Εχετε ποτέ ακούσει παράγοντες της Τσέλσι ή της Αρσεναλ ή της Νιούκαστλ να καταφέρονται δημοσίως εναντίον εκείνων της Τότεναμ ή της Λίβερπουλ ή της Μάντσεστερ Σίτι, ότι «ελέγχουν τους διαιτητές», ότι «στήνουν το πρωτάθλημα», ότι «υποκινούν τη βία στα γήπεδα»;
Οχι, και ούτε πρόκειται. Και όχι επειδή στην Αγγλία είναι όλα «αγγελικά πλασμένα», αλλά επειδή ξέρουν ότι δεν είναι προς όφελός τους να δυσφημίζουν το προϊόν τους, που είναι βέβαια η Πρέμιερ Λιγκ.
Το όφελος δεν είναι το «μαγαζί» (η ομάδα), είναι ο θεσμός. Αν το ίδιο το πρωτάθλημα ως θεσμός είναι σαθρό, τι νόημα έχει να επενδύουν σε αυτό; Βλέπουν τη μεγάλη εικόνα, όχι την αυλή του σπιτιού τους.
Αναλόγως, δεν θα βγει Αγγλος διαιτητής να δηλώσει πως δέχεται απειλές για τη ζωή του έπειτα από ένα φάλτσο σφύριγμα, διότι δεν πρόκειται να γίνει τέτοιο τηλεφώνημα (και ως προς τις κακές διαιτησίες στην Αγγλία, άφθονα τα πρόσφατα κρούσματα…).
Οι Αγγλοι, ως άτομα και ως κοινωνία, διαθέτουν στερεότητα εαυτού και δεν χρειάζεται να είναι καχύποπτοι συνεχώς, αποδεχόμενοι ότι, ναι, οι κακές διαιτησίες είναι και αυτές μέσα στο παιχνίδι.
Το μόνιμο σημείο αναφοράς ως προς την αποτελεσματική αντιμετώπιση του χουλιγκανισμού στη χώρα μας παραμένει η Αγγλία και, συγκεκριμένα, η θατσερική πολιτική. Την πυγμή που επέδειξε κάποτε η Σιδηρά Κυρία μοιάζει να προσπαθεί να μιμηθεί η σημερινή κυβέρνηση με αυτό το αλλοπρόσαλλο «κεκλεισμένων των θυρών» στα γήπεδα. Οπως όμως όλες οι μιμήσεις, δεν έχει τίποτα το πειστικό, πέρα από το στοιχείο του εύκολου εντυπωσιασμού ή της φάρσας.
Κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. Στην Ελλάδα, η κουλτούρα της βίας γενικά (και όχι μόνο στα γήπεδα) είναι σχετικά νέο φρούτο. Αυτό που είναι παλιό είναι η κουλτούρα της ανομίας, η οποία είναι διαχυμένη σε όλες τις σφαίρες της κοινωνίας και βρίσκει σταθερά και διαχρονικά απρόσμενο σύμμαχο στην πολιτεία με τη μη εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας, την αποφυγή ανάληψης ευθυνών ή, πολύ απλά, με την καθαρή κρατική αδιαφορία.
Αν δεν είχε τραυματιστεί τόσο σοβαρά ένας άνθρωπος στου Ρέντη (και μάλιστα, αστυνομικός – έχει τη σημασία του αυτό, ενώ δεν θα έπρεπε: όλα τα σώματα και όλες οι ζωές το ίδιο μετράνε) και απλώς μιλούσαμε για «επεισόδια» όπως στον Βόλο, ουδεμία πρωτοβουλία θα είχε ληφθεί από την κυβέρνηση, όπως δεν ελήφθη κάποια πρωτοβουλία όταν ο διαιτητής Παπαπέτρου κατήγγειλε δημόσια ότι δέχεται απειλές για τη ζωή και την οικογένειά του(!) μετά την (όντως κακή) διαιτησία του στο ματς του Βόλου με τον Ολυμπιακό.
Μπορεί συχνά να λέμε τους Αγγλους «υποκριτές», η ελληνική υποκρισία όμως καλά κρατεί. Με άλλα λόγια, έχουμε το ποδόσφαιρο και το πρωτάθλημα που μας αξίζει.
