Αραιά και πού, παίρνω μαζί μου την οκτάχρονη κόρη μου στο γήπεδο της ΑΕΚ. Εως τώρα, δεν έχουμε ζήσει το παραμικρό παρατράγουδο.
Ορισμένα γεγονότα από πέρυσι με είχαν λίγο θορυβήσει, όπως όταν εκτοξεύθηκε φωτοβολίδα από το ένα «πέταλο» στο άλλο, όμως, η διοίκηση της ΑΕΚ εντόπισε αμέσως τον υπαίτιο και του απαγόρευσε την είσοδο στο γήπεδο διά βίου. Ανάλογα προβλήματα με καπνογόνα έπαψαν φέτος έπειτα από παρέμβαση της διοίκησης.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ανθρωπογεωγραφία του ελληνικού ποδοσφαιρικού γηπέδου έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Οικογένειες, ζευγάρια, κοριτσοπαρέες, γιαγιάδες με εγγόνια, είναι ένα θέαμα που βλέπουμε όλο και πιο συχνά πλέον. Προφανώς και όλος αυτός ο κόσμος συνυπάρχει με έναν άλλο, που δεν έρχεται να δει αγώνα, δεν θέλει καν να τελειώσει ο αγώνας και δεν τον ενδιαφέρει η ομάδα.
Τα γήπεδα άλλαξαν, μα δεν έγιναν εκκλησίες. Γήπεδο σημαίνει ένταση, σημαίνει και χυδαιότητα. Στο ερώτημα που μου θέτουν, πώς αντιδρώ που ένα οκτάχρονο ακούει έναν οχετό, η απάντηση είναι απλή: ένα παιδί μπορεί κάποτε να έρχεται και σε μια (ελεγχόμενη) επαφή με την εξωτερική πραγματικότητα. Πρέπει το «ροζ συννεφάκι» να έχει τα όριά του. Κατά τα άλλα, όταν όλη η Νέα Φιλαδέλφεια σιγοτραγουδά το «Ενα τραγούδι από την Πόλη», θα το κάνουμε παρέα χωρίς ποτέ να βρίσουμε αντιπάλους και διαιτητές. Κάπως έτσι μοιράζεσαι κοινές αγάπες…
Δεν διαφημίζω την ομάδα της καρδιάς μου, υπενθυμίζω απλώς ότι όταν θέλει μια διοίκηση μπορεί να δώσει λύσεις σε επιμέρους προβλήματα.
Προσοχή: λύσεις, όχι λύση. Σε ένα τόσο σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο, μονάχα η πολιτεία μπορεί να παρέμβει δραστικά.
Είναι θετικό που (επιτέλους!) η κυβέρνηση κατέθεσε σήμερα στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου φάκελο με περίπου 200 ονόματα σκληρών χούλιγκαν που δραστηριοποιούνται σε όλες τις ομάδες και σε πανελλαδική κλίμακα.
Αυτή τη στιγμή, στο ελληνικό ποδόσφαιρο επικρατούν δύο αντίρροπες δυνάμεις. Από τη μία, ο γνωστός σκοταδισμός· από την άλλη, ένας ανανεωτικός οίστρος: μετά το νέο γήπεδο της ΑΕΚ, αναμένεται το νέο γήπεδο του ΠΑΟ, ενώ σχεδιάζονται σημαντικές βελτιώσεις και στο γήπεδο του ΠΑΟΚ.
Ενα νέο, σύγχρονο, φιλόξενο γήπεδο προϋποθέτει (δυνάμει) νέες γενιές φιλάθλων, οι οποίοι μπαίνουν πια στη λογική της κατοχής εισιτηρίου διαρκείας – κάτι που σημαίνει περισσότερη τάξη, ασφάλεια, διαφάνεια και «οικογενειακή» ατμόσφαιρα.
Αντί η κυβέρνηση να επενδύσει σε αυτή την παράμετρο, την υπονομεύει με αυτό το άνευ ουσίας «κεκλεισμένων των θυρών». Δεν πρέπει, ωστόσο, και αυτή να είναι μία ακόμη ιστορία χαμένων ευκαιριών.
