Στην αρχή είχαν σκεφτεί να ψηφίσουν την Barbie Land. Ετσι ξεκινάει η ανάλυση του Economist, που καταλήγει σε ένα εγκώμιο για την Ελλάδα – τη χώρα που βελτιώθηκε περισσότερο μέσα στο 2023.
Επειδή όμως η πραγματικότητα ποτέ δεν είναι μόνο ροζ, οι εγκωμιαστές της Ελλάδας βλέπουν και την γκρίζα όψη του υποδείγματος που ξεχώρισαν: Θυμίζουν «ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα που αποκάλυψε διαφθορά και σαθρές υποδομές»· ένα «σκάνδαλο υποκλοπών»· κι αυτό που η βρετανική επιθεώρηση, μάλλον επιπόλαια, ονομάζει «κακομεταχείριση των μεταναστών».
Η βαλκανική Barbie Land ξεχωρίζει από τον ζόφο που την περιβάλλει – από έναν κόσμο πολέμων και κλυδωνιζόμενων δημοκρατιών. Βρίσκεται δε σε μια στιγμή που μοιάζει να εκπληρώνει τις προσδοκίες της αρχής του χρόνου. Στο ξεκίνημα του εκλογικού έτους, ο πολιτικός κίνδυνος φαινόταν να σκιάζει τον ορίζοντα. Η διπλή κάλπη απειλούσε να διαλύσει το κεφάλαιο της κανονικότητας που είχε χτιστεί στην πρώτη τετραετία Μητσοτάκη. Τώρα η κυβέρνηση δείχνει να βρίσκεται στην καλή της στιγμή. Εχει δρομολογήσει μεγάλους μεταρρυθμιστικούς στόχους με τους οποίους είχε η ίδια σχεδιάσει τον προγραμματικό της ορίζοντα – στη φορολογία, στη Δικαιοσύνη, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εχει δείξει ότι πατάει στο πολιτικό της κεφάλαιο για να σηκώνει το πολιτικό κόστος, που μέχρι στιγμής το προκαλούν οι δικοί της άνθρωποι: οι ελεύθεροι επαγγελματίες της «δικής της» μεσαίας τάξης· οι αστάθμητοι παράγοντες της δικής της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Αν στρέψει κανείς το βλέμμα μακριά από αυτόν τον ροζ κατοπτρισμό, θα δει όμως και τις δυσκολίες: Η κυβέρνηση αψηφά με σχετική άνεση τους εθνικολαϊκιστικούς σπασμούς ενός πρώην πρωθυπουργού, την ίδια ακριβώς ημέρα που υποκύπτει στον ηθικό πανικό μιας παραεκκλησιαστικής οργάνωσης που έχει ενδυθεί το σχήμα του κόμματος.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει σθεναρά το εθνικό συμφέρον του οικονομικού ορθολογισμού για τους εισαγόμενους εργάτες, την ίδια στιγμή που το εισάγει στη Βουλή ενοχικά και μουλωχτά, με την ανίατη θεσμική λαθροχειρία της χριστουγεννιάτικης τροπολογίας.
Η κυβέρνηση-χωρίς-αντιπολίτευση προχωράει τις μείζονες πρωτοβουλίες της δίχως να πτοείται, την ίδια ώρα που εκτίθεται για να περιχαρακώσει πάλι με τροπολογία την εξουσία της έναντι ενός φρέσκου και αδοκίμαστου τοπικού άρχοντα – του νέου δημάρχου Αθηναίων.
Στο ερώτημα γιατί το κάνει –γιατί ενδίδει στις πιέσεις του περιθωρίου, γιατί καταφεύγει σε αυτοϋπονομευτικές εξουσιαστικές πατέντες– η απάντηση είναι απλή: Το κάνει γιατί μπορεί. Το πολιτικό περιβάλλον είναι τέτοιο που μπορεί να λέει στον εαυτό της και στους άλλους ότι όλα γίνονται για καλό – ακόμη και το εξόφθαλμο και ύποπτο πατρονάρισμα της αυτοδιοίκησης, κόντρα σε ό,τι έχει δημοσίως υποστηρίξει η Ν.Δ. και ο πρωθυπουργός.
Μπορεί να λέει ότι ακόμη και τα κακά γίνονται για «καλό σκοπό» επειδή ξέρει ότι θα της αντιγυρίσει μόνο ο αντίλαλός της.
