Για να βρεις την ισορροπία με την Τουρκία του Ερντογάν πρέπει πρώτα να τη βρει ο Ερντογάν. Στην εποχή του έχει προσπαθήσει να ενσαρκώσει πολλές, διαφορετικές Τουρκίες. Η πιο επικίνδυνη από όλες ήταν η Τουρκία που έμοιαζε έτοιμη να επιχειρήσει de facto την αναθεώρηση των συμφωνιών που όριζαν τη σχέση με τους γείτονές της εδώ κι έναν αιώνα. Ο όψιμος Ερντογάν εξακολουθεί να προσπαθεί να εξαργυρώσει τη γεωπολιτική σημασία της χώρας του, επενδύοντας σε αυτό το άυλο «συνάλλαγμα» και, δι’ αυτού, προσπερνώντας τα καταρρακωμένα θεμέλια της οικονομίας του.
Ο επιτήδειος επαμφοτερισμός του –μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, μεταξύ Δύσης και Χαμάς– δεν τον έχει δικαιώσει. «Παίζοντας» με όλους, δεν καταφέρνει μέχρι στιγμής να πάρει από όλους. Το αντίθετο. Χάνει κι αυτά που ήταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεδομένα – όπως η στενή αμυντική σχέση του με τις ΗΠΑ.
Παραδόξως, αλλά όχι ανεξήγητα, το ερντογανικό παίγνιο μοιάζει να έχει περισσότερους θαυμαστές στην Ελλάδα από οπουδήποτε αλλού. Εδώ, ο διαρκής στροβιλισμός του εκλαμβάνεται ως υπόδειγμα ελισσόμενου και «απρόβλεπτου» εταίρου – παρότι οι «ελιγμοί» έχουν φέρει ήδη αυτοκαταστροφικά αποτελέσματα.
Εδώ, ακόμη και η κωλοτούμπα από το «Μητσοτάκης γιοκ» σε «φίλε Κυριάκο» (παρ)ερμηνεύεται ως δόλιο στρατήγημα. Εδώ, κανείς δεν διάβασε ότι στη συνέντευξή του στην «Κ» ανασκεύασε ακόμη και το «θα έρθουμε μια νύχτα», ισχυριζόμενος ότι το είχε πει για τους «τρομοκράτες» στη νοτιοανατολική μεθόριο της Τουρκίας.
Η μυθοποίηση της κωλοτούμπας και η μέθοδος της ρυμούλκησης.
Το ελληνικό φαν κλαμπ του Ερντογάν, που τον μυθοποιεί με λατρευτικό φθόνο, ζητάει από την Αθήνα να τον μιμηθεί. Να μην είναι προβλέψιμη. Να γίνει πιο τσαμπουκαλού. Να του κρατάει μούτρα. Η στάση αυτή μπορεί να επιδείνωνε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο παρόν. Αλλά οι θιασώτες της την υπαγορεύουν ως εγγύηση για τα εθνικά δίκαια στον αιώνα τον άπαντα.
Κι όμως, στο παρόν, η Αθήνα, εμβαθύνοντας τις συμμαχίες της και οικοδομώντας νέες, έχει καταφέρει να ρυμουλκήσει την Τουρκία στις ράγες μιας «προβλέψιμης» σχέσης. Μιας σταθεροποίησης που, ακόμη κι αν δεν οδηγήσει σε διαπραγμάτευση, έχει μηδενίσει το στρατιωτικό ρίσκο και έχει σημαντικά ελαττώσει το κόστος της γειτονίας.
Η καταστροφολογία που προηγήθηκε της επίσκεψης ακούγεται πλέον γραφικά παράταιρη. Λένε ότι δεν αλλάζει ο Ερντογάν. Και έχουν δίκιο. Σκοπός όμως δεν είναι να ανακαινίσουμε τα φρονήματά του, αλλά να τον «κορνιζάρουμε» στο σενάριο της αμοιβαίας ανοχής και του αμοιβαίου συμφέροντος (όπως χθες, που έμεινε ευλαβικά εντός της «κορνίζας»).
Οσο διαρκεί και εμπεδώνεται αυτή η στοιχειώδης σχέση, τόσο οι κληρονομημένες από τον προηγούμενο αιώνα διαφορές θα απωθούνται στη σφαίρα της αιωνιότητας. Δηλαδή της μεταφυσικής.
