Η πρώτη προαναγγελία είναι μια κοινωνική σφυγμομέτρηση: εκδηλώνει την κυβερνητική διάθεση και αφουγκράζεται την αντίδραση του εκλογικού σώματος· καταγράφει και εκτιμά αντανακλαστικά, ψυχολογικές αποκρίσεις, πρώιμες νοητικές επεξεργασίες. Η δεύτερη απευθύνεται στο κόμμα: οι βουλευτές και τα στελέχη γνωρίζουν ήδη ότι ο γάμος των ομοφύλων ζευγαριών βρίσκεται στο πρόγραμμα της κυβέρνησης, αλλά μέχρι να δουν τη «δέσμευση» να ανακινείται διατηρούν το δικαίωμα να αμφιβάλλουν ότι θα υλοποιηθεί. Αυτή η ανακίνηση λειτουργεί ως υπενθύμιση και ως τεστ: εξετάζει ποιοι θα αντιδράσουν και πώς θα αντιδράσουν, υπολογίζει ποιοι θα αποτελέσουν πρόβλημα. Η τρίτη προαναγγελία στοχεύει στις διάφορες θεσμικές και ημιθεσμικές δυνάμεις, στους ινφλουένσερ του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι, που τοποθετούνται με ή χωρίς αρμοδιότητα επί νευραλγικών ζητημάτων, επηρεάζοντας άμεσα ή έμμεσα την εξέλιξή τους. Κι εδώ, ο σκοπός είναι η αναζήτηση συμμάχων και η αποκάλυψη των πιθανών εχθρών. Τα δεδομένα αναλύονται, τα συμπεράσματα βγαίνουν και η νομοθετική πρωτοβουλία ενεργοποιείται ή εγκαταλείπεται. Ολα τα παραπάνω έχουν διεκπεραιωθεί. Στις πόσες προαναγγελίες του ομόφυλου γάμου δικαιούμαστε να νιώσουμε εμπαιγμό; Οι συνεχείς αναμοχλεύσεις του θέματος είχαν κάποτε μια στρατηγική σκοπιμότητα, αλλά πλέον προδίδουν την απροθυμία εκείνου που πέντε χρόνια κοσκινίζει, προκειμένου να μη ζυμώσει ποτέ. Τα πράγματα δεν είναι και τόσο περίπλοκα, εκτός αν θέλουμε εμείς να τα κάνουμε.
Το δόλωμα
Θα έρθει το νομοσχέδιο στον χρόνο που θα επιλέξει ο πρωθυπουργός εντός της τετραετίας, μας ενημερώνει ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού. Το ίδιο πάνω-κάτω λέει και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, επισημαίνοντας πως το «όλα στην ώρα τους» δεν έχει να κάνει με υπεκφυγές. Μέχρι στιγμής, πάντως, το όλο σχέδιο μοιάζει με ένα αιωρούμενο δόλωμα που κάνει αέναες βόλτες πάνω από το στόμα του κεντρώου χώρου. Η αλήθεια είναι πως οι δικαιολογίες περί σωστού χρονισμού μπορεί να ευσταθούσαν επί COVID-19, αλλά πλέον αντιπροσωπεύουν λιγότερο κάποια αντικειμενική αναγκαιότητα και περισσότερο μικροκομματικούς φόβους και δογματικές ανασφάλειες. Πολύ δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τη Ν.Δ. πολιτικά ισχυρότερη απ’ ό,τι τώρα: καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ κατακερματίζεται σαν ξεπερασμένο αστείο και το ΠΑΣΟΚ παραμένει επικοινωνιακά ανέμπνευστο και, γι’ αυτό, μη ελκυστικό, η κυβερνώσα παράταξη βλέπει τον εαυτό της να απολαμβάνει όχι απλώς μια ασυνήθιστη πρωτοκαθεδρία, αλλά και τη μοναδική πολυτέλεια των επαναλαμβανόμενων λαθών. Σε αυτή τη συγκυρία, που ήδη έχει κρατήσει αδιανόητα πολύ λόγω του καχεκτικού πολιτικού ανταγωνισμού, ακόμη και μία αντιδημοφιλής επιλογή –όπως πιστεύουν κάποιοι ότι είναι το νομοσχέδιο για τους ομόφυλους γάμους– δεν έχει τη δύναμη να προκαλέσει τη ζημιά που η κυβέρνηση φοβάται. Ας δυσαρεστηθούν οι ακραιφνείς δεξιοί φίλοι της παράταξης. Ας φύγουν. Πού ακριβώς θα πάνε; Η Ν.Δ. τούς έχει ήδη απογοητεύσει σε πιο φλέγοντα θέματα και αυτοί ακόμη δεν πραγματοποίησαν τη μεγάλη φυγή, που το κόμμα απεύχεται.
Ολα θα πάνε καλά
Είναι εύκολο να προβλέψει κανείς τι θα γίνει αν το νομοσχέδιο ψηφιστεί. Πρακτικά, αυτό που θα συμβεί, συμβαίνει ήδη: Η Εκκλησία θα το καταδικάσει. Σοβαροί και ασόβαροι εκπρόσωποί της θα βγουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, ίσως κάποιοι βγουν και στους δρόμους, και θα διατυμπανίσουν τα αδιάλλακτα ομοφοβικά τους αξιώματα. Ενδέχεται να λάβουν χώρα μερικοί αφορισμοί. Σειρά έχει ο λαϊκός τραγουδιστής που θα εκφράσει τη βαρυσήμαντη αντίθεσή του, πιθανόν με κάποια αιτιολογία του τύπου «εγώ είμαι παραδοσιακός άντρας και δεν μου αρέσουν αυτά». Θα ακολουθήσει η ξεχασμένη ηθοποιός, που θα αναπτύξει και αυτή σε κάποιο κανάλι την προϊστορική θεωρία της περί φυσιολογικού κι αφύσικου, εφιστώντας μας την προσοχή στη νέα τάξη πραγμάτων που απειλεί να αλλοιώσει τον πολιτισμό μας. Πολλοί ακόμη θα μιλήσουν. Ολοι όμως θα ξεχαστούν. Οταν οι μέρες περάσουν και οι αντιρρησίες της προόδου συνειδητοποιήσουν ότι αυτό για το οποίο φωνασκούν δεν τους αφορά ούτε τους επηρεάζει, θα σιγήσουν. Μια μειονότητα θα ζει πλέον πιο ασφαλής, κατοχυρωμένη και ευτυχισμένη, και θα είναι σαν να ήταν έτσι από πάντα.
