Από την Αράχωβα στη Σαλαμίνα και από εκεί στου Ρέντη, δημιουργήθηκε, τις τελευταίες ημέρες, ένας επιπλέον χάρτης της ελληνικής κοινωνικής παθογένειας. Και αν οι διαδρομές αυτές μοιάζουν εντελώς ξένες μεταξύ τους, το ψυχικό τους αποτύπωμα απλώνεται βαθύ και τραυματικό σε όλη τη χώρα. Φροντίζει εξάλλου και το Διαδίκτυο γι’ αυτό.
Κάποιος ή κάποιοι αφαίρεσαν τη ζωή με τον ειδεχθέστερο τρόπο από ένα σκύλο, ένας άνδρας 71 χρόνων πυροβολεί και σκοτώνει τη 43χρονη σύντροφό του, χούλιγκαν εκτοξεύει ναυτική φωτοβολίδα έξω από το κλειστό γήπεδο του Ρέντη, με αποτέλεσμα να χαροπαλεύει νεαρός αστυνομικός. Τίποτε από όλα αυτά τα περιστατικά δεν συμβαίνει για πρώτη φορά και δεν θα είναι και η τελευταία. Ζώα κακοποιούνται φρικτά και συχνά καταλήγουν· οι γυναικοκτονίες δεν αιφνιδιάζουν· η «οπαδική βία» μετράει νεκρούς, παραμένει χαίνουσα πληγή της ελληνικής αθλητικής πραγματικότητας.
Ψυχραιμία, λοιπόν; Ή μήπως σταδιακή συμφιλίωση με το «τέρας» μέσα μας; Ή πιο αυστηρές ποινές για τους ενόχους; Εχουμε να προσθέσουμε κάτι σε αυτό το αποχαλινωμένο παζλ; Εκτός από αποστομωτικές περιγραφές, υπερχείλιση συναισθήματος και διάφορα «θα πατάξουμε» και «μηδενική ανοχή»; Οι ένοχοι που αναζητούνται θα αποκαλυφθούν, αργά ή γρήγορα. Ανακριτές και εισαγγελείς θα κάνουν τη δουλειά που τους αναλογεί. Εν τω μεταξύ, το «παζλ» θα μεγεθύνεται με νέες ψηφίδες, χωρίς τέλος.
Η συζήτηση διευρύνεται, οι τοπικές κοινωνίες, οι γείτονες φαίνεται ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, ενεργοποιούνται. Η συγκάλυψη από το στενό ή ευρύτερο περιβάλλον είναι η πρώτη που πρέπει να διαρραγεί. Και για να γίνει αυτό πρέπει να καμφθεί ο φόβος των «αντιποίνων», που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καθόλου μεταφυσικός. Και αν ανοιχτούμε στους οργανωμένους στρατούς των οπαδών, πώς ελέγχονται (πλέον) και ποιοι ευθύνονται για την ασυδοσία και την εγκληματική δράση τους;
Το panic button (κουμπί πανικού) που δεν πρόλαβε να πατήσει η 43χρονη γυναίκα δεν της έσωσε τη ζωή. Παραμένει, παρ’ όλα αυτά, μια πολύτιμη εφαρμογή για την αντιμετώπιση της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας. Μήπως, άραγε, πρέπει να επεκταθεί και σε άλλες εκδοχές κοινωνικού κινδύνου ή αποκλεισμού; Να συμπεριλάβει επιπλέον κατηγορίες που η ζωή τους απειλείται ή μπορεί να απειληθεί. Αυτή η σκέψη έχει βέβαια, ήδη, ένα μειονέκτημα: τι κάνεις άμα σε φωνάζουν Ολιβερ;
