Δεν είναι ότι δεν το προσπάθησε. Τους είχε φωνάξει έναν έναν, να τους νουθετήσει – τουλάχιστον τον Χαρίτση και τον Ηλιόπουλο. Και οι άλλοι όμως –η Αχτσιόγλου, ο Τζανακόπουλος– ήταν μια φουρνιά στελεχών «χειροποίητη», από τα χέρια του Τσίπρα. Αυτούς προσπάθησε να μεταπείσει, ιδιωτικώς, ο πρώην πρόεδρος. Φαίνεται, όμως, ότι έπρεπε να είχε κάνει κάτι περισσότερο, κάπως νωρίτερα. Το εξ αποστάσεως κήρυγμά του –μια γραπτή δήλωση κατά της «πολυδιάσπασης» από τη Ρώμη– έκανε τον Τσίπρα να φαίνεται σαν ανήμπορος, μελαγχολικός παρατηρητής του αναπόφευκτου. Σαν εντελώς παροπλισμένος.
Η αληθινή διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η «Ομπρέλα». Η αντιτσιπρική εσωκομματική μειοψηφία λογιζόταν ακόμη και πριν από τις εκλογές ως διακριτό σώμα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, απαλλασσόμενο από τις δογματικές φωνές που το αποξένωναν από τη μεγάλη πλειοψηφία, το κόμμα ήταν σε θέση να επιδιώξει από την αρχή με μεγαλύτερη αξιοπιστία τη στρατηγική του Κέντρου.
Η διάσπαση με αληθινό κόστος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι, μαζί με ομπρελίστας, έχασε και τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα της γενιάς που πρόλαβε να αναδείξει ο Τσίπρας, κυρίως ως πρωθυπουργός, σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης. Πρόσωπα που δεν κουβαλούσαν τα προμεταπολιτευτικά τραύματα της παράταξής τους ως πολιτικό συνάλλαγμα· που, αντιθέτως, ενσάρκωναν μια «κυβερνητική» Αριστερά – όχι με την κακή έννοια. «Κυβερνητική» κυρίως με την έννοια ότι δεν της αρκούσε η αυτάρεσκη ζύμωση των κομματικών συνεδριάσεων και των πολιτικών καφενείων. Αριστερά που είχε τη φιλοδοξία –και την προϋπηρεσία– να διεκδικήσει ξανά την εξουσία.
Εχει κάθε λόγο να καμαρώνει τους επιγόνους του.
Χάνοντας αυτά τα στελέχη, χάνει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως χάνουν και τα ίδια, καθώς σταβλίζονται με τη μειοψηφία της «ευγενούς ήττας», που βολεύεται σε ένα ρόλο «μη κυβερνητικής» συνιστώσας για κοινωνικό προβληματισμό και τελετουργικό ακτιβισμό;
Θα φανεί. Θα φανεί όχι από τα λογότυπα, ούτε από τα (ανέμπνευστα) ονόματα ούτε από την κοινοβουλευτική ταξιθεσία – τα οποία είναι εφήμερη τροφή μόνο για παραπολιτικές τρολιές. Θα φανεί από το τι θα λέει και τι θα ψηφίζει το νέο σχήμα για τη φορολογία των ελευθέρων επαγγελματιών· για την επιστολική ψήφο· για το άνοιγμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Θα φανεί από το πώς αντιλαμβάνεται στην πράξη αυτό που ο Χαρίτσης, ως επικεφαλής του σχήματος, ονόμασε «δεξιά ηγεμονία».
Οι πρώτες ενδείξεις, πάντως, δεν αφήνουν τον Τσίπρα αδικαίωτο. Μπορεί να μην κατάφερε –ή να μην προσπάθησε– να κρατήσει το μαγαζί όρθιο. Εχει όμως κάθε λόγο να καμαρώνει τους αποσχισθέντες επιγόνους του. Είναι έτοιμοι να τιμήσουν την παρακαταθήκη του, κάνοντας τα ίδια λάθη. Αναπαράγοντας τα ίδια κλισέ που οδήγησαν και τον αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ στη συρρίκνωσή του.
Είναι όλοι τους παιδιά του.
