Το εύκολο είναι να ξέρεις από πού φεύγεις. Το δύσκολο είναι να ξέρεις πού πηγαίνεις. Αυτή η δυσκολία είναι που κρατάει τους «έξι συν έξι», όπως καθιερώθηκε να λέγεται η ομάδα των σαραντάρηδων του ΣΥΡΙΖΑ, που στήριξε το καλοκαίρι την υποψηφιότητα της Εφης Αχτσιόγλου.
Ξέρουν ότι δεν μπορούν να μείνουν στο κόμμα που απέγινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρουν όμως προς τα πού να κάνουν, μόλις πατήσουν στο ελευθέριο πεζοδρόμιο της Κουμουνδούρου.
Ξέρουν ότι δεν έχουν οξυγόνο σε ένα κόμμα όπου δεσπόζει ο πολακισμός, στην ιθαγενή αλλά και τη μεταμοντέρνα ενσάρκωσή του. Ο άνθρωπος που πριν από τις εσωκομματικές εκλογές εξαπέλυε σεξιστικές προσβολές προς την Αχτσιόγλου (περί «καλλιστείων» και άλλων τινών), εμψυχώνει τώρα μια ηγεσία που, για τα ιδεολογικά γούστα της πρώην υπουργού, συνθηκολογεί με τα καπιταλιστικά στερεότυπα.
Η ίδια ηγεσία δεν κρύβει ότι θέλει να κρατήσει εντός του ΣΥΡΙΖΑ τα στελέχη, όπως ο Χαρίτσης και ο Ηλιόπουλος, επειδή τους έχει ανάγκη ως στελεχική μάζα. Αν εγκαταλείψουν κι αυτοί το κόμμα, ο Κασσελάκης θα έχει μείνει μόνος με την αυλή του.
Ο νέος πρόεδρος από τη μια δείχνει να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο κι από την άλλη, με ξεσπάσματα άγουρης πυγμής που αποκαλύπτουν τον υποβολέα τους, τους εξωθεί προς την έξοδο: Τείνω χείρα φιλίας, αλλά αν δεν τη δεχθείτε, είστε αποστάτες. Μείνετε, αλλά αν σκέφτεστε να φύγετε, κάντε το τώρα.
Η έξοδος είναι εύκολη. Ο προορισμός, όχι.
Ως ηττημένη της ανοιχτής εκλογής, η Αχτσιόγλου θα είχε λόγο να επιδείξει κομματικό πατριωτισμό και δημοκρατική εγκαρτέρηση, μένοντας στον ΣΥΡΙΖΑ έστω και στο σιωπηρό περιθώριο της κομματικής ζωής. Η τοξική στάση του νικητή, όμως, την απενοχοποιεί. Ηθικά είναι δικαιολογημένη να φύγει από ένα κόμμα που τη διώχνει.
Πολιτικά, όμως, τι νόημα θα είχε να στοιχιστεί με τον τρίτο της εσωκομματικής κούρσας; Πόσο θα απέδιδε το πολιτικό κεφάλαιο που της έχει απομείνει αν το επένδυε στον Τσακαλώτο για τον σχηματισμό μιας κοινοβουλευτικής ομάδας που θα έμοιαζε με σωματείο βετεράνων Συριζαίων;
Προσβεβλημένοι και αποξενωμένοι, οι «6+6» θα πρέπει να ζυγίσουν ότι, φεύγοντας, δεν θα έχουν να διαχειριστούν πια μόνο τα πληγωμένα τους φρονήματα· θα έχουν να διεκπεραιώσουν τον οργανωτικό και διαχειριστικό άθλο της ίδρυσης ενός νέου φορέα.
Θα έχουν να σταθμίσουν και τις πιθανότητες εκλογικής επιβίωσης που θα είχε το ένα τρίτο από τα σπαράγματα του ΣΥΡΙΖΑ – ένα κλάσμα κόμματος, το οποίο θα έχει κιόλας προκύψει από ασυμφωνία χαρακτήρων και όχι από γνήσια πολιτική ζήτηση.
Η καθήλωση στο Μαϊάμι του φαντασμαγορικού κενού είναι οπωσδήποτε βαριά καλογερική, όταν είσαι νέος και ιδεαλιστής αριστερός. Βαρύτερο όμως φαντάζει το φάσμα της ηρωικής, πλην πρόωρης συνταξιοδότησης. Καλή επιλογή δεν υπάρχει.
