Στο Σταθμό Λαρίσης, στο Μεταξουργείο, στα πέριξ, ακούς αγγλικά. Τις προάλλες μία εκπατρισμένη με ρώτησε πού είναι οι «Θεσσαλοί», να πάει να φάει. Πάει κι αυτή η ταβέρνα, σκέφτηκα, και της έδειξα πού να στρίψει. Ενας άλλος, ερχόμενος κι αυτός από μακριά, φλυαρούσε για τα φθηνά ακίνητα – είναι τόσο πολλά, έλεγε, και σε τόσο καλές τιμές! Κάτι άθλια μέρη όπου μπαινόβγαιναν ξεθεωμένοι απ’ τη δουλειά μετανάστες τα κοίταζαν σαν «φιλέτα» με κάποια προοπτική. Και κάπου σταμάτησα ν’ ακούω τη συζήτηση για τις «επενδύσεις», που δεν γίνονταν από τίποτα ευυπόληπτους συμβολαιογράφους, αλλά από κάτι χιπ τυπάκια που μέχρι πρόπερσι λογικά κοιμόντουσαν σε χόστελ, γιατί αυτό ακριβώς την έκανε ακόμη πιο αηδιαστική. Και σκεφτόμουν τον Σταθμό Λαρίσης, που μόνο ως πλήγμα τον βλέπω πια.
Οποια καλή ανάμνηση είχα από εκεί κάηκε στο δυστύχημα. Δεν ξέρω γιατί, μα μόλις πάει η κουβέντα στον Σταθμό, το κλείνω το κεφάλι μου. Ηταν η αφετηρία του τρένου, κι αυτό μου είναι πλέον απείρως σκοτεινό. Ισως θα έπρεπε να πάρω το τρένο να πάω κάπου, να επιβιβαστώ κανονικά, να κάνω τη διαδρομή και να το ξεπεράσω. Αλλά μου φαίνεται τόσο στενάχωρο όλο αυτό.
Τέτοιον καιρό, για κάμποσα χρόνια, έπαιρνα το τρένο μαζί με άλλους να πάω στη Θεσσαλία για Χριστούγεννα. Δεν μου άρεσε εκεί μέσα, ήταν κάπως σάπια και βρωμερά. Είχε πάντα τόσο πολύ κόσμο και ορθίους και ήσουν τόσο στριμωγμένα. Οι τουαλέτες σπανίως λειτουργούσαν. Αργούσε, σταματούσε σε άκυρα μέρη που μου ’φερναν αηδία, σε κάτι σταθμούς με γκράφιτι και απαίσια κυλικεία, με περίεργες φάτσες που κάθονταν σε πλαστικές καρέκλες κοιτώντας το υπερπέραν, και σε κάποια φάση βαρέθηκα να μεταβολίζω όλη αυτή τη σαπίλα και άρχισα να παίρνω απλώς το λεωφορείο. Το τρένο στο μεταξύ είχε ακριβύνει. Μετά έκανα πολλά χρόνια να το πάρω και τώρα δεν θέλω πια.
Οταν συγκρούστηκαν τα τρένα, στείλαμε μηνύματα και ανταλλάξαμε πρώτες σκέψεις με παλιούς συμμαθητές. Είχαμε πάθει κάτι σαν σοκ και μετά μια μεγάλη οργή: το μέσο μας, αυτό που προορίζεται για τη μετακίνηση ανθρώπων που είναι σαν εμάς, είναι επικίνδυνο, δεν ελέγχεται, δεν συντηρείται, δεν το εποπτεύουν. Τα δίκτυα είναι ένα πάρτι ποιος ξέρει ποιου σκοτεινού πράγματος. Η ασφάλεια είναι ένα σόου. Τέτοια λέγαμε, αφού καλά καλά βρήκαμε πως δεν ήταν μέσα κανένας δικός μας κι αυτό –όπως κι οι πλημμύρες μετά– ήταν μια στιγμή –δεν ειρωνεύομαι– βαθιά υπαρξιακή.
Διάφοροι σχολιαστές/τηλεπωλητές συναισθήματος που ποτέ δεν πάνε με τρένο έσπευσαν να πουν πως είναι το μέσο που παίρνουν οι φτωχοί (το είπαν κάπως του στυλ άνθρωποι με λιγότερα οικονομικά μέσα, αλλά φτωχοί θέλανε να πούνε). Μα η αλήθεια είναι πως οι φτωχοί δεν πάνε πουθενά, εδώ και χρόνια, σπίτια τους κάθονται και μετράνε τα κέρματα, το συγκεκριμένο τρένο το παίρνουν φοιτητές και εργαζόμενοι, επαγγελματίες στρατιωτικοί και παιδιά που κάνουν τη θητεία τους. Και δεν είναι φθηνό, ούτε αυτό ούτε η εναλλακτική του, το λεωφορείο, βασικά, το λεωφορείο τσούζει, ενώ αεροπλάνο δεν υπάρχει για πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς του τρένου. Το αυτοκίνητο είναι θέμα οικολογικής συνείδησης και στάσης ζωής για κάποιους, ενώ για πολλούς είναι ακριβό-διόδια, καύσιμα. Οσοι μπορούν, θα πάνε με το αυτοκίνητο να κάνουν μερικές μέρες διακοπές κάπου με χιόνι κι έλατα. Οι όντως φτωχοί δεν θα δουν τα βουνά, δεν θα ρουφήξουν αυτόν τον συγκεκριμένο αέρα που πιάνει μετά από κάποιο υψόμετρο – η μετακίνηση, ακόμη κι εντός χώρας, είναι πολυτελής διαβίωση.
Το δυστύχημα σχεδόν έχω σταματήσει να το σκέφτομαι. Μερικές φορές στον ηλεκτρικό παίζω με τη σκέψη: «πώς θα ήταν αν;» και μετά μου περνάει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Παρατηρώ τα μέρη της Αθήνας που σήμαιναν κάτι να γίνονται γοργά επενδύσεις και μετά σκέφτομαι πως είναι καλό μερικές φορές να μην έχεις ιδέα για ένα μέρος, να έχεις πέσει σαν εξωγήινος με λεφτά, και τα προβλήματα ενός μέρους να τ’ αντιμετωπίζεις ως κόστη ή ευκαιρίες, ως παραμέτρους επηρεασμού τιμών. Σταδιακά τη συνηθίζεις την γκρίνια των ντόπιων που ποτέ δεν θ’ αγοράσουν γη στον τόπο τους και που κάπως ζορίζονται με διάφορα που σ’ έναν εξωγήινο φαντάζουν μακρινά. Κατά βάθος, ή φανερά, ζηλεύω. Απλώς δεν ξέρω αν τους θέλω γείτονες.
