Είτε το ονόμαζαν «Αριστερά Μπροστά» είτε «Οπισθοδρομική Κομπανία», το πρόβλημά τους είναι ένα: δεν φέρνουν τίποτα το καινούργιο. Ολοι τους είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, έχουν δοκιμαστεί στο παρελθόν, απέτυχαν και για αυτό ηττήθηκαν. Μπορεί να προσάπτουν πολλά, μουρμουρίζοντας, στον ηγέτη τους Αλέξη Τσίπρα για την καταστρεπτική πορεία, όμως αυτή είναι κριτική εκ των υστέρων. Και κάθε τέτοια κριτική είναι διαβλητή, διότι υποκρύπτει σκοπιμότητες. Με τη σιωπή τους αποδέχθηκαν όλα τα λάθη της ηγεσίας, στα οποία άλλωστε συνέπραξαν και αυτοί. Τώρα δημιουργούν ένα νέο κόμμα για ποιο λόγο; Διότι δεν τους άρεσε το αποτέλεσμα στις εσωκομματικές εκλογές. Νίκησε κάποιος που έπεσε με το αλεξίπτωτο στον χώρο τους και όπως ειπώθηκε, «τους πήρε το κόμμα μέσα από τα χέρια». Εδώ ισχύει το «ας πρόσεχαν».
Αυτοί που ίδρυσαν το νέο κόμμα είναι κουρασμένοι και φθαρμένοι και αυτό φαίνεται όχι μόνο στις φυσιογνωμίες τους, αλλά κυρίως στον λόγο τους. Η άλλη, νέα γυναίκα, πήγε στις κάλπες με υψωμένη τη γροθιά της λες και βρισκόταν στις παραμονές της επανάστασης, ενώ στις τάξεις του νέου κόμματος βρέθηκαν και όλοι αυτοί που θεωρούν τη σημαία ένα κομμάτι πανί και τα σύνορα μια γραμμή στον χάρτη. Ενα χαρμάνι από δικαιωματιστές, παλαιομαρξιστές και χαβαλέδες. Τους ενόχλησε που ο Στέφανος Κασσελάκης ζήτησε από τους αριστερούς να αποβάλουν το κόμπλεξ της έπαρσης της σημαίας ή διότι στάθηκε αλληλέγγυος στον πρωθυπουργό στην υπόθεση των Γλυπτών του Παρθενώνα.
Ολοι γνωρίζουμε τι θα πουν πριν καν ανοίξουν το στόμα τους. Είναι απολύτως προβλέψιμοι, απολύτως πληκτικοί. Ακόμη και τα επίπεδα στα οποία θα κυμανθεί η δύναμή τους και αυτά πιθανολογούνται μετά βεβαιότητος. Κούρασαν πριν καν ξεκινήσουν.
Ενα νέο κόμμα ριζώνει στην κοινωνία και αναπτύσσεται αν, και μόνον αν, ανταποκρίνεται στα αιτήματά της. Αν οι πολιτικές του είναι συντονισμένες με τον παλμό του πλειοψηφικού κομματιού της. Ενα κόμμα βαθύτατα ιδεολογικοποιημένο απευθύνεται εξ ορισμού σε περιορισμένο κοινό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από ένα περιθωριακό κόμμα, έγινε κόμμα εξουσίας γιατί πρώτα υποδαύλισε το αντιμνημονιακό πνεύμα εκείνης της ταραγμένης εποχής και στη συνέχεια το εξέφρασε κυριαρχικά. Καλώς ή κακώς έπιασε τον σφυγμό του κόσμου. Σήμερα, όλοι αυτοί οι πούροι μαρξιστές τι έχουν να μας πουν που δεν το ξέρουμε; Ολοι γνωρίζουμε τι θα πουν πριν καν ανοίξουν το στόμα τους. Αναμασούν κλισέ του προηγούμενου αιώνα. Είναι απολύτως προβλέψιμοι, απολύτως πληκτικοί. Ακόμη και τα επίπεδα στα οποία θα κυμανθεί η δύναμή τους και αυτά πιθανολογούνται μετά βεβαιότητος. Κούρασαν πριν καν ξεκινήσουν.
Αν κάποιος προσπαθεί να ανανεώσει τη ριζοσπαστική Αριστερά με την υπέρβαση των ορίων της είναι ο Στέφανος Κασσελάκης. Το εγχείρημά του, ανεξάρτητα αν θα πετύχει στο τέλος, σήμερα παρουσιάζει πολιτικό ενδιαφέρον. Προσπαθεί να δημιουργήσει, με τα όσα λέει και κάνει, ένα νέο κοινό, να φρεσκάρει το ρυτιδωμένο πρόσωπο αυτού του χώρου. Ο ίδιος βαδίζει ψηλαφώντας, μέχρι στιγμής οι ιδέες του είναι χύμα, αλλά είναι πολύ νωρίς για να κριθεί. Πάντως αν ένα νέο κόμμα ιδρύεται, αυτό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη.
