Η «τάση» που κατοικούσε εντός του ΣΥΡΙΖΑ και ολοκλήρωσε την Κυριακή την προδιαγεγραμμένη της έξοδο, δεν είναι αζύγιστη. Ζυγίστηκε στην πρόσφατη εσωκομματική κάλπη και πήρε λίγο περισσότερες από 13.000 ψήφους. Αν η πολιτική ήταν μόνο ένα εκλογικό μέγεθος, θα λέγαμε ότι φεύγοντας ο Ευκλείδης Τσακαλώτος πήρε μαζί του το 8,68% του ΣΥΡΙΖΑ. Τι πιθανότητες εκλογικής ύπαρξης έχει μια τόσο ισχνή συνιστώσα;
Από την προκήρυξη με την οποία δικαιολόγησαν την απόσχισή τους φαίνεται ότι τα στελέχη της «Ομπρέλας» όντως ασφυκτιούσαν σε ένα κόμμα εξουσίας που είχε –πώς αλλιώς;– πλειοψηφικές αξιώσεις. Δεν διστάζουν μάλιστα να καταγγείλουν αυτή την αξίωση ως «πολυσυλλεκτισμό». Ο όρος μάλλον χρησιμοποιείται ως αντίθετο της καθαρότητας. Ο σκοπός δηλώνεται ρητά: στόχος τους είναι να επιστρέψουν στη φούσκα στην οποία οι περισσότεροι επωάστηκαν: στην κατάσταση μιας μικρής, πλην αγνής, Αριστεράς που δεν θα χρειάζεται να υποβάλει τα αξιώματά της στις προκρούστειες σκοπιμότητες του εκλογικού ανταγωνισμού.
Τον «πολυσυλλεκτισμό», που η «Ομπρέλα» ενοχοποιεί για τη νόθευση της ιδεολογικής ταυτότητας του κόμματος, δεν τον έφερε στον ΣΥΡΙΖΑ ο Κασσελάκης. Τον επιδίωξε αταλάντευτα ο Τσίπρας. Και η αριστερή πτέρυγα συνέπλευσε μαζί του, παρά την γκρίνια της. Ούτε τον «νεοαυριανισμό» και τον «δεξιόστροφο λαϊκισμό» εκόμισε στην Αριστερά ο ουρανοκατέβατος πρόεδρος. Ο Τσακαλώτος και οι σύντροφοί του είχαν –με διαφορετικό βαθμό ανοχής– συμβιώσει και με τον Πολάκη και με τον Καμμένο. Αρα, τουλάχιστον ως σιωπηλοί συνένοχοι είχαν συντελέσει ώστε να εξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο κόμμα που τώρα βρίσκουν αβίωτο.
Ενα διαζύγιο που όλοι επιδίωξαν.
Η διάσπαση εκδηλώνεται έτσι ως ανακουφιστική χειραφέτηση για την «Ομπρέλα». Οι πιο σημαντικές κεφαλές της, άλλωστε, δεν έδωσαν στον νέο πρόεδρο ούτε καν μια εβδομάδα περίοδο χάριτος. Είχαν αρχίσει να τον αμφισβητούν από το βράδυ της εκλογής του. Με την ίδια ανακούφιση μοιάζει να αποδέχεται και ο Κασσελάκης το «ξεσκόνισμα» από την οχληρή εσωκομματική μειοψηφία. Αν ήθελε να τους κρατήσει, δεν θα είχε αφεθεί στην πολακική παραφορά από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής. «Κάντε μου τη χάρη να φύγετε», έμοιαζε να λέει ο εμπρηστικός του τόνος.
Ο Τσακαλώτος και όσοι τον ακολουθούν στο διάβημά του δεν ήταν ερωτηματικό στην παραπολιτική ιλαροτραγωδία του σπαρασσόμενου ΣΥΡΙΖΑ. Η απόδρασή τους ήταν θέμα χρόνου. Ερωτηματικό εξακολουθεί να είναι η νεότερη γενιά (Αχτσιόγλου, Τεμπονέρας, Χαρίτσης, Ηλιόπουλος), που έχει όντως μέλλον να σταθμίσει – και όχι μόνο καταγωγή να υπερασπιστεί.
Τι να κάνουν; Να μείνουν σε ένα αποψιλωμένο μόρφωμα που κοχλάζει πλέον σαν χύτρα αψύτητας και πολιτικής ασυναρτησίας; Ή να φύγουν, βουτώντας στα νερά της εξωκοινοβουλευτικής ασημαντότητας, στα οποία φιλοδοξούν να επιπλεύσουν οι αποσχισθέντες βετεράνοι της Αριστεράς; Καλή επιλογή στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πια για κανέναν. Δεν υπάρχει πρώτη θέση στο ναυάγιο.
