Να ευχαριστήσουμε τον κ. Γιώργο Γεραπετρίτη, που «προσωπικά, θα δεχόμουν να έχω το συγκεκριμένο έργο είτε σε ένα μουσείο είτε σε μια γκαλερί ή στο σπίτι» (ΣΚΑΪ, 20.2.2023). Δείχνει ότι πέρασαν οι καιροί που τα όργανα της τάξης μπούκαραν σε χώρους τέχνης για να κατεβάσουν τα έργα τέχνης και να συλλάβουν τους δημιουργούς τους.
Ορθότερο είναι να λέμε ότι «ελπίζουμε πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί αυτοί οι καιροί», διότι ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Οταν μια κυβέρνηση, που δηλώνει φιλελεύθερη, κατεβάζει έργα τέχνης, δημιουργεί τα χείριστα προηγούμενα. Οταν ένας υπουργός, που δηλώνει ότι «ως άνθρωπος και ως πολίτης και ως ακαδημαϊκός, έχω υποστηρίξει και υποστηρίζω κάθε μορφή ελευθερίας της τέχνης και ελευθερίας της έκφρασης», προβαίνει σε τέτοιες ασχήμιες, τι μπορεί να γίνει αν –ή μήπως να πούμε όταν;– ο σοφός λαός εκλέξει τίποτε ακροδεξιούς;
Για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο υπουργός Εξωτερικών επιστράτευσε όλη τη δικολαβική του τέχνη. «Η λογική», είπε, «είναι ότι η ελευθερία της τέχνης, η ελευθερία της έκφρασης δεν μπαίνουν σε συμψηφισμούς, είναι αδιαπραγμάτευτες και όλοι οφείλουμε να τις υπηρετούμε». Μαζί με τη λογική, συμπλήρωσε και το παράλογο: το «αδιαπραγμάτευτο» μπαίνει στο παζάρι, όταν πρόκειται για τα προξενεία, το οποίο ο κ. Γεραπετρίτης βάφτισε «σκληρό πυρήνα του κράτους», ό,τι και αν σημαίνει αυτό.
Ομως, στον ακόμη… σκληρότερο πυρήνα του κράτους, στο Μέγαρο Μαξίμου, ο πρωθυπουργός έχει πίσω από το γραφείο του έναν πίνακα του Κωνσταντίνου Παρθένη, ένα υπέροχο σκιαγράφημα της Παναγιάς. Μήπως πρέπει να το κατεβάσει επειδή ο αρχηγός της Νίκης μπορεί να το θεωρεί μουντζούρα και προσβολή στα θεία; Στο κάτω κάτω της γραφής, έχουμε υπέροχους βυζαντινούς πίνακες της Θεοτόκου. Πρέπει να προκαλείται ο κάθε «μη μου άπτου» από τις μοντερνιές του Παρθένη;
Κάτι τέτοια, αλλά με βαριά νομική… ορολογία, έλεγε χθες ο κ. Γεραπετρίτης. «Το προξενείο, αντίθετα με ένα μουσείο ή με μια γκαλερί που είναι προορισμένα για την έκφραση της τέχνης (…) οφείλει να εξυπηρετεί τους Ελληνες της διασποράς, ιδίως τους ομογενείς. Και κατά τούτο, θα μου επιτρέψετε να πω ότι θα πρέπει να έχει ένα χαρακτήρα όσο πιο ουδέτερο γίνεται».
Συνεπώς, ο «σκληρός πυρήνας του κράτους» στο πλαίσιο της «ουδετερότητας» (άλλη δικολαβική φράση κατασκευής του κ. Γεραπετρίτη) δεν ασχολείται με τα σύγχρονα προβλήματα. Συνεπώς, ο πρόξενος έπρεπε να μαζέψει τα πορτρέτα του Κολοκοτρώνη, του Παπαφλέσσα, της Μπουμπουλίνας, που κάποτε είχαμε στα σχολεία, για να κάνει μια «ουδέτερη» έκθεση. Κάπου, σε κάποιες αποθήκες του κράτους πρέπει να βρίσκονται.
