Η χρονιά που φεύγει στον δικό μας ελληνικό μικρόκοσμο είχε μια μεγάλη, ιστορική στιγμή. Τις εθνικές εκλογές που διεξήχθησαν ουσιαστικά σε δύο γύρους, λόγω του εκλογικού συστήματος. Ολο το προηγούμενο διάστημα η Νέα Δημοκρατία σε καμία περίπτωση δεν έχασε το δημοσκοπικό της προβάδισμα, αν και αυτό γνώρισε μια πτώση μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Μια τραγωδία που συνέβη δυόμισι μήνες πριν από τις πρώτες εκλογές του Μαΐου. Το χρονικό διάστημα ήταν μικρό για να απορροφηθεί, στο πολιτικό επίπεδο, μια τέτοιου μεγέθους συμφορά. Το ότι δεν επηρέασε το εκλογικό αποτέλεσμα προφανώς οφείλεται στο γεγονός ότι οι ψηφοφόροι συνεκτίμησαν μπροστά στην κάλπη και πολλά άλλα γεγονότα.
Τα αίτια του εκλογικού αποτελέσματος έχουν αναλυθεί επαρκώς όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Τώρα ζούμε τις συνέπειές του που αποτελούν μια τομή στη μεταπολιτευτική μας περίοδο. Γιατί αποτελούν τομή; Διότι μέχρι τώρα όλες οι κυβερνήσεις είχαν πίσω τους μια ισχυρή αντιπολίτευση που ήταν μια εν δυνάμει κυβέρνηση. Τόσο η εκλογική δύναμη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και η οργανωτική του επάρκεια αποτελούσαν μια απειλή για την εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι πρωτοφανές, κυριολεκτικά. Σήμερα υπάρχει μια πανίσχυρη κυβέρνηση, χωρίς καμία αντιπολίτευση. Και όχι μόνον αυτό. Δεν υπάρχουν προοπτικές για να συγκροτηθεί ένα κόμμα που θα απειλήσει την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση παίζει μόνη της μπάλα δεν είναι θετικό. Ομως είναι θετικό που ο ΣΥΡΙΖΑ του παρελθόντος δεν είναι αξιωματική αντιπολίτευση.
Η αποσύνθεση του χώρου της ριζοσπαστικής Αριστεράς ενδεχομένως να μην έχει ολοκληρωθεί. Η ήττα ήταν όχι μόνον βαριά, ήταν κυρίως απρόσμενη. Σοκαριστική. Και απελευθέρωσε όλα τα εσωκομματικά απωθημένα, όλες τις διαφορές του παρελθόντος, με τρόπο εκρηκτικό. Η Αριστερά βιώνει τις μεγάλες ήττες της πάντα τραυματικά, σε βαθμό παραλυτικό. Αυτή η συμπεριφορά βρίσκεται μέσα στο ιστορικό της γονιδίωμα. Και αυτό το 17,5% ήταν συντριβή, διότι η προσδοκία ήταν ένα ποσοστό περίπου διπλάσιο.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση παίζει μόνη της μπάλα δεν είναι θετικό. Ομως είναι θετικό που ο ΣΥΡΙΖΑ του παρελθόντος δεν είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι θετικό που οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις τις οποίες σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση μέσα στο 2024 θα βρουν τη ριζοσπαστική Αριστερά αποδυναμωμένη και περιθωριοποιημένη, χωρίς καμία ένδειξη πως οσονούπω θα ανακάμψει. Αν κάνω μια αποτίμηση της παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ από το 2008 μέχρι σήμερα, θα είναι καταφανώς αρνητική. Δίχασε, πόλωσε, υπονόμευσε. Συνεπώς, εκτιμώ πως είναι καλό για τον τόπο η αποδυνάμωσή του και ο υποβιβασμός του σε χαμηλότερη κατηγορία. Ισως από εκεί μπορέσουν τα στελέχη της ριζοσπαστικής Αριστεράς να αναστοχαστούν και να χαράξουν μια νέα πορεία, αν και αυτό είναι δύσκολο. Τουλάχιστον, ας προσπαθήσουν να γίνουν συμπαθείς, γιατί έπαψαν να είναι. Η κυβερνώσα Αριστερά δεν άρεσε. Γιατί η Αριστερά είναι συμπαθής –όσο μπορεί να είναι η Αριστερά συμπαθής– όταν δεν είναι κυβερνώσα. Κάτι σαν τον Απόλλωνα Αθηνών.
