Για να καταλάβει κάποιος πόσο βαριά νοσεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, αρκεί να ρίξει μια ματιά στη βαθμολογία της Σούπερ Λιγκ, έτσι όπως διαμορφώθηκε και από τους αγώνες της Δευτέρας. Εχουμε και λέμε: σε 14 αγώνες (είμαστε στα μισά περίπου) πρώτος είναι ο ΠΑΟΚ με 32 βαθμούς. Στη δεύτερη θέση ισοβαθμούν οι τρεις μεγάλοι του πρώην ΠΟΚ: ΑΕΚ, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, με 31 βαθμούς. Δηλαδή, και οι τρεις βρίσκονται μόλις έναν (1) βαθμό πίσω από τον πρωτοπόρο ΠΑΟΚ.
Αν κάποιος ξένος δεν ήξερε τις τελευταίες δυσάρεστες εξελίξεις στην πρώτη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα έλεγε πως πρόκειται για ένα άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, το οποίο διεκδικούν όχι μία και δύο αλλά τέσσερις συνολικά ομάδες.
Και έτσι είναι. Και οι τέσσερις μεγάλοι σύλλογοι βρίσκονται μέσα στο παιχνίδι του τίτλου. Κάπως ανάλογη όμως είναι και η εικόνα λίγο πιο κάτω, με πολλές ομάδες να απέχουν η μία από την άλλη έναν ή δύο βαθμούς.
Με βάση αυτά τα νούμερα και μόνον, το ελληνικό πρωτάθλημα υγιαίνει και είναι και άκρως συναρπαστικό. Κι όμως, δεν είναι έτσι! Οι φίλαθλοι δεν επιτρέπεται να παρακολουθούν τους αγώνες έως τις 12 Φεβρουαρίου για τη δική τους ασφάλεια, μετά τα επεισόδια στον Βόλο και, κυρίως, στου Ρέντη, και τον βαρύτατο τραυματισμό του 31χρονου αστυνομικού.
Νωρίτερα, ο Ολυμπιακός είχε τιμωρηθεί για την κροτίδα που έσκασε πλάι στους αναπληρωματικούς του Παναθηναϊκού στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Δεν πρέπει όμως εδώ να παραλείψουμε να μνημονεύσουμε τον βομβαρδισμό επίσημων ανακοινώσεων παραγόντων ομάδων έπειτα από ένα κακό αποτέλεσμα και μια αμφισβητούμενη διαιτησία, ανακοινώσεις που είναι κατά κανόνα εμπρηστικές, τοξικές και έχουν ως στόχο τη δημιουργία κλίματος. Σε αυτό το νοσηρό κλίμα συμβάλλει και ο οπαδικός ημερήσιος Τύπος με τίτλους και πρωτοσέλιδα που ρίχνουν λάδι στη φωτιά.
Ολος αυτός ο κόσμος των παραγόντων μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για τη δουλειά που κάνουν οι ποδοσφαιριστές στα ελληνικά γήπεδα: δηλαδή, στα μισά της κούρσας, το πρωτάθλημα να παρουσιάζει, ως προς τους αριθμούς, μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εικόνα.
Συνήθως, το ελληνικό πρωτάθλημα όταν έφτανε κάπου στα μισά, στον άτυπο τίτλο του «πρωταθλητή χειμώνα», είχε ήδη ξεχωρίσει μια ομάδα και οι άλλες ακολουθούσαν κάμποσους βαθμούς πιο πίσω, ασθμαίνοντας. Δεν συμβαίνει πια αυτό. Ούτε πέρυσι συνέβη. Συμβαίνει το εξής αντιφατικό: το καθεαυτό προϊόν έχει λοιπόν αναβαθμιστεί, έχει βελτιωθεί. Το πλαίσιο που το περιβάλλει όμως, και υποτίθεται ότι το προστατεύει και το προβάλλει, νοσεί βαρύτατα.
