Καθώς συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγελαφικά στον ΣΥΡΙΖΑ, ο νους τρέχει σε άλλα παλιά και νοσταλγικά: το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς.
Η σκέψη δεν σχετίζεται μονάχα με τον τραγέλαφο των τελευταίων μηνών, αλλά και με τη σπασμωδική προσπάθεια της Αριστεράς να επιστρέψει σε ρότα εξουσίας, ακόμα κι αν το τίμημα είναι η ανάδειξη ενός «αλεξιπτωτιστή» της πολιτικής, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει όχι μόνο με την Αριστερά, αλλά και με την πολιτική γενικότερα.
Η όλη ιδέα του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς πάει πολύ πίσω· οι αντιστασιακοί που έγιναν «οι ηττημένοι» του Δεκέμβρη και αργότερα του Εμφυλίου, η φρίκη της Μακρονήσου και των εκτελέσεων, τα πιστοποιητικά φρονημάτων, η χούντα – όλο αυτό, χοντρικά, είναι ένα ιστορικό πλαίσιο που μπορεί σαφώς να ιδωθεί και σαν ένα μαρτυρολόγιο της ελληνικής Αριστεράς: ο διωγμένος, ο ηττημένος αυτομάτως αποκτά μιαν «ιερότητα», αγιοποιείται ως μάρτυρας – έστω και αν υπάρχουν σοβαρές ευθύνες από την ίδια την Αριστερά και για το 1944 και για το 1946. Παρ’ όλα αυτά, το ιδεολόγημα επικράτησε κι εδραιώθηκε μεταπολιτευτικά.
Περισσότερο όμως κι από τη λεγόμενη «ιερότητα της ήττας», η μεταπολιτευτική φιλολογία γύρω από το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς κυριάρχησε επειδή, απλούστατα, δεν κυβέρνησε ποτέ (έως το 2015). Με άλλα λόγια, δεν χρειάστηκε να κάνει τις «βρωμοδουλειές» που απαιτεί η διακυβέρνηση μιας χώρας, να «λερώσει τα χέρια της», να κάνει συμβιβασμούς. Αντιθέτως, αρκέστηκε στο να ασκεί κριτική.
Το 2015 η Αριστερά έγινε κυβέρνηση, ωστόσο, από την πρώτη στιγμή ξεκίνησε θεμελιώδεις εκπτώσεις αξιών συμπράττοντας με τη λαϊκιστική Ακροδεξιά. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ακόμα και η προεκλογική δέσμευση της αντιμνημονιακής πολιτικής εγκαταλείφθηκε. Εάν έως τότε είχε κάποια υπόσταση ουσιαστική το ηθικό πλεονέκτημα, εξανεμίστηκε από τους πρώτους μήνες του 2015.
Αυτό, όμως, που σταδιακά κατέστη σαφές, κυρίως μέσα από το ηγετικό δίδυμο Τσίπρα – Παππά, ήταν ότι, στο μυαλό τους, αν έχει αξία η πολιτική είναι για το πώς μπορεί ένα κόμμα να κερδίζει και να διατηρεί –ή να ανακτά– την εξουσία. Τίποτε άλλο.
Η εμμονή με την εξουσία, την εξουσία ως αυτοσκοπό, ξεπέρασε κάθε όριο αμοραλισμού όταν επιστρατεύτηκε κάποιος σαν τον Στέφανο Κασσελάκη, με τη σιωπηρή αποδοχή του Αλέξη Τσίπρα και τα χαμόγελα του Νίκου Παππά. Ειρωνεία: το ιδεολόγημα του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς συνεχίζουν να το αποκαθηλώνουν τα δύο αυτά πρόσωπα.
Λένε, και σωστά, ότι ο Κασσελάκης ουδεμία σχέση έχει με την Αριστερά «των αγώνων». Και όμως, πέρα από την κομματική προϋπηρεσία, ποια είναι εντέλει η σχέση των Τσίπρα – Παππά με την Αριστερά που οι «παλαιοί σύντροφοι» νιώθουν ότι προδίδεται τώρα αλλά που ποτέ δεν καταφέραμε να δούμε στην πραγματικότητα;
