Μια νέα τάση κάνει θραύση στην αγορά του φετιχισμού: ο (οικειοθελής) πολιτικός εξευτελισμός. Υπάρχουν liberals που αντλούν μαζοχιστική απόλαυση όταν τους ταπεινώνει μια περσόνα που υποδύεται τον μπρούτο οπαδό του Τραμπ. Πληρώνουν μάλιστα γι’ αυτό, στους ιστότοπους που εξειδικεύονται σε αυτά τα γούστα. Πληρώνουν για να τους αντιμετωπίζουν σαν αδύναμους και ευαισθητούληδες – σαν αβρές, προοδευτικές «χιονονιφάδες» που κατά βάθος λαχταρούν να τους σωφρονίσει ο daddy Trump. Υπάρχουν όμως και οι πιστοί του τραμπικού ρατσισμού που αγοράζουν τη φαντασίωση να τους εξουσιάζει ένας ρόλος όπως ο «Black Satyr Dragon Wolf», που πόζαρε κιόλας με τα εξαρτήματα της δουλειάς του στον φακό της Washington Post.
Η μεγάλη αμερικανική εφημερίδα δεν ενέταξε αυτό το ρεπορτάζ στις πολιτικές της σελίδες. Το ταξινόμησε ως lifestyle. Οι γαργαλιστικές του περιγραφές όμως παράγουν στο τέλος ένα πικρό συμπέρασμα: Η αμερικανική κοινωνία είναι τόσο διχασμένη και πολωμένη, που οι πολιτικοί ιδεασμοί έχουν εμποτίσει το συλλογικό υποσυνείδητο. Η πολιτική προτίμηση δεν είναι κάτι που εκδηλώνεις μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Δεν είναι κάτι που επιλέγεις με τη σκέψη. Είναι κάτι που είσαι από ένστικτο, πάντα και παντού, ακόμη και στον πιο κρυφό πυρήνα της ιδιωτικής σου ζωής.
Οχι ότι χρειαζόταν να κρυφοκοιτάξει κανείς στην υποκουλτούρα του σαδομαζοχισμού για να καταλάβει πού έχει ολισθήσει η Αμερική. Αλλά η ματιά αυτή αποκαλύπτει πως το δηλητήριο έχει απλωθεί παντού στο κοινωνικό σώμα. Το πολιτικό μίσος απλώνεται και στα σεντόνια τους. Και είναι τόσο δραστικό σε μια στιγμή που προαλείφεται για να ανακτήσει σε λίγους μήνες την εξουσία εκείνος που η ίδια εφημερίδα περιγράφει στις στήλες ωμά ως επίδοξο δικτάτορα. Εκείνος για χάρη του οποίου η Washington Post εγκατέστησε ως προμετωπίδα κάτω από λογότυπό της τον εσχατολογικό χρησμό ότι «η Δημοκρατία Πεθαίνει στο Σκοτάδι».
Από το σπάνιο αγκυροβόλιο της ελληνικής δημοκρατίας το αμερικανικό όργιο μοιάζει πολύ ξένο. Εδώ, σε περιβάλλον πια ευλογημένης ξενερωσιάς –όπου η συμμετοχή στα δημόσια πράγματα μπορεί πια να είναι μόνο επιστολική, χωρίς λοιμώδη σωματική επαφή–, το πολιτικό δράμα επιζεί μόνο στα μυαλά λίγων βετεράνων. Μόνο στις ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις εκείνων που εξακολουθούν να ξιφομαχούν στον ύπνο τους με εισβολείς και εκμαυλιστές της γενετήσιας καθαρότητας του έθνους.
Εδώ, η τραγωδία της χρεοκοπίας τελειώνει με μια μακρά φάρσα. Οσοι είχαν επενδύσει στους αντιδραστήρες της μισαλλοδοξίας απομένουν στη σκηνή σαν σκιές ενός επιθεωρησιακού θιάσου. Οι εικόνες από την τελευταία Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ένα «ανκόρ» στο νούμερο αν ο στοιχειώδης ανθρωπισμός δεν επέβαλε για κάποια από τα βουβά πρόσωπα σκέτη τη λύπηση.
Οι ίσκιοι των παροπλισμένων εμπρηστών είναι καταθλιπτικοί. Πλέον γελούν μαζί τους μόνο οι σαδιστές.
