Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα σημειώθηκε τόσο μεγάλη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου στην Ελλάδα, ώστε η χώρα άλλαξε κατηγορία, ήδη από τη δεκαετία του ’60. Είναι αλήθεια πως ανάμεσα στο 1950 και το 1980 υπήρξε ένα άλμα. Ηταν μια εξέλιξη κοινή σε όλη τη μεταπολεμική Δύση, τουλάχιστον έως το 1973, με την πρώτη πετρελαϊκή κρίση. Η Ελλάδα άλλαζε. Και μαζί έκανε και λάθη.
Στην Αθήνα, ο κόσμος ζούσε τόσο πολύ καλύτερα το 2000 από το 1960, ώστε πολλές από τις εξόφθαλμα λανθασμένες επιλογές επισκιάστηκαν από τον ρυθμό της ευημερίας. Κάθε κοινωνία και πολιτικό σύστημα καταλογίζεται με λανθασμένες εκτιμήσεις και στρεβλές προτεραιότητες. Το θέμα όμως είναι ότι στην Αθήνα (και σε όλη τη χώρα) οι βασικές αδυναμίες διαιωνίζονται. Δεν διδασκόμαστε και δεν δεχόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική.
Στην Αθήνα έγιναν τρία μεγάλα λάθη τα τελευταία 70 χρόνια. Πρώτον, καταστράφηκε το περιαστικό φυσικό περιβάλλον. Δεύτερον, καταστράφηκε η ιστορική φυσιογνωμία της πόλης. Και τρίτον, καταστράφηκε η ακτή του Σαρωνικού. Κι αν αυτά συντελέστηκαν με ένταση στα μεταπολεμικά χρόνια, συνεχίζονται ακόμη. Αυτές οι καταστροφές συνδυάστηκαν, τις πρώτες δεκαετίες, με αυξημένα εισοδήματα, άνοδο του βιοτικού επιπέδου, βελτίωση των συνθηκών υγιεινής και πρόσβασης στα αγαθά και τις υπηρεσίες.
Ηδη, όμως, από το 1960 όσοι μπορούσαν να δουν λίγο πιο μακριά είχαν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Με μαθηματική ακρίβεια, η πτώση στην ποιότητα της ζωής καιροφυλακτούσε στη γωνία. Εγινε αντιληπτή στη Μεταπολίτευση, η πόλη ξεχύθηκε στα προάστια, η καταστροφή του φυσικού περιαστικού πλούτου συνεχίστηκε.
Είναι ένα θέμα ανεξάντλητο. Αυτό που προέχει είναι να δει κανείς συνολικά την ανάγκη για ένα ολιστικό πρόγραμμα. Οι χειρουργικές αναπλάσεις είναι καλές, αλλά η ποιότητα ζωής στην Αθήνα έχει χειροτερεύσει σε όλες τις αστικές συνοικίες. Ηχορύπανση, τροχοφόρα παντού, κατειλημμένα πεζοδρόμια, ασφυκτική δόμηση, ασυδοσία στο έπακρον. Αν δει κανείς την Αθήνα από ψηλά, θα δει ότι η πόλη δεν αναπνέει. Αυτό πρέπει να αλλάξει.
Ενα πρόγραμμα για την ποιότητα ζωής στην Αθήνα είναι αυτό που χρειάζεται η πόλη. Πώς θα ζούμε σε 10, 20 και 50 χρόνια; Η πόλη δεν αντέχει περαιτέρω επιβάρυνση. Οι πολυκατοικίες γερνούν, η επιθετικότητα ανεβαίνει, η φύση υποχωρεί, χτίζουμε άσχημα. Τι ακριβώς επιδιώκουμε;
