Στο YouTube υπάρχουν βίντεο με ποδοσφαιρικούς αγώνες των δεκαετιών του ’70 και του ’80. Αν επιλέξετε στιγμιότυπα από τα λεγόμενα ντέρμπι, επικεντρώστε την προσοχή σας στις –κατάμεστες τότε– κερκίδες τις στιγμές κάποιου γκολ. Θα παρατηρήσετε ότι οι μισοί περίπου πανηγυρίζουν. Οι άλλοι μισοί μένουν ακίνητοι στις θέσεις τους. Οι τελευταίοι είναι αυτοί που πετάγονται από τις θέσεις τους όταν σε επόμενη φάση πετυχαίνει η αντί-παλη ομάδα γκολ.
Τι σημαίνει αυτό; Οτι κάποτε οι αντίπαλοι οπαδοί ήταν ανακατεμένοι. Ακόμα και στα «πέταλα», όπου πάντοτε σύχναζαν οι πιο θερμόαιμοι.
Την άνοιξη του 1983, σε αγώνα Κυπέλλου της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό, στο τότε στάδιο «Νίκος Γκούμας», λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα, κάποιος ρώτησε φωναχτά: «Ολοι ΑΕΚτζήδες είμαστε εδώ, έτσι παιδιά;». Ενας τυπάκος, γελώντας, σήκωσε το χέρι και είπε: «Εδώ Απόλλων», για να εισπράξει τα πειράγματα «Γεια σου, ρε Ιεχωβά!» από την κιτρινόμαυρη ομήγυρη (ήταν η εποχή που στην έδρα του Απόλλωνα Αθηνών, στη Ριζούπολη, βάφτιζαν συχνά κόσμο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά…).
Ας μην εξωραΐζουμε όμως το παρελθόν. Το 1986, στο στάδιο Αλκαζάρ της Λάρισας, οπαδοί του ΠΑΟΚ εκτόξευσαν φωτοβολίδα προς τους Λαρισαίους, που καρφώθηκε στον λαιμό του 29χρονου Χαράλαμπου Μπλιώνα, ο οποίος και πέθανε επιτόπου.
Ωστόσο, μπαίνοντας στη δεκαετία του ’90, η κατάσταση επιδεινώθηκε. Σήμερα πια, δεν νοείται μετακίνηση οπαδών.
Γράφαμε προχθές ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι επικίνδυνο για τη σωματική μας ακεραιότητα, ακόμα και για τη ζωή μας.
Κάναμε λάθος: η ναυτική φωτοβολίδα που εκτόξευσαν οπαδοί εναντίον αστυνομικών στου Ρέντη, με αποτέλεσμα τον σοβαρότατο τραυματισμό ενός 31χρονου αστυνομικού (έως αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση) ήταν σε αγώνα βόλεϊ μεταξύ Ολυμπιακού – ΠΑΟ. Ανάλογα περιστατικά γενικευμένης βίας έχουμε φυσικά και στο μπάσκετ, με νεκρούς οπαδούς στο παρελθόν. Αρα, θα πει κάποιος, τα εγκληματικά στοιχεία που γεμίζουν τα ποδοσφαιρικά γήπεδα είναι τα ίδια που πάνε και στο μπάσκετ και στο βόλεϊ. Σωστό.
Ομως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ ή το βόλεϊ κτλ. είναι μόνον το πρόσχημα. Εδώ μιλάμε για έναν ανθρωπότυπο που κατανοεί τον εαυτό του και τον κόσμο μόνον μέσω ενός μηδενισμού.
Είναι ο νεοελληνικός μηδενισμός που, με διαβαθμίσεις και τηρουμένων των αναλογιών, μουντζουρώνει οδικές πινακίδες ή αμβλυγώνιους καθρέφτες σε επικίνδυνες, «τυφλές» στροφές: αυτός που τον μουντζουρώνει «φτιάχνεται» με την ιδέα του δυστυχήματος. Είναι μια επιθυμία θανάτου για τον άγνωστο άλλο. Είναι η φαντασίωση να μη μείνει τίποτα όρθιο. Γι’ αυτόν τον κόσμο δεν αρκεί να «τιναχτεί το πρωτάθλημα στον αέρα». Θέλει αίμα. Αίμα ακόμα και για μια ομάδα. Για το τίποτα, δηλαδή.
