Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την παχυλή του άγνοια για τα θέματα ή το ύφος με το οποίο την περιφέρει παντού; Για μία ακόμη φορά ο κ. Στέφανος Κασσελάκης έκανε αυτό που θα ονομάζαμε «διαγγελματικό περίπατο». Βημάτισε αγέρωχος στους δρόμους της Αθήνας –φυσικά, με τη συντροφιά μιας κάμερας– και άρχισε να λέει όσα δεν είπε στους συντρόφους του προεκλογικώς ή στα όργανα του κόμματος μετεκλογικώς.
Είπε πολλά χαριτωμένα. «Στην καινούργια μου μεγάλη ομάδα θέλω να έχω καλά παιδιά, καλούς ανθρώπους», κατά πως έλεγαν παλιά σε κόρες κι εγγονές: «Κοίτα να βρεις ένα καλό παιδί…». Ή «θέλω ο κόσμος που βρίσκεται έξω από τις ελίτ να μπορέσει να ανθήσει». Προφανώς, οι δύο μήνες που ζήτησε για να μάθει ελληνικά αφορούσαν το λεξιλόγιο. Για το συντακτικό χρειάζεται περισσότερο.
Είπε όμως και άλλα πιο χοντρά. Ρωτήθηκε από δημοσιογράφο του Mega εάν ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος «θα μπορούσε να αφήσει “μαξιλάρι” τριάντα δισ. ώστε να πάνε στην κοινωνία μερικά λεφτά» (14.11.2023). «Μα προφανώς!» απάντησε ο κ. Κασσελάκης. «Πιο μνημονιακή απόφαση δεν έχει γίνει από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από αυτό το “μαξιλάρι” του κ. Τσακαλώτου. Ξεκάθαρο αυτό…».
Το μόνο ξεκάθαρο από αυτή τη στιχομυθία είναι η άγνοια του κ. Κασσελάκη και για το κόμμα του και για την πρόσφατη ιστορία του τόπου. Δεν γνωρίζει ότι το «μαξιλάρι» ήταν επιλογή της τότε κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για να αποφύγει την πιστοληπτική γραμμή, η οποία κατά τον κ. Αλέξη Τσίπρα «θα σημάνει αυτομάτως την επιστροφή της Ελλάδας σε ένα τέταρτο μνημόνιο με βάση τις καταστατικές πρόνοιες του ESM» (3.7.2019). Αγνοεί ότι το ύψος του «μαξιλαριού» ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης και τα 37 δισ. δεν τέθηκαν αυθαιρέτως, αλλά ήταν το ελάχιστο όριο αξιοπιστίας της χώρας για τις αγορές.
Για τον κ. Κασσελάκη, οι δανειακές συμβάσεις, η πιστοληπτική γραμμή, ο ESM κ.λπ. είναι μάλλον «τεράστια κείμενα γεμάτα αόριστες σάλτσες» – τι στην ευχή σπούδασε εκεί που πήγε; Το βασικό είναι «να πάνε κάποια λεφτά στην κοινωνία», κάτι που γεννά αυτομάτως ένα ερώτημα: γιατί τριάντα στο «μαξιλάρι» και επτά στην κοινωνία; Γιατί να μη ζητούσε τριάντα για τον λαό και μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε τα επτά;
Η χώρα πλήρωσε μια φορά τον ανερμάτιστο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, τα «γκόου μπακ κυρία Μέρκελ» και τα «ας έρθει ο Αρμαγεδδών». Ο κ. Αλέξης Τσίπρας έμαθε με τον δύσκολο (και ακριβό για τους υπόλοιπους) τρόπο τις «σάλτσες της οικονομίας». Επομένως, δώσαμε! Πληρώσαμε μια φορά για να βάλουν στον ΣΥΡΙΖΑ μυαλό και να μάθουν τα μυστικά των δανειακών συμβάσεων. Αν στην Κουμουνδούρου δεν παίρνουν τα γράμματα, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο…
