Υπάρχουν περιοχές σε αυτή τη γη, όπου το σύστημα των αξιών της Δύσεως, όπως εικάζεται πως διαμορφώθηκαν από τις αρχές του Διαφωτισμού, δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Και ίσως μία από αυτές να είναι η Παλαιστίνη, το λίκνο των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, που αντί να ενώνουν, οδηγούν σε σπαραγμούς και εφιαλτικές συγκρούσεις.
Και είναι οι προσπάθειές τους των συφοριασμένων, των δύο μεγάλων αυτοκρατοριών, Αγγλίας και Γαλλίας, που με τη συντριβή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και με εντολή της Κοινωνίας των Εθνών ανέλαβαν τη διοίκηση της περιοχής αυτής, με στόχο να αξιοποιήσουν τα πλουσιότατα ενεργειακά της αποθέματα. Και ενεπλάκησαν σε ατελείωτες συγκρούσεις.
«Τι τοίνυν παίζεις εν ου παικτοίς, τι απατάς σεαυτόν, και παραλογίζη την ψυχήν σου, άνθρωπε», διερωτάτο ο Αγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, σε μία από τις προς Ρωμαίους επιστολές του, αναφερόμενος με όρους θεολογικούς σε μια συγκυρία διαφορετική.
Επί σειράν ετών, το μείζον πολιτικό επιχείρημα της άνευ όρων υποστηρίξεως της Δύσεως προς το Ισραήλ ήταν ότι η χώρα αυτή ήταν η μόνη δημοκρατία, κατά τα πρότυπα των δυτικών αξιών. Και όντως ίσχυε αυτό, όπως διαπίστωσε και ο συντάκτης του παρόντος, επισκεπτόμενος συχνότατα το Ισραήλ στο παρελθόν.
Την 28η Οκτωβρίου, όμως, κατάπληκτη άκουσε η Δύση τον πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, απευθυνόμενο στους στρατιώτες του Ισραήλ, να επικαλείται το Δευτερονόμιο προτρέποντάς τους «μνήσθητι όσα εποίησέ σοι Αμαλήκ εν τη οδώ εκπορευομένου σου εκ γης Αιγύπτου».
Και ήσαν οι Αμαλικήτες πανάρχαιος φιλοπόλεμος αραβικός λαός, που ζούσε στα νοτιοδυτικά της Παλαιστίνης, αλλά και επί Αβραάμ στη γη Χαναάν, ενώ ασσυριακές πηγές κάνουν μνεία το 745 π.Χ. σε πόλη ονομαζόμενη Αμιλακκά, κοντά στη Γάζα, έγραφε ο καθηγητής Θεολογίας Π. Ι. Μπρατσιώτης.
Για όλα τα έθνη της περιοχής, ανεξαιρέτως, το παρελθόν είναι πάντα παρόν. Η Δύση εσιώπησε. Τι θα μπορούσε άλλωστε να πει; Πολύ αποτελεσματικότεροι υπήρξαν οι Οθωμανοί σουλτάνοι.
Οταν οι χριστιανικότατοι μονάρχες εξεδίωκαν τους Ιουδαίους από τα βασίλειά τους, αρχής γενομένης από την Ισπανία, αλλά και αργότερα από αλλού, βρήκαν ασφαλές καταφύγιο στη μουσουλμανική αυτοκρατορία. Και εντέλει αναγνωρίσθηκαν ως ένα από τα κύρια έθνη που συγκροτούσαν το οθωμανικό κράτος.
Και αργότερα, την εποχή Νεοτούρκων, ο Μοΐς Κοέν, Ιουδαίος από τις Σέρρες, που προτιμούσε να αποκαλείται Τεκίν Αμπ, ήταν αυτός που έθεσε τα θεμέλια της «νέα γλώσσας» απαλλάσσοντας την οθωμανική τουρκική από τα παλαιά αραβικά και περσικά στοιχεία. Αυτά δίδασκε στους αξιωματικούς του οθωμανικού στρατού, στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε πάει για σπουδές προκειμένου να γίνει ραββίνος.
Είναι η Μέση Ανατολή και η Παλαιστίνη ιδιαιτέρως μια περιοχή ειδικού χειρισμού, περίπου ακατάληπτη, από τη Δύση και τις αρχές που υποτίθεται πως διαμορφώνουν την πολιτική της. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, η σταυροφορία του προέδρου Μπάιντεν να επιβάλει τη δημοκρατία και τις αξίες του Διαφωτισμού σε επίπεδο παγκόσμιο, οδήγησε σε χάος και αναρχία. Κάτι δεν πάει καλά ενδεχομένως. Ψυχραιμία, λοιπόν.
