Υπάρχουν αυτοί που δαιμονοποιούν κάθε τι που δεν έχει δημόσιο χαρακτήρα. Είναι όλοι αυτοί που εξ ορισμού προσδίδουν αρνητικό πρόσημο στην ιδιωτική σφαίρα, την οποία πολύ ευχαρίστως θα εξαφάνιζαν, αν ήταν στο χέρι τους. Είναι τα κολλημένα μυαλά, που δεν αντιλαμβάνονται τις αλλαγές που γίνονται στις κοινωνίες. Νοσταλγοί εποχών και καθεστώτων που έφυγαν ανεπιστρεπτί, θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με συγκατάβαση, ως άτομα που χρήζουν βοήθειας.
Υπάρχουν και αυτοί που αντιδρούν δολίως. Εχουν κίνητρο και αυτό είναι η σύγκριση. Θέλουν να αποφευχθεί η σύγκριση του δικού τους προϊόντος που παράγεται σε ένα κρατικό ίδρυμα παραγωγής γνώσης, με αυτό που θα παραχθεί υπό άλλο καθεστώς. Δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, στο έργο τους, σε τελική ανάλυση στον ίδιο τον χώρο τους. Γνωρίζουν πως με τη λειτουργία των μη κρατικών ΑΕΙ θα ξεβολευτούν και οι ίδιοι. Θα πρέπει να προσπαθήσουν για να αντέξουν στον ανταγωνισμό, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο για δύο λόγους: Πρώτον, δεν πιστεύουν εκ της ιδεολογίας τους στον ανταγωνισμό – έτσι διαπαιδαγωγήθηκαν, δύσκολο είναι να αλλάξουν σε τέτοιες ηλικίες. Δεύτερον, δεν γνωρίζουν πώς λειτουργεί ο ανταγωνισμός, διότι ουδέποτε τον γνώρισαν στους πανεπιστημιακούς χώρους, όπου λειτουργούσαν και λειτουργούν άλλα δίκτυα ανέλιξης.
Η κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να αποτύχει σε αυτό το τόλμημά της. Αφορά το μεταρρυθμιστικό προφίλ της, το μεταρρυθμιστικό προφίλ του πρωθυπουργού και πρωτίστως την παιδεία μας.
Οι φοιτητικοί σύλλογοι, όμως, γιατί αντιδρούν; Δεν είναι προς το συμφέρον των νέων ανθρώπων να έχουν μπροστά τους μία ακόμη επιλογή; Δεν είναι προς το συμφέρον των γονιών τους να μην υφίστανται τις δαπάνες διαβίωσης του παιδιού τους στο εξωτερικό και την καταβολή διδάκτρων; Οι απαντήσεις είναι τόσο κραυγαλέα θετικές, ώστε η άρνηση προδίδει προκατάληψη ή βλακεία, αν και συνήθως αυτά πάνε μαζί. Προφανώς, οι φοιτητικοί σύλλογοι λειτουργούν ως βραχίονες των κομμάτων της Αριστεράς τα οποία, σε επίπεδο αρχών, αντιδρούν στη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, ασχέτως αν στελέχη τους έχουν σπουδάσει ή διδάσκουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια της αλλοδαπής με υψηλότατα δίδακτρα. Είπαμε αριστεροί είναι, κορόιδα δεν είναι.
Από τη μία πλευρά, μεταφέρομαι στη θέση τους και τους κατανοώ. Ας σκεφτούμε πώς θα είναι οι εγκαταστάσεις ενός μη κρατικού πανεπιστημίου, οι χώροι και οι συνθήκες διδασκαλίας, το γενικότερο κλίμα που θα επικρατεί. Και από την άλλη πλευρά, τα δημόσια πανεπιστήμια-κουρελούδες, με τους τραμπούκους και την ασυδοσία των παρατάξεων. Η σύγκριση θα είναι καταλυτική και τη φοβούνται. Ελπίζω η κυβέρνηση –και έχω εμπιστοσύνη στον κ. Κυριάκο Πιερρακάκη– να δημιουργήσει ένα ισορροπημένο θεσμικό πλαίσιο εντός του οποίου θα λειτουργήσουν τα μη κρατικά πανεπιστήμια, ένα πλαίσιο χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, οι οποίες στην πράξη έχει αποδειχθεί πως είτε ακυρώνουν είτε νοθεύουν την όποια μεγάλη τομή.
Η κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να αποτύχει σε αυτό το τόλμημά της, διότι περί τολμήματος πρόκειται. Αφορά το μεταρρυθμιστικό προφίλ της, το μεταρρυθμιστικό προφίλ του πρωθυπουργού και πρωτίστως την παιδεία μας.
