Οσο σουρεαλιστικό κι αν ακούγεται (την ώρα που ένας αστυνομικός χαροπαλεύει, θύμα της πιο αχαλίνωτης οπαδικής βίας) το ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια προοδεύει. Το κάποτε εντελώς αντιεμπορικό και απαξιωμένο ηθικά προϊόν του ελληνικού πρωταθλήματος έχει αναβαθμιστεί σημαντικά: οι τέσσερις μεγάλοι ξεκινούν τη σεζόν θεωρητικά με τις ίδιες πιθανότητες κατάκτησης του πρωταθλήματος, οι κερκίδες μοιάζουν πιο γεμάτες από ποτέ τα τελευταία 30 χρόνια και δύο από τους διεκδικητές του τίτλου (Ολυμπιακός και ΑΕΚ) παίζουν σε σύγχρονα γήπεδα του 21ου αιώνα. Ο Παναθηναϊκός ελπίζει να εγκαινιάσει το δικό του νέο γήπεδο το 2027, ενώ ανάλογες διαδικασίες έχουν εκκινήσει και για την περίπτωση του ΠΑΟΚ. Ο εκσυγχρονισμός των υποδομών των γηπέδων θεωρείται διεθνώς ένας από τους πιο αποφασιστικούς παράγοντες στον πόλεμο κατά της βίας: ένα όμορφο, άνετο, φροντισμένο στάδιο καταπραΰνει τα πάθη, διευκολύνει τον έλεγχο της εισόδου και της συμπεριφοράς των φιλάθλων, προδιαθέτει περισσότερο για γιορτή και λιγότερο για πόλεμο. Αυτό το είδαμε ξεκάθαρα στην περίπτωση των νέων εγκαταστάσεων της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια: η αναβάθμιση της ποδοσφαιρικής εμπειρίας για τους χιλιάδες οπαδούς της παρέσυρε ψυχολογικά και τους παίκτες της ομάδας, με αποτέλεσμα την κατάκτηση του περυσινού πρωταθλήματος. Παρ’ όλα αυτά, η μεταμόρφωση της έδρας της ΑΕΚ δεν εμπόδισε τη δολοφονία ενός οπαδού της ομάδας λίγα μέτρα έξω από το ολοκαίνουργο γήπεδο τον περασμένο Αύγουστο. Η βία δεν επωάζεται «στα γήπεδα» έτσι γενικά και αόριστα, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Επωάζεται στα ανεξέλεγκτα γήπεδα, στην ανεξέλεγκτη ρητορική των προέδρων των ΠΑΕ, στα ανεξέλεγκτα αθλητικά ραδιόφωνα, με τους δημοσιογράφους-οπαδούς που υποδαυλίζουν το ιερό μίσος του αφιονισμένου ακροατηρίου.
Τα νέα γήπεδα είναι ευκαιρία για την καταπολέμηση της βίας – αρκεί να λειτουργούν οι κάμερες και τα τουρνικέ.
Μου είχε κάνει εντύπωση η ανοχή των διαιτητών στο φαινόμενο της καθυστέρησης 10 ή και 20 λεπτών όλων των περυσινών εντός έδρας παιχνιδιών της ΑΕΚ στο νέο της γήπεδο, καθώς άναβαν ταυτόχρονα εκατοντάδες καπνογόνα κάνοντας την ατμόσφαιρα εντελώς πολεμική – ή «πανηγυρική» σύμφωνα με τις οπαδικές ιστοσελίδες. Το «σόου» κόπηκε μαχαίρι φέτος, όταν η ΟΥΕΦΑ έδειξε να μην αστειεύεται καθόλου στις ποινές της. Η διαχρονική ομερτά ανάμεσα στις κυβερνήσεις και στις ΠΑΕ αποτυπώνεται και στην πρόσφατη εξαγγελία μέτρων, για τα οποία διαβάσαμε για πρώτη φορά το… 2003, ξαναδιαβάσαμε το 2007 κι έκτοτε επικαιροποιούνται διαρκώς κάθε φορά που ένα τραγικό γεγονός ρίχνει τη σκιά του στην πολιτική ζωή της χώρας. Υποτίθεται ότι καμία ανώνυμη ποδοσφαιρική εταιρεία δεν μπορεί να λάβει άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα της Super League αν δεν διαθέτει εγκατεστημένες κάμερες και τουρνικέ μέσω των οποίων ελέγχεται το barcode του εισιτηρίου, συμβατικού ή διαρκείας. Προφανώς όλα αυτά ισχύουν στο… περίπου. Κάποια τουρνικέ λειτουργούν υποδειγματικά, κάποια όχι και τόσο. Κάποιες κάμερες μπορούν να εντοπίσουν ταραξίες, κάποιες άλλες όχι ακριβώς. Τώρα αποκαλύπτεται ότι τα γήπεδα δεν διέθεταν την απαιτούμενη ηλεκτρονική εποπτεία, δηλαδή κάμερες που να δουλεύουν όταν πρέπει να δουλεύουν και όχι για το θεαθήναι. Συνοπτικά: τα νέα γήπεδα είναι ευκαιρία για την καταπολέμηση της βίας – αρκεί να λειτουργούν οι κάμερες και τα τουρνικέ.
