Αναφέρομαι στο κράτος του Ισραήλ που από τις 8 Οκτωβρίου –όταν έγινε γνωστή η έκταση της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς– έθεσε έναν σαφή στόχο: Να πάψει αυτή η οργάνωση να απειλεί την ασφάλεια των κατοίκων του, καθώς εξακολουθεί να διαμηνύει πως θα επαναλάβει επιθέσεις σαν αυτή της 7ης Οκτωβρίου. Και ένα σοβαρό κράτος υπηρετεί πιστά, σε όλα τα επίπεδα, τον στόχο που βάζει.
Τα γράφω αυτά γιατί διαβάζω μεγαλεπήβολα σχέδια για το μέλλον της Γάζας, σχέδια που βρίσκονται εκτός πραγματικότητας για έναν απλό λόγο: διότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το Ισραήλ, το οποίο έχει διακηρύξει ότι θα παραμείνει εκεί μέχρις ότου εκπληρωθεί πλήρως ο στρατηγικός στόχος του. Δηλαδή η εξολόθρευση όλων των δικτύων, στρατιωτικών, οικονομικών, κοινωνικών, της Χαμάς.
Φαίνεται ότι θα υπάρξει μια μεταβατική περίοδος κατά την οποία τα στρατεύματα του Ισραήλ θα παραμείνουν στη Γάζα και μετά τα πάντα θα εξαρτηθούν από τις διαθέσεις των Παλαιστινίων. Αν θα θελήσουν να συνυπάρξουν με τους Ισραηλινούς, εγκαταλείποντας την ιστορική θέση τους για την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ. Μια θέση που τους οδήγησε σε καταστροφές, σε δυστυχία και σε αλλεπάλληλες ήττες, μικρές και μεγάλες.
Φαίνεται ότι θα υπάρξει μια μεταβατική περίοδος κατά την οποία τα στρατεύματα του Ισραήλ θα παραμείνουν στη Γάζα και μετά τα πάντα θα εξαρτηθούν από τις διαθέσεις των Παλαιστινίων.
Συνεπώς, η διεθνής κοινότητα και ο ΟΗΕ, εφόσον όντως επιθυμούν τη μόνιμη ειρήνη στην περιοχή, θα πρέπει να αφήσουν το Ισραήλ να τελειώσει τη «δουλειά» που άρχισε. Στο κάτω κάτω, πριν από λίγες ημέρες ο αντιπρόσωπός του στον ΟΗΕ, Γκιλάντ Ερντάν, έδωσε διέξοδο στο πρόβλημα καθώς πρότεινε μόνιμη κατάπαυση του πυρός –όχι ανθρωπιστική εκεχειρία– υπό δύο προϋποθέσεις: να απελευθερωθούν όλοι οι όμηροι και να παραδοθούν οι υπεύθυνοι της σφαγής της 7ης Οκτωβρίου. Δύο απολύτως λογικοί όροι.
Ο ΟΗΕ, μονίμως μεροληπτών κατά του Ισραήλ, αντί να πιέσει προς τη Χαμάς να αποδεχθεί τους παραπάνω όρους, πιέζει το Ισραήλ να συμφωνήσει σε μια ανθρωπιστική εκεχειρία –δηλαδή κάτι το προσωρινό– που είναι ουσιαστικά ένα δώρο στους τρομοκράτες. Τους δίνει την ευκαιρία να ανασυνταχθούν και να ενισχυθούν. Αυτή η μεροληψία επιβεβαιώθηκε και με το πρόσφατο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας, στο οποίο πρόβαλαν βέτο οι ΗΠΑ, διότι σε αυτό δεν υπήρχε καμιά αναφορά, καμιά καταδίκη –έστω για λόγους ισορρο-πίας– της Χαμάς.
Το Ισραήλ, εμείς οι Ελληνες, θα πρέπει να το θαυμάζουμε για πολλούς λόγους. Γιατί μια έρημο τη μετέτρεψε σε μια εύφορη γη, γιατί είναι ένα δημοκρατικό κράτος που απειλείται από θεοκρατικά και απολυταρχικά καθεστώτα, γιατί διεξήγαγε νικηφόρα όλους τους πολέμους εναντίον συντριπτικά υπέρτερων εχθρών, γιατί η εθνική ασφάλεια και η επιβίωση έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην καθημερινότητα των Ισραηλινών.
Τέλος, γιατί πιστεύω πως θα θέλαμε η πατρίδα μας να μοιάσει στο Ισραήλ, όμως δεν μπορεί. Τουλάχιστον, ας διδαχθούμε από το πώς υπηρετεί με συνέπεια, μέχρι τέλους, τους στόχους που θέτει.
