Είναι γνωστή η ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ, που δικαιώνεται από την Ιστορία. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα πως όταν το πρόβατο φεύγει από το μαντρί το τρώει ο λύκος. Να μην αναφερθώ σε παραδείγματα χρονιάρες μέρες. Είθισται αυτό το γνωμικό να το επικαλούνται οι ηγεσίες για να αποτρέψουν δυσάρεστες περιπέτειες, όμως δεν θα χρειαζόταν να το κάνουν αν οι διαφωνούντες διέθεταν καθαρό μυαλό και ιστορική γνώση.
Απ’ όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις φαίνεται πως το εγχείρημα της Νέας Αριστεράς δεν πάει καλά. Προφανώς δεν έπεισαν ότι φέρνουν κάτι το καινούργιο στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς – και πώς να πείσουν;
Ολοι τους κουβαλούν τις αμαρτίες της περιόδου 2011-2023. Ηταν συμμέτοχοι και συνδιαμορφωτές αποτυχημένων πολιτικών τόσο όταν ήταν στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση. Θα μου πείτε, «γιατί ο Κασσελάκης εκφράζει την ανανέωση;». Και μόνο το γεγονός ότι ασχολούμαστε μαζί του, ότι ακόμη τον περιεργαζόμαστε, αυτό αποδεικνύει πως είναι πολιτικός υπό διαμόρφωση. Μπορεί να μάθει και να γίνει καλύτερος, μπορεί όμως να παραμείνει στάσιμος. Είναι ένα ερωτηματικό. Οι άλλοι είναι δεδομένοι. Πούροι μαρξιστές, γνωρίζεις τι θα πουν πριν καν ανοίξουν το στόμα τους.
Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως ο τίτλος «ΣΥΡΙΖΑ» έχει ασύγκριτα μεγαλύτερο βεληνεκές, πολιτικό και επικοινωνιακό, από τη «Νέα Αριστερά».
Σ’ αυτή τη ζυγαριά μετράει και το brand name. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως ο τίτλος «ΣΥΡΙΖΑ» έχει ασύγκριτα μεγαλύτερο βεληνεκές, πολιτικό και επικοινωνιακό, από τη «Νέα Αριστερά».
Και εδώ να συνυπολογίσουμε και την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος, ό,τι και να του προσάπτουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, διαθέτει μεγάλα αποθέματα κύρους στον χώρο του. Ηταν ο άνθρωπος που από το περιθώριο τους έφερε στην κυβέρνηση. Και παραμένει πιστός στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η στάση του καθορίζει εν πολλοίς και τον διαμορφωμένο συσχετισμό δυνάμεων με τους αποχωρήσαντες.
Ο χρόνος που απομένει μέχρι τις ευρωεκλογές είναι μεγάλος, διότι πολλά μπορούν να συμβούν μέσα σε ένα εξάμηνο, αλλά συγχρόνως είναι και μικρός διότι πολύ δύσκολα το 2,5% μπορεί να γίνει 5%. Δηλαδή πολύ δύσκολα η Νέα Αριστερά θα μπορέσει να επιβιώσει πολιτικά υπό την παρούσα μορφή της. Ο χώρος που κρατά τις ρίζες του στην πάλαι ποτέ ελπιδοφόρο ανανεωτική Αριστερά έχει κουραστεί από τις διασπάσεις. Επί σαράντα χρόνια παρατηρείται αυτό το φαινόμενο, που τείνει να λάβει τα χαρακτηριστικά μιας ανίατης ασθένειας. Θυμάμαι φοιτητής ων, τη δεκαετία του 1970, τους παλιούς, παραδοσιακούς αριστερούς να λένε στους ανανεωτές του «εσωτερικού»: «Ωραία τα λέτε, αλλά έπρεπε να μείνετε μέσα στο κόμμα κι εκεί να τα υποστηρίζατε».
H λεγόμενη κομματικότητα, δηλαδή το δέσιμο με την παράταξη, δεν είναι γνώρισμα μόνον της Αριστεράς. Ζει και βασιλεύει και στον χώρο της Κεντροδεξιάς, αν κρίνω πόσοι επιχείρησαν άδοξα να φτιάξουν δικό τους κόμμα και τελικά επέστρεψαν στο μαντρί, για να μην τους φάει ο λύκος της πολιτικής μοναξιάς.
