Το εκλογικό αποτέλεσμα της Ολλανδίας ταρακούνησε, γράφουν, τις Βρυξέλλες. Ο ακροδεξιός Γκερτ Βίλντερς ήταν ο νικητής των εκλογών, αν και δύσκολα θα σχηματίσει κυβέρνηση. Του λείπουν 39 έδρες. Βέβαια, ένα καλό ερώτημα είναι γιατί τον χαρακτηρίζουν ακροδεξιό και κυρίως ποιοι. Προφανώς, ενοχλεί η ατζέντα του για τη μετανάστευση και το Ισλάμ, όμως, αλίμονο αν όσους υποστηρίζουν το κοσμικό κράτος τούς χαρακτηρίζουμε ακροδεξιούς. Κάπως έτσι έχουν χαρακτηρίσει και την πρωθυπουργό της Ιταλίας, η οποία μέχρι στιγμής, κατά την κυβερνητική της θητεία, δεν έχει δώσει δείγματα ακραίων πολιτικών. Απλώς πράττει το αυτονόητο. Λαμβάνει μέτρα για να αποτρέψει τις παράνομες αφίξεις μεταναστών στην πατρίδα της. Πάντως, χάριν της συζητήσεως, να δεχτώ ότι ο Βίλντερς είναι όντως ακροδεξιός, υπό την έννοια πάντα πως κάθε τι το ακραίο είναι αρνητικό. Αρα, θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα: Γιατί πλειοψήφησε ένας ακραίος και καταποντίστηκαν οι «μη ακραίοι»; Ξαφνικά τρελάθηκαν οι Ολλανδοί, ένας λαός φιλελεύθερος και υπέρ το δέον ανοικτός σε αναζητήσεις, και στράφηκαν στην Ακροδεξιά; Κάποια λογική εξήγηση θα υπάρχει.
Οι θεωρίες της ενσωμάτωσης και της προσαρμογής των μεταναστών έχουν αποτύχει. Δεν ενσωματώνεις κάποιον που δεν θέλει να ενσωματωθεί.
Τα συστημικά κόμματα στέκονται ανήμπορα να δώσουν απαντήσεις σε κρίσιμα ζητήματα των κοινωνιών τους. Και όταν συμβαίνει αυτό, ένα μέρος των πολιτών, σημαντικό τις περισσότερες φορές, καταφεύγει σε κόμματα που έχουν χαρακτηριστεί αντισυστημικά. Βέβαια, στη συνέχεια τα κυβερνητικά πεπραγμένα τους ελάχιστη σχέση έχουν με τις προεκλογικές εξαγγελίες τους. Κλασικό παράδειγμα η Τζόρτζια Μελόνι. Φαίνεται ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό από ένα μέρος της ευρωπαϊκής ελίτ και της πολυδάπανης γραφειοκρατίας των Βρυξελλών πως η ατελέσφορη μεταναστευτική πολιτική προκαλεί συσπειρώσεις γύρω από κόμματα που υπόσχονται δραστική αντιμετώπιση του φαινομένου. Οι θεωρίες της ενσωμάτωσης και της προσαρμογής έχουν αποτύχει, διότι ήταν καταδικασμένες εξαρχής σε αποτυχία. Δεν ενσωματώνεις κάποιον που δεν θέλει να ενσωματωθεί. Οι δυτικές δημοκρατίες στέκονται αδύναμες και ανήμπορες να αντιμετωπίσουν την απαίτηση των φιλοξενουμένων να δημιουργήσουν αυτόνομες κοινότητες, με τους δικούς τους νόμους, μέσα στα κράτη που τους φιλοξενούν.
Να μην εκπλαγούμε αν στις ευρωεκλογές, οι αποκαλούμενες δυνάμεις της Ακροδεξιάς αυξήσουν θεαματικά τα ποσοστά τους σε όλες τις χώρες. Τα μηνύματα έρχονται πανταχόθεν.
