Με όλο τον σεβασμό στη νεότητα και στις ιδέες της, αναρωτιέμαι σε τι ελπίζουν όσοι δημιούργησαν τη Νέα Αριστερά. Δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι άνθρωποι ψημένοι στα χαρακώματα των λαϊκών αγώνων. Και υπουργοί έγιναν, και εκλογές έχασαν, και έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι στην τιτανομαχία που έδωσαν με έναν περαστικό λιανοπωλητή χαμηλής πολιτικής. Ηρωικώς μαχόμενοι τρόπος του λέγειν, δηλαδή. Εμφανίστηκε κάποιος άγνωστος μέχρι προχθές Κασσελάκης και τους πήρε το μαγαζί χωρίς να καταβάλει ιδιαίτερο κόπο. Θα μου πείτε είχε ισχυρούς καθοδηγητές, τον Πολάκη και τον Τσίπρα, οι οποίοι ήξεραν πολύ καλύτερα από εμάς τους υπόλοιπους ποιο είναι το πολιτικό έρμα των συντρόφων με τους οποίους κυβέρνησαν την Ελλάδα. Θέλησαν να αλλάξουν την Ευρώπη και τον κόσμο, αλλά τελικά τους άλλαξε ο Κασσελάκης. Το αποτέλεσμα είναι ότι προστέθηκε ένας ακόμη θίασος στην επιθεώρηση της Αριστεράς. Τίποτε το περίεργο. Η Αθήνα, αν δεν κάνω λάθος, διαθέτει περισσότερους θιάσους από το Παρίσι ή το Λονδίνο. Με το κοινό στις αίθουσες υπάρχει κάποιο πρόβλημα, αλλά αυτό είναι δευτερεύον αν πιστεύεις στο ταλέντο σου και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς να το εκφράσεις. Η κ. Κωνσταντοπούλου αξίζει για εκατό, ο κ. Κασσελάκης πιστεύει πως θα έρθει πρώτος στις ευρωεκλογές και οι «11» πως θα βγάλουν την Αριστερά από το αδιέξοδο στο οποίο την έριξαν οι ίδιοι. Ο Τσίπρας συλλογάται και μελετάει, λένε, περιμένοντας να τον καλέσουν για να μαζέψει τα συντρίμμια.
Ερώτηση κρίσεως: Αυτό το φαινόμενο μπορεί να κριθεί με πολιτικούς όρους ή μήπως χρειάζονται άλλες ειδικότητες για να το αναλύσουν στο ντιβάνι; Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έξαρση του ναρκισσισμού. Χλευάζαμε τον Βαρουφάκη ο οποίος με το φωτοστέφανο του ναρκισσισμού του θάμπωνε το φωτοστέφανο του Τσίπρα, όμως δεν είχαμε γνωρίσει τον Κασσελάκη. Φταίει ο ατίθασος χαρακτήρας του Ελληνος που δύσκολα ανέχεται οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό του; Το ίδιο φαινόμενο, όμως, παρατηρείται και στη Γαλλία. To NUPES, ο σχηματισμός που είχε δημιουργηθεί για την κοινή κάθοδο Μελανσόν, σοσιαλιστών, κομμουνιστών και οικολόγων, ανακοίνωσε το τέλος του σύντομου βίου του. Αιτία; Ο αυταρχισμός του Μελανσόν. Ενας Κασσελάκης στο πιο σοβαρό και επικίνδυνο, εδώ που τα λέμε. Ο ναρκισσισμός είναι απαραίτητος για να πρωταγωνιστήσεις στην πολιτική σκηνή. Η πολιτική σκέψη όμως, η αποτελεσματικότητα των πράξεών σου σε βοηθάει να τον τιθασεύσεις. Αν λείψουν, μένει γυμνός μαζί με την απροκάλυπτη εχθροπάθεια για όσους δεν τον αποδέχονται. Είναι το πρόβλημα της σημερινής Αριστεράς.
