Δεν πρόλαβαν να ξεκινήσουν οι εργασίες για την κατασκευή του «ιπτάμενου» περιφερειακού αυτοκινητοδρόμου (Flyover) που φιλοδοξεί να αποφορτίσει την πόλη της Θεσσαλονίκης από το οξύτατο κυκλοφοριακό πρόβλημα και άρχισαν οι προσφυγές.
Μια πρώτη που υπεβλήθη από κάποιον σύλλογο για την προστασία του περιβάλλοντος, πρόκειται να συζητηθεί έως τα τέλη Δεκεμβρίου από το Συμβούλιο της Επικρατείας και έπονται κι άλλες. Η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται, ως φάρσα πλέον.
Με το που θα αποφασιστεί να γίνει ένα μεγάλο έργο, από αυτά που τόσο έχει ανάγκη η πόλη, όπως όλοι ομολογούν και λίγοι φωνάζουν, μικροσυμφέροντα και ακτιβισμοί ανεβαίνουν στα κάγκελα για να το εμποδίσουν, με νομικά συνήθως μέσα.
Η Θεσσαλονίκη πληρώνει ακόμη τις μεγάλες καθυστερήσεις –λόγω (και) των γνωστών προσφυγών μερίδας αρχαιολόγων για τα αρχαία της στάσης Βενιζέλου– του έργου του μετρό, με τεράστια οικονομική ζημία.
Η υποθαλάσσια αρτηρία δεν έγινε ποτέ, αν και είχε αποφασιστεί και σχεδιαστεί ως βασικός δίαυλος εκτόνωσης της κυκλοφορίας, αφού θα παρέκαμπτε το κέντρο της πόλης.
Υπήρξαν ισχυρές αντιδράσεις και απανωτές προσφυγές, μεταξύ άλλων και διαμαρτυρίες από την «κοινωνία» της παλιάς παραλίας, που αισθανόταν ότι χαλάει η θέα της στον Θερμαϊκό και τον Ολυμπο, ενώ το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) αποφάνθηκε ότι επηρεάζει δύο χαρακτηρισμένα ως νεοκλασικά κτίρια στο λιμάνι και έπρεπε να αλλάξει η μελέτη, εκτοξεύοντας όμως στα ύψη το κόστος.
Ο τότε ΥΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς «τα πήρε», ματαίωσε το έργο και τώρα το Δημόσιο καλείται να πληρώσει στον παραχωρησιούχο, που ήταν έτοιμος να ξεκινήσει τις εργασίες, το ποσό των 85.000.000 ευρώ ως αποζημίωση.
Την ίδια τύχη είχε και η μελέτη για τη διάνοιξη δεύτερου περιφερειακού, από το νοσοκομείο «Παπαγεωργίου», μέσω Χορτιάτη, στο αεροδρόμιο, με περιβαλλοντικές οργανώσεις να προσφεύγουν στα δικαστήρια στο όνομα της προστασίας του Σέιχ Σου, που όπως και τώρα με το Flyover, δεν επηρεάζει παρά μόνο στο απειροελάχιστο τον δασικό του πλούτο. Αντιδράσεις υπήρξαν και από κατοίκους αστικών περιοχών, που διαμαρτύρονταν γιατί ο θόρυβος των διερχoμένων οχημάτων θα τους τάραζε τον ύπνο.
Ακόμη και για την κατασκευή του σημερινού, ανεπαρκούς πλέον, περιφερειακού είχαν ξεσηκωθεί περιθωριακές οργανώσεις για να μη γίνει – κανείς δεν θέλει να σκέφτεται τι θα γινόταν σήμερα αν δεν είχε φτιαχτεί εκείνος ο δρόμος.
Χωρίς υποδομές, ωστόσο, η Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να φύγει στο μέλλον. Ούτε όμως οι κατάρες προς το «αθηνοκεντρικό κράτος» θα της λύσουν τα προβλήματα.
Ο «εχθρός» βρίσκεται μέσα της (πρωτίστως) και εκδηλώνεται με την κυρίαρχη, δυστυχώς, νοοτροπία ότι φταίει κάποιος άλλος – εν προκειμένω η Αθήνα.
