Αποκαρδιωτική ήταν η εικόνα των άδειων γηπέδων κατά την προχθεσινή αγωνιστική της πρώτης κατηγορίας, η πρώτη μετά την επιβολή του σχετικού μέτρου περί αγώνων κεκλεισμένων των θυρών από την κυβέρνηση. Σε πολλούς επανέφερε μνήμες πανδημίας και εγκλεισμού.
Απείρως πολύ πιο αποκαρδιωτική, ωστόσο, είναι η είδηση ενός δολοφονημένου φιλάθλου ή, πιο πρόσφατα, ενός αστυνομικού. Οπως αποκαρδιωτική είναι κάθε φορά η εικόνα επεισοδίων και συμπλοκών μεταξύ οπαδών.
Το κακό είναι ότι, και με κλειστά τα γήπεδα, συμπλοκές μεταξύ οπαδών ακόμη σημειώνονται, με πιο πρόσφατη την προχθεσινή επίθεση στο Περιστέρι: δεκαπέντε μαυροφορεμένοι ξυλοκόπησαν άγρια δύο δεκαπεντάχρονους, αφού πρώτα τους ρώτησαν «τι ομάδα είναι»…
Το έχουμε ξαναπεί: Το «κεκλεισμένων των θυρών» είναι ένα μέτρο που δεν συμβάλλει στην καταπολέμηση της βίας· αντιθέτως, είναι τιμωρητικό απέναντι στους υγιείς φιλάθλους που έχουν προπληρώσει εισιτήρια διαρκείας (και δεν θα αποζημιωθούν ποτέ), στους ποδοσφαιριστές, αλλά και στους συλλόγους εκείνους που ειδικά τον τελευταίο καιρό έχουν επιδείξει άψογη συμπεριφορά εντός των εδρών τους και όχι μόνον εκεί.
Ηδη η αστυνομία «βράζει» μετά τον θάνατο του αστυνομικού: αυτό που βγαίνει προς τα έξω είναι πως περισσότερο από ποτέ οι αστυνομικοί είναι που επιθυμούν στ’ αλήθεια το περίφημο «μαχαίρι να φτάσει στο κόκαλο», να βρεθούν οι ηθικοί αυτουργοί «όσο ψηλά κι αν βρίσκονται».
(Θα ήταν εξίσου καλό να υπήρχε αυτός ο ζήλος και μετά τον θάνατο του Αλκη Καμπανού ή του Μιχάλη Κατσουρή, για τον θάνατο του οποίου ευθύνη φέρει σε μεγάλο βαθμό η αστυνομία…)
Αυτό το πονεμένο «όσο ψηλά κι αν βρίσκονται» είναι το ελληνικό «ιερό δισκοπότηρο»: όλοι το αποζητούν, κανένας όμως δεν το βρίσκει ποτέ. Υπάρχει, ωστόσο, κάτι ενδιαφέρον που προκύπτει μετά τον τελευταίο (άτυπο) ανασχηματισμό: η επαναφορά του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο «δεύτερο σπίτι» του, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Είναι η πέμπτη (5η) φορά που αναλαμβάνει το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο και η χρονική στιγμή κατά την οποία συμβαίνει αυτό μάλλον έχει τη σημασία της – η οπαδική βία, το ξέρουμε καλά πια αυτό, δεν είναι μόνον οπαδική. Σίγουρα δεν εκκινεί από τις κερκίδες ή τους συνδέσμους των φανατικών. Από εκεί περνάει, αλλά η αφετηρία της βρίσκεται αλλού. Πιο «ψηλά». Αν η επιλογή Χρυσοχοΐδη σηματοδοτεί μια ουσιαστική προσπάθεια από τον Κυρ. Μητσοτάκη να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του, απομένει τώρα να φανεί.
