Η επίσκεψη του προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Βερολίνο και η κοινή συνέντευξη που παραχώρησε με τον Γερμανό ομόλογό του Ολαφ Σολτς ανέδειξαν τα σοβαρά σημεία αποκλίσεως της τουρκικής πολιτικής έναντι της αμερικανικής και της γερμανικής στο θέμα της συγκρούσεως του Ισραήλ με τη Χαμάς στη Γάζα.
Παράλληλα, ευρύτερες αναφορές έγιναν στην αύξηση της δυσαρέσκειας των ΗΠΑ, διότι «καθυστερεί» από την Αγκυρα –για λόγους κοινοβουλευτικής διαδικασίας– η έγκριση εντάξεως της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Η παλαιότατη τουρκική έκφραση «γιαβάς γιαβάς» –αργά αργά εις την Ελληνικήν– είναι άγνωστη στους Αμερικανούς. Ομως, τα προαναφερθέντα είναι ζητήματα ευρύτερα, που αφορούν τις σχέσεις της Τουρκίας με τους δυτικούς εταίρους της. Το θέμα παρ’ ημίν έχει προσλάβει πρόσθετες διαστάσεις, καθώς επίκειται επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα του κ. Ερντογάν.
Διατυπώνονται ανησυχίες από διάφορες πλευρές μήπως ο «Μεγάλος Τούρκος», όπως οι Ευρωπαίοι ονόμαζαν κατά το παρελθόν τον εκάστοτε Οθωμανό σουλτάνο, αξιοποιήσει την παρουσία του στην Αθήνα για προβολή των τουρκικών αξιώσεων ή των θέσεων της Αγκυρας έναντι της Ελλάδος ή και του Ισραήλ και των Αμερικανών, όπως συνέβη και στο Βερολίνο. Βεβαίως, το πλαίσιο των συζητήσεων έχει συμφωνηθεί πως αφορά τη διερεύνηση μιας συμφωνίας επί ηπίων θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο κ. Ερντογάν έχει την πρόθεση αναθεωρήσεως της τουρκικής πολιτικής έναντι της Ελλάδος, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο. Αυτό ακριβώς ισχύει και για τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Αλλά είναι σαφές ότι στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τα θέματα αυτά θα απασχολήσουν τους δύο ηγέτες και τους επιτελείς τους. Τίποτε φυσιολογικότερο από αυτό.
Πολιτικό και όχι κοινωνικό είναι το περιεχόμενο της συναντήσεως των κ. Μητσοτάκη και Ερντογάν. Και είναι βέβαιο πως στην κοινή συνέντευξη που ασφαλέστατα θα λάβει χώρα θα υπάρξει αναφορά στα θέματα ουσίας. Και ο καθένας εκ των δύο ηγετών θα αναπτύξει τις απόψεις του. Το πέμπτο έτος της πρωθυπουργίας του διανύει ο κ. Μητσοτάκης και όσοι τον υποστηρίζουν τουλάχιστον ας του έχουν εμπιστοσύνη. Απόλυτη είναι ασφαλώς η κυριαρχία του πρωθυπουργού στην εσωτερική πολιτική σκηνή· αλλά η Τουρκία είναι πάντα δίπλα μας, διαρκώς ενισχυόμενη, τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν και τα δύσκολα.
