Οταν αρχίζει η δίκη προθέσεων, τελειώνει η πολιτική και αρχίζει η ερασιτεχνική ψυχανάλυση. Η ψηφοφορία της Τρίτης έδειξε ότι οι αυτόκλητοι ειδήμονες της παραπολιτικής ψυχανάλυσης είχαν αδικήσει τον πρώην πρωθυπουργό. Του είχαν προσάψει έναν κατάλογο από προθέσεις και επινοημένες ιδιοτέλειες, ενώ ο ίδιος έδειξε ότι είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Οτι είναι τόσο βαθιές οι πεποιθήσεις που τον κινούν, ώστε προτιμάει, στο λυκόφως της σταδιοδρομίας του, να συναγελάζεται στη Βουλή με τους Σπαρτιάτες, τον Νατσιό και τον Βελόπουλο, παρά να χειρίζεται τις διαφωνίες του με τη διακριτικότητα που θα επέτρεπε το πολιτικό κεφάλαιο ενός πρώην πρωθυπουργού. Προτίμησε να οξύνει την εντύπωση που άφησε η διάψευσή του, ότι η επίσκεψη Ερντογάν «δεν είναι καλή ιδέα», με την κοινοβουλευτική του αυτοεξορία στο δεξί περιθώριο του Κοινοβουλίου.
Πόσους χρειαζόμαστε, τελικά; 30.000 ή 300.000;
Αυτό, όντως, δεν μοιάζει με προσωπική στρατηγική. Δεν μοιάζει με «σχέδιο». Είναι σκέτο, πούρο φρόνημα, από εκείνα που –κατά την έκφραση που είχε χρησιμοποιήσει στην αρχή της αντιπαράθεσης ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής– «βαυκαλίζουν» τους φορείς τους. Τους υπνωτίζουν ενώπιον της πραγματικότητας.
Η τζούφια εκπυρσοκρότηση της μονοπρόσωπης ξενοφοβικής συνιστώσας αφήνει μάλλον αλώβητη την κυβέρνηση. Αλλά δεν τη δικαιώνει. Οι υπουργοί της αναγκάστηκαν να ομολογήσουν ότι αυτό που εκ των υστέρων υπερασπίζονταν ως ορθολογικό και αυτονόητο, είχε μεθοδευτεί φοβικά και αιφνιδιαστικά. Σαν να μην πίστευαν ούτε οι ίδιοι στην ορθότητά του. Σαν να μην είχαν μαζί τους τους γεωργικούς συνεταιρισμούς της περιφέρειας και τους εργοδοτικούς φορείς του τουρισμού – για να ονομάσει κανείς μόνο τους πιο εκδηλωτικούς από τους υποστηρικτές της ρύθμισης.
Αν ξεπεράσει κανείς το παραπολιτικό ψυχόδραμα, ο τρόπος που εισήχθη αυτή η αποσπασματική τροπολογία καταδεικνύει το κενό στη μεταναστευτική πολιτική. Ενα μέρος της κυβέρνησης μοιάζει να έχει συνειδητοποιήσει ότι το δίλημμα δεν είναι κλειστά σύνορα ή μετανάστευση. Το πραγματικό δίλημμα είναι συντεταγμένη ή ανεξέλεγκτη –φανερή ή «μαύρη»– μετανάστευση, όχι μόνο επειδή η πλήρης στεγανοποίηση των συνόρων δεν είναι εφικτή, αλλά, κυρίως επειδή δεν είναι συμφέρουσα. Η πατρίς –δηλαδή η εθνική οικονομία– χρειάζεται τους μετανάστες. Γι’ αυτό θα πρέπει να ορίσει η ίδια ποιους ακριβώς –με ποιους όρους, σε ποιες ειδικότητες και με ποιες διαδικασίες– χρειάζεται. Προς αυτή την κατεύθυνση είχε δείξει και η δήλωση του Δημήτρη Καιρίδη τον περασμένο Σεπτέμβριο, για σχέδιο νομιμοποίησης 300.000 μεταναστών, την οποία ο υπουργός είχε αναγκαστεί σε δεύτερο χρόνο να καταπιεί.
Αν όσα είπαν οι υπουργοί προς υπεράσπιση της τροπολογίας τις τελευταίες ημέρες ισχύουν, τότε οι 30.000 δεν αρκούν. Απαιτείται μια άλλη στρατηγική. Την οποία η κυβέρνηση ούτε τολμά να σκεφτεί ότι θα σχεδιάσει, όχι επειδή δεν την πιστεύει. Αλλά επειδή τη σκιάζει το φρόνημα της γαλαρίας.
