Δεν ξέρω αν η αναλογία ένας προς τρεις που εφαρμόζεται στην ανταλλαγή ομήρων της Χαμάς και καταδίκους Παλαιστινίους στο Ισραήλ αντιστοιχεί σε μια ποσοτική αντίληψη για την ανθρώπινη ζωή. Η ζωή ενός ομήρου αξίζει όσο η ελευθερία τριών Παλαιστινίων. Είναι κρυφό μυστικό ότι για τη Χαμάς η ζωή των Παλαιστινίων είναι αναλώσιμη ύλη. Δεν ισχύει το ίδιο για το Ισραήλ, όπως και για οποιαδήποτε δημοκρατία του δυτικού κόσμου. Δεν μπορώ να πω επίσης, ενάμιση μήνα μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, τι κέρδισαν και τι έχασαν οι δύο αντίπαλες δυνάμεις. Η σφαγή που διέπραξε η Χαμάς, σε συνεργασία με την Ισλαμική Τζιχάντ και αδέσποτους πλιατσικολόγους Παλαιστινίους, κατάφερε να επαναφέρει στο προσκήνιο το ξεχασμένο παλαιστινιακό ζήτημα και να αναστείλει, προς το παρόν τουλάχιστον, τη συμφωνία του Αβραάμ ανάμεσα στο Ισραήλ και στη Σαουδική Αραβία. Ο Νετανιάχου κατάφερε να αναστείλει την πολιτική του κατάρρευση και να αξιοποιήσει την πολεμική ισχύ της χώρας του. Ομως, δεν πέτυχε ακόμη τους δύο στόχους που είχε θέσει. Ο πρώτος είναι η απελευθέρωση των ομήρων. Ακόμη και σήμερα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς αγνοούνται και ακόμη και η Χαμάς δηλώνει άγνοια για την τύχη τους. Το δεύτερο είναι η εξουδετέρωση της Χαμάς. Το Ισραήλ ανάγκασε την τρομοκρατική οργάνωση να υποχωρήσει στον Νότο της Γάζας, χτύπησε ένα μεγάλο μέρος των υπόγειων τούνελ, ωστόσο, η Χαμάς υπάρχει ακόμη.
Το Ισραήλ, προς το παρόν, δείχνει να χάνει τον πόλεμο της επικοινωνίας. Η ευρωπαϊκή και η αμερικανική κοινή γνώμη θεωρούν ότι η αντίδρασή του είναι ασύμμετρη. Εχει προκαλέσει τόσες παράπλευρες απώλειες στον άμαχο πληθυσμό της Γάζας, που δύσκολα μπορεί να τις αποκαταστήσει πολιτικά. Οι εικόνες από τη βομβαρδισμένη Γάζα έχουν επικαλύψει τις φρικιαστικές εικόνες από την επίθεση της Χαμάς. Εδώ που τα λέμε, τα ευρήματα στα υπόγεια του νοσοκομείου Αλ Σίφα υπολείπονται των προσδοκιών όσων περίμεναν ότι εκεί κρυβόταν η ηγετική ομάδα των τρομοκρατών. Η χθεσινή δήλωση του Πάπα Βενέδικτου, που χαρακτηρίζει και τη Χαμάς και το Ισραήλ ως τρομοκράτες, μπορεί να δίνει το στίγμα του πνευματικού λαϊκισμού που τον χαρακτηρίζει, όμως δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Και όταν τελειώσει η προσωρινή ανακωχή και απελευθερωθούν οι πενήντα όμηροι της συμφωνίας, ποια θα είναι η συνέχεια; Τι θα γίνει με τους υπόλοιπους εκατόν ογδόντα και τι θα γίνει με τη Χαμάς; Και βέβαια μετράει η ζωή του κάθε ομήρου που απελευθερώνεται. Η αναλογία του ενός προς τρία, όμως, μας δείχνει το πραγματικό πρόβλημα. Την αποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Κοινώς, το πολιτισμικό ρήγμα το οποίο αναρωτιέμαι αν η πολιτική μπορεί να αντιμετωπίσει.
