Ηταν ωμή, σαν γροθιά στο στομάχι, η παραδοχή του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ, Ερζί Χαλεβί, για τη δολοφονία των τριών Ισραηλινών από φίλια πυρά. «Οι τρεις όμηροι έκαναν τα πάντα για να τους αναγνωρίσουμε. Ηταν χωρίς πουκάμισο ώστε να μη θεωρήσουμε ότι είχαν ζωσμένα εκρηκτικά στο σώμα τους. Κρατούσαν λευκό ύφασμα-σημαία για να καταλάβουμε ότι παραδίδονται. Τα πυρά κατά των ομήρων ήταν αντίθετα με τις οδηγίες εμπλοκής του στρατού».
Αυτό το έγκλημα πολέμου δεν θα περάσει ατιμώρητο. Ξεσηκώθηκε θύελλα στη δημοκρατία του Ισραήλ. Στο κάτω κάτω της γραφής και γι’ αυτούς τους τρεις δολοφονημένους από φίλια πυρά χύνεται τόσο αίμα στη Γάζα. Ομως το συμβάν δημιουργεί αυτομάτως κάποια ερωτήματα. Θα γινόταν τόση φασαρία αν τα τρία θύματα ήταν Παλαιστίνιοι; Πόσοι άλλοι «χωρίς πουκάμισο και με λευκή σημαία» δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από στρατιώτες του IDF; Οι τελευταίοι μπορεί απλώς να φοβούνται τα κόλπα της Χαμάς, ή μπορεί να είναι «στρατοβαρεμένοι» και θέλουν να εκδικηθούν τη σφαγή των αμάχων στα κιμπούτς, χύνοντας αίμα Παλαιστινίων, ασχέτως αν αυτοί είναι τρομοκράτες ή απλοί πολίτες.
Κάθε πόλεμος αποκτά τη δική του φρικτή δυναμική. Ακόμη κι αν έχει τις πλέον δικαιολογημένες αφορμές. Ξεπερνάει, όχι μόνο «τις οδηγίες εμπλοκής του στρατού», αλλά ακόμη και τους πολιτικούς στόχους που αναφέρονται δημοσίως. Στην καλύτερη περίπτωση εμπλέκονται χαζά παιδιά γεμάτα φλόγα και οργή, που πυροβολούν αδιακρίτως όσους θεωρούν εχθρούς, ακόμη και κατά ανθρώπων «χωρίς πουκάμισο και με λευκή σημαία». Λέμε στην «καλύτερη περίπτωση», γιατί υπάρχουν και ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις, που χαίρονται να σκοτώνουν. Δυστυχώς, σε έναν πόλεμο έχουν την άδεια να το κάνουν. Οι ανώτεροί τους κάνουν τα στραβά μάτια είτε επειδή φοβούνται ότι θα καμφθεί το ηθικό του στρατεύματος είτε επειδή και οι ίδιοι είναι «στρατοβαρεμένοι» και θεωρούν συλλογική την ενοχή των Παλαιστινίων για τις θηριωδίες της 7ης Οκτωβρίου. Αν ο IDF τιμωρούσε τους πρώτους παραβάτες των «κανόνων εμπλοκής» πιθανότατα θα ζούσαν οι τρεις βασανισμένοι από την πολυήμερη ομηρία πολίτες.
Αυτοί οι κανόνες εμπλοκής δεν είναι απλώς προϊόν της δυτικής ηθικής. Δεν φτιάχνονται για να έχουν αντικείμενο απασχόλησης οι δικαιωματιστές. Είναι προϊόν μακράς εμπειρίας και έχουν πρώτο στόχο τη μεγιστοποίηση της συνολικής αποτελεσματικότητας κάποιας δύναμης καταστολής. Οταν η άσκοπη βία είναι ανέξοδη για τα άτομα, τότε αυτή γίνεται πολύ ακριβή για ολόκληρη την κοινωνία. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους τρεις αδικοσκοτωμένους…
Θα συνεχίσουμε…
