Οταν δασκάλα στις ΗΠΑ δεν δείχνει τον Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγέλου στα παιδιά της επειδή τον θεωρεί άσεμνο. Οταν άλλοι αρνούνται να διδάξουν Ομηρο διότι ήταν «σεξιστής» ή λογοκρίνουν τον Σαίξπηρ στο όνομα της πολιτικής ορθότητας. Οταν ο κλασικός πολιτισμός αντιμετωπίζεται ως άχρηστο βάρος για τη σύγχρονη δυτική παιδεία, η διαμάχη για τα γλυπτά του Φειδία αποκτά μια παράπλευρη υπεραξία που ξεπερνά τις διεκδικήσεις της Ελλάδας, τις αντιστάσεις του Ηνωμένου Βασιλείου ή την ανοησία του κ. Σούνακ. Η παιδαριώδης του αγένεια οφείλεται στον φόβο για τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε, ό,τι κι αν έλεγε, είτε στους υπερσυντηρητικούς δικούς του είτε στην καλπάζουσα αντιπολίτευση των Εργατικών. Είναι εντυπωσιακό, αν σκεφτούμε ότι η γλυπτική του Φειδία θα παραμέριζε θέματα όπως το μεταναστευτικό, την Ουκρανία ή τη Γάζα. Απόδειξη ότι τα αριστουργήματα αυτά της παγκόσμιας τέχνης δεν είναι ούτε «νεκρά» ούτε «ξεπερασμένα». Ας μην ξεχνάμε ότι οι πάστορες της πολιτικής ορθότητας αποκαλούν τους Ελληνες: «Οι τελευταίοι νεκροί λευκοί Ευρωπαίοι άνδρες». Ζουν στον κόσμο μας και μπορούν να επηρεάσουν, έστω εμμέσως, το εκλογικό αποτέλεσμα σε μια μεγάλη χώρα όπως το Ηνωμένο Βασίλειο. Εως τώρα η υπόθεση εμφανιζόταν ως πρόβλημα των Ελλήνων που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε παραπάνω από τα ερείπιά τους. Ο κ. Σούνακ κατάφερε να αποδείξει ότι το πρόβλημα το έχουν οι Βρετανοί, όσο το έχουν και οι Ελληνες. Και να επιβεβαιώσει αυτό που έλεγε ο Μαλρό: «Τα ερείπια είναι σύγχρονες υπάρξεις. Στον κόσμο που τα γέννησε δεν ήσαν ερείπια».
Κανείς δεν ξέρει πού και πώς θα καταλήξει αυτή η ιστορία. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι η δημοσιότητα που απέκτησε η υπόθεση είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια διεθνή συμπαράταξη όσων εξακολουθούν να υπερασπίζονται την αξία του ελληνικού πολιτισμού. Μια καμπάνια που θα αντιστέκεται στις ελίτ της πολιτικής ορθότητας, υπενθυμίζοντάς τους πως οι «τελευταίοι νεκροί Ευρωπαίοι άνδρες» είναι ακόμη ζωντανοί. Και μπορούν να διαμορφώσουν τον τρόπο για να κατανοήσουμε τον δικό μας κόσμο. Η επανένωση των γλυπτών του Φειδία με το αρχιτεκτονικό σύνολο στο οποίο ανήκουν θα τονώσει, αν μη τι άλλο, το ενδιαφέρον για την κλασική τέχνη. Θα δημιουργήσει μια πολιτισμική δυναμική. Σε καιρούς που ο δυτικός πολιτισμός και οι αξίες του την χάνουν κάπου ανάμεσα στην κούραση, την αμέλεια, την εχθρότητα των ίδιων των πολιτών του. Μόνον αισιοδοξία μπορεί να εμπνεύσει η διαμάχη για τους «τελευταίους νεκρούς λευκούς Ευρωπαίους άνδρες». Λευκοί είναι, Ευρωπαίοι είναι, όμως δεν είναι νεκροί, ούτε «τελευταίοι». Η αξία τους είναι ζωντανή στη συνείδηση των σημερινών ευρωπαϊκών εθνών.
