Τελικά, το νοσοκομείο Αλ Σίφα στη Γάζα ήταν κάτι το ενδιάμεσο. Στην επιφάνεια ήταν όντως νοσοκομείο, στα υπόγεια υπήρχαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Πολλές φορές –όπως φάνηκε και από τα βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα ο ισραηλινός στρατός– το υπόγειο ανέβαινε στην επιφάνεια, ένοπλοι κυκλοφορούσαν στους χώρους του νοσοκομείου, ενώ αρκετοί όμηροι, άγνωστο πόσοι, διακινήθηκαν μέσα από τις εγκαταστάσεις του. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό προφανώς γνώριζαν όλα όσα συνέβαιναν, όμως και να ήθελαν –κάτι που είναι αμφίβολο– δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Η πλειονότητα των κατοίκων της Γάζας αποδέχεται τη Χαμάς και τις τρομοκρατικές μεθόδους της. Γνώριζαν και επικροτούσαν. Αυτό θα πρέπει πάντα να το έχουν υπόψη όσοι ισχυρίζονται πως «άλλο είναι η Χαμάς και άλλο οι Παλαιστίνιοι». Είναι ένας βολικός ισχυρισμός που, δυστυχώς, απέχει από την πραγματικότητα.
Τα όσα αποκαλύφθηκαν –και υποθέτω ότι οι αποκαλύψεις θα συνεχιστούν– δικαιώνουν πλήρως τις υπηρεσίες του ισραηλινού στρατού οι οποίες, εδώ και καιρό, ενημέρωναν τη διεθνή κοινή γνώμη για όλα αυτά που σήμερα, μέσα από τα βίντεο, αποδεικνύονται αληθινά. Τώρα πλέον τίθενται ερωτήματα ηθικά, πολιτικά, επιχειρησιακά, στα οποία ο πολιτισμένος κόσμος καλείται να απαντήσει. Είναι θεμιτό, νοσοκομεία, σχολεία, πυκνοκατοικημένες περιοχές να χρησιμοποιούνται για στρατιωτικούς σκοπούς; Σε αυτή την περίπτωση, ο αντίπαλος τι θα πρέπει να κάνει; Ποιος παραβιάζει τους στοιχειώδεις κανόνες που διέπουν μια πολεμική αναμέτρηση; Αυτός που βάζει μπροστά τους αμάχους ή αυτός που τους θεωρεί, εξ αυτού του λόγου, παράπλευρες απώλειες; Ποιος διαπράττει εγκλήματα πολέμου; Αυτός που επιδιώκει, για προπαγανδιστικούς λόγους, να υπάρχουν νεκροί άμαχοι ή αυτός που προειδοποιεί για τα πλήγματα που θα επιφέρει, ώστε να μην υπάρξουν αθώα θύματα; Είναι αυτονόητο πως μια τρομοκρατική οργάνωση δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα. Δεν υπάρχουν κανόνες στη δράση της, καθώς σκοπός της είναι η πρόκληση φόβου. Τα ιστορικά παραδείγματα αμέτρητα.
Ποιος διαπράττει εγκλήματα πολέμου; Αυτός που επιδιώκει, για προπαγανδιστικούς λόγους, να υπάρχουν νεκροί άμαχοι ή αυτός που προειδοποιεί για τα πλήγματα, ώστε να μην υπάρξουν αθώα θύματα;
Συνεπώς, τίθεται ένα επιπλέον ερώτημα: Υπάρχουν όρια στην αυτοάμυνα ενός κράτους; Ποιος και πότε αποφασίζει αν εξέλιπε η υπαρξιακή απειλή; Και πάλι μιλάει η Ιστορία, η οποία αποδεικνύει πως η υπαρξιακή απειλή εξαλείφεται όταν καταστραφεί πλήρως αυτός που απειλεί. Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν υπάρχουν ενδιάμεσες, «μεσοβέζικες», λύσεις. Οσοι τις επικαλούνται και τις προτείνουν, ουσιαστικά, επιδιώκουν τη συνέχιση της απειλής. Σήμερα, που η τρομοκρατική οργάνωση βρίσκεται σε θέση δεινή πολιτικά και επιχειρησιακά, αυτοί που μιλούν για εκεχειρία αποβλέπουν είτε από πρόθεση είτε από αφέλεια στην ανασύνταξη των δυνάμεών της. Οσοι, δε, συνδυάζουν την εκεχειρία με μερική απελευθέρωση ομήρων, τελικά επιβραβεύουν την τακτική της Χαμάς. Οι πολίτες και οι στρατιώτες του Ισραήλ που βρίσκονται μέσα στα τούνελ των τρομοκρατών δεν είναι αιχμάλωτοι πολέμου, αλλά όμηροι, αποτέλεσμα μιας τρομοκρατικής επιδρομής.
Τελικά, τι θέλουμε; Μια Χαμάς «τελειωμένη» ή απλώς τραυματισμένη και όταν ανασυνταχθεί, να ξαναχτυπήσει;
