Είχε περάσει καιρός. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ετεροχρονισμός της συνεδρίασης για τις πλημμύρες –η απόσταση από το ίδιο το τραυματικό γεγονός– ήταν που επέτρεψε στην κυβέρνηση να εμφανιστεί επιτιθέμενη.
Ομως, το ύφος της κοινοβουλευτικής ημέρας δεν το διαμόρφωσε απλώς η στιγμή. Ηταν αντανάκλαση της συγκυρίας. Της παντοδυναμίας του ενός κόμματος που κυβερνά απέναντι σε άδεια έδρανα – στις θέσεις που είχαν μείνει κενές από τη λευκή απεργία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εικόνα μιλούσε από μόνη της. Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί τι νόημα είχε η επιλογή του πρωθυπουργού να δώσει έμφαση με ήδη τόσο εξόφθαλμη ασυμμετρία. Ποια ανάγκη γοήτρου τάχα του υπαγόρευε να επιδείξει την ανωτερότητά του, σαρκάζοντας τους διαλυόμενους αντιπάλους του ως «κόμμα Black Friday, μείον 50%»; Δεν φοβήθηκε ότι η άγρια τρολιά θα έδινε την εντύπωση ότι ο πρωθυπουργός κλωτσάει ένα πολιτικό πτώμα;
Πώς μιλάς για τα κενά έδρανα απέναντι;
Το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν είναι η υπερβολική δόση δηλητηρίου, που έχει ήδη σχεδόν ξεχαστεί, ακόμη και από την τηλεοπτική γαλαρία που είχε το κουράγιο να παρακολουθήσει την αδιάφορη κοινοβουλευτική παράσταση. Το πρόβλημα είναι μάλλον η απουσία γνήσιου αντίλογου, που θα επέτρεπε στην πλειοψηφία όχι μόνο να γυμνάσει τα αντανακλαστικά της, αλλά και να καταστρώσει καλύτερα το δικό της αφήγημα. Ο μονόλογος, ακόμη κι όταν δεν ξεπέφτει σε αχρείαστες αψύτητες, δεν συγκινεί. Δεν πείθει, όπως η δυναμική αντιπαράθεση, που επιτρέπει και τη σύγκριση των αντιπάλων. Θα ήταν καλύτερα για τον Μητσοτάκη να είχε απέναντί του έναν Τσίπρα, γιατί θα του επέτρεπε διαρκώς να ανασύρει τη σκέψη «τι θα γινόταν, αν…».
Λένε ότι η Ν.Δ. πρέπει να αυτοσυγκρατηθεί. Να κοιτάει το πολιτικό κενό απέναντί της σιωπηρά. Το λένε επειδή η διαρκής θριαμβολογία του κυρίαρχου τον εκθέτει στα μάτια της κοινής γνώμης. Εχει ωστόσο και εσωτερικό αντίκτυπο, καθώς στέλνει το μήνυμα και σε όλο τον κυβερνώντα οργανισμό ότι δεν υπάρχει όριο. Κάνουμε ό,τι θέλουμε. Είμαστε μόνοι.
Δεν είναι, όμως, ο επιθετικός λόγος ένας τρόπος για να αφυπνίσει ο κυρίαρχος τους αντιπάλους του; Δεν τους δανείζει κύρος όταν τους επιτίθεται; Κανένα έξωθεν ηλεκτροσόκ δεν μοιάζει ικανό να επανασυναρμολογήσει την αξιωματική αντιπολίτευση. Καμία μονομαχία δεν μπορεί να λειτουργήσει, όπως λένε, σαν ζωογονητικό χρίσμα στο τρίτο κόμμα. Αντιθέτως. Η φαντεζί επιβολή κινδυνεύει, αντί να συσπειρώσει έναν αντίπαλο, να αποσυσπειρώσει την ίδια τη Ν.Δ., καθώς τα στελέχη της θα νιώσουν την άνεση να ρίξουν και καμία μπαλοθιά προς εαυτούς (όπως ήδη έκανε ο υπουργός Επικρατείας, Μάκης Βορίδης, τορπιλίζοντας δημοσίως μια νομοθετική πρωτοβουλία που έχει εξαγγείλει ο ίδιος ο πρωθυπουργός).
Στον μονόλογο, αντίλογος είναι ο αντίλαλός σου. Μπορεί να σε βλάψει μόνο ό,τι ο ίδιος λες. Και ο αντίλαλος μέχρι στιγμής δεν μοιάζει ελεγχόμενος αντίπαλος.
