Είναι σαν τη χιονοστιβάδα που έρχεται κατά πάνω σου με φόρα και αρνείσαι να τη δεις. Η απληστία, η αλαζονεία, η ρουτίνα, τα προσχήματα θολώνουν το βλέμμα. Και παύεις να νιώθεις ότι κάθεσαι και εσύ στο κλαδί που πριονίζεις. Ολοι καθόμαστε πάνω στο ίδιο κλαδί. Οχι μόνο τα μέλη της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC), που από το 1988 χτυπούν καμπάνες. Οχι μόνον οι επιστήμονες που μοχθούν να μπει φρένο στην καταστροφή. Οχι μόνον οι κάτοικοι περιοχών που βουλιάζουν μέσα σε ζεστά νερά. Αλλά και όσοι θέλησαν να χειραγωγήσουν την COP28 υπέρ των μεγάλων πετρελαϊκών. Εκείνοι που λένε υποκριτικά ναι στη σταδιακή κατάργηση της εξόρυξης και χρήσης ορυκτών καυσίμων, όμως δεν επιβραδύνουν την παραγωγή τους στο παραμικρό. Οσοι συμφώνησαν με την απομάκρυνση από τον άνθρακα, αλλά με ταχύτητες χαμηλότερες εκείνων της επιδείνωσης της κλιματικής κρίσης. Οσοι αρνήθηκαν να δημιουργήσουν επαρκείς μηχανισμούς στήριξης της κλιματικής ανθεκτικότητας των πληγέντων χωρών. Οι εκατοντάδες που βρέθηκαν στο Ντουμπάι για να κλείσουν συμφωνίες. Οι 475 λομπίστες της COP28 που είναι υπέρ της «δέσμευσης και αποθήκευσης άνθρακα» –άγνωστο τεχνικά πώς–, με στόχο να ανοίξει παράθυρο στη συνέχιση χρήσης ορυκτών καυσίμων θεωρητικά χωρίς εκπομπές. Τα μέλη των δεξαμενών σκέψης υπέρ νέων γεωτρήσεων, τα οποία, π.χ. εάν εκλεγεί ο Τραμπ το 2024 στις ΗΠΑ, θα συμβάλουν στο ξήλωμα του προγράμματος καθαρής ενέργειας του Μπάιντεν. Οι πολέμιοι της επιστήμης του κλίματος. Οι διασπορείς της θεωρίας συνωμοσίας ότι η κλιματική κρίση είναι μια σκευωρία με στόχο την επιστροφή του ανθρώπου στα σπήλαια.
Φέτος, ο κόσμος έβρασε σε θερμοκρασίες υψηλότερες από ποτέ. Κάηκε ο Καναδάς, κόχλασε η Φλόριντα, καρβούνιασαν η Ρόδος και η Δαδιά, πλημμύρισε η Θεσσαλία, πνίγηκε η Λιβύη, ψήθηκε η Ισπανία, έλιωσε η Γροιλανδία. Υστερα από 28 διασκέψεις για το κλίμα, ακόμη συζητείται η ανάγκη για πράσινη μετάβαση. Το μικρό δειλό βήμα της COP28 αδυνατεί να ξεφύγει από το άσχημο υπονομευτικό παιχνίδι που παίζεται εις βάρος όλων. Οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου αντί να υποχωρήσουν στα επίπεδα του 1990 (33,27 δισ. τόνοι), και στη συνέχεια να εκμηδενιστούν, αντιθέτως αυξάνονται αδιάκοπα. Μετά μια μικρή κάμψη το 2020 λόγω πανδημίας (50,63 δισ. τόνοι), το 2021 ξεπέρασαν τους 53 δισ. τόνους και το 2022 άγγιξαν τους 54. Τα κακά παιδιά είναι περισσότερα από τα καλά (Ε.Ε.). Ο πόνος, που αφυπνίζει, δεν είναι ως φαίνεται τόσο οξύς ώστε να πυροδοτήσει μια πολιτισμική αλλαγή, να αλλάξει τις βλέψεις, τους κώδικες, τα ήθη που έχουν σπρώξει τον κόσμο σε λάθος πορεία. Και είναι ήδη αργά.
