Η παρατεταμένη ηγεμονία της Ν.Δ. στο μετεκλογικό τοπίο όπως αυτή προκύπτει γλαφυρά από όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις περιλαμβάνει ορισμένους κινδύνους που ήδη με διάφορους τρόπους έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται. Ουσιαστικά η Ν.Δ. απέχει από 22-23 έως 30 μονάδες από όλα τα υπόλοιπα κόμματα και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ που θεωρούνται ως πιθανοί διεκδικητές της εξουσίας. Προφανώς αυτή η εικόνα καλλιεργεί σε κάποιους κύκλους την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας. Αλλωστε το τεστ είναι ακόμη κοντά, ενώ για την επόμενη στροφή, δηλαδή τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, έχει ο Θεός. Μάλιστα, σε αυτή την… πανηγυρική ατμόσφαιρα φαίνεται ότι έχει απενοχοποιηθεί και η άνεση της εσωτερικής αντιπολίτευσης. Βλέπουμε πολύ περισσότερα «μπαϊράκια» τώρα απ’ ό,τι πριν από τις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου. Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών και η τεκνοθεσία, η πορεία που ακολουθείται στα ελληνοτουρκικά, ακόμη και οι φορολογικές πολιτικές της κυβέρνησης, «σκοντάφτουν» περισσότερο στο εσωτερικό της Ν.Δ. παρά έξω από αυτήν.
Τη γείωση με την πραγματικότητα φέρνουν πάντα τα γεγονότα, είτε επρόκειτο για τις καταστροφικές πλημμύρες και τα κενά στην ασφάλεια μονάδων των Ενόπλων Δυνάμεων (Νέα Αγχίαλος και Στεφανοβίκειο) είτε με θέματα καθημερινότητας και ασφάλειας των πολιτών, με τον νοσηρό και δολοφονικό χουλιγκανισμό ένα σταθερό «αγκάθι». Προς το παρόν, η σύγκριση με τις εναλλακτικές διακυβέρνησης της χώρας κρατούν τη Ν.Δ. σε αυτή τη δημοσκοπική θέση. Ωστόσο ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος της Ν.Δ. Ενα από τα σοβαρότερα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η λεγόμενη «κατάρα της δεύτερης τετραετίας». Ιστορικά στην Ελλάδα η δεύτερη τετραετία ήταν το μάξιμουμ που μπορούσε να υπολογίζει μια κυβέρνηση. Η πρώτη συνήθως ήταν η δημιουργική. Η δεύτερη ήταν ένα Βατερλώ, από όποια οπτική γωνία και αν το δει κανείς. Η δεύτερη θητεία της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή (2007-2009), η δεύτερη τετραετία του Κώστα Σημίτη (2000-2004), η αντίστοιχη περίοδος (1985-1989) του Ανδρέα Παπανδρέου είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Μεταρρυθμιστική κόπωση, κυβερνητική αποτυχία, αδυναμία παραγωγής πολιτικού λόγου, σκάνδαλα και υπεροψία ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των δεύτερων τετραετιών. Η πρώτη τετραετία του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν μια περίοδος κρίσεων, με εξωγενή χαρακτηριστικά. Από την άνοδο της τουρκικής απειλής, στην πανδημία και στις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία, μέχρι την πρόσφατη κρίση στη Μέση Ανατολή. Οπως φαίνεται, η διεθνής αστάθεια θα επιμείνει και οι πολίτες εμπιστεύονται την κρίση της κυβέρνησης σε αυτό το επίπεδο.
Το εσωτερικό όμως είναι μια άλλη υπόθεση. Και για τις παθογένειες δεκαετιών απαιτείται σκληρό μέτωπο με την αδράνεια και –ακόμη περισσότερες– μεταρρυθμίσεις.
