Πώς είναι να αλλάζεις χρόνο παρακολουθώντας εκπομπή με τον Διονύση Σαββόπουλο; Οι «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη, παραμονή Πρωτοχρονιάς, είχαν ως τίτλο «Χρόνια πολλά, κύριε Σαββόπουλε». Τραγούδια του, ερμηνευμένα ιδιαίτερα, ορισμένα και σαγηνευτικά, από τον Γιώργο Μαργαρίτη, τον Θέμη Αδαμαντίδη, τον Αντώνη Ρέμο, τον Πάνο Μουζουράκη, την Πέγκυ Ζήνα, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη και άλλους· τον ίδιο τον Σαββόπουλο να σχολιάζει και να αφηγείται απολαυστικά (όπως πάντα), μέσα από μια κινηματογραφική αίθουσα, με την οθόνη να προβάλλει ευχές και ιστορίες από φίλους. Στο μεταίχμιο των 80 χρόνων, ο μοναδικός αυτός δημιουργός, αντί να απευθύνεται κυρίως στους «’60 τους εκδρομείς», οι συναυλίες του να σημαίνουν προσκλητήριο γκριζαρισμένων, λευκών και επιμελώς βαμμένων μαλλιών, ανοίγεται και απλώνεται. Αποκτά μια εντυπωσιακή ευρυχωρία, συμπεριλαμβάνοντας και πολύ νεότερες γενιές, που μπορεί να τον γνώρισαν από τους γονείς τους (όπως ομολόγησαν η Σμαράγδα Καρύδη ή η Ελεωνόρα Ζουγανέλη) τον έκαναν όμως «δικό τους». Βρήκαν τις αναφορές τους, τους ρυθμούς τους, το χιούμορ που τους αντιπροσωπεύει, το παιχνίδισμα και την –όσες φορές και να την έχεις ακούσει– αιφνιδιαστική ευαισθησία των στίχων του. Δεν εξαντλείται. Σαν ένα καλειδοσκόπιο λέξεων, που κάθε φορά μετακινούνται αποκαλύπτοντας ένα διαφορετικό σχήμα. Οσες φορές και να ακούσεις το «Δημοσθένους λέξις», για παράδειγμα, ποτέ δεν σημαίνει ακριβώς το ίδιο όταν σιγοτραγουδάς «κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή/ κανείς δε θα με περιμένει. Οι δρόμοι θα ‘ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη». Οι αποχρώσεις ατέλειωτες.
Την περασμένη Κυριακή το βράδυ, λίγο πριν και λίγο μετά τον νέο χρόνο, η παρουσία του Διονύση Σαββόπουλου ήταν ο καλύτερος αποχαιρετισμός και το πιο αισιόδοξο καλωσόρισμα. Γιατί από αυτή τη θέση και τη στιγμή του βίου του μπορεί και μιλάει για μια κοινότητα αισθημάτων, με ειλικρίνεια, χωρίς εμπάθεια, με γενναιοδωρία, χωρίς να κρύβει ούτε τις προτιμήσεις του ούτε τις επιφυλάξεις του.
«Με συγκινούν πολύ οι μουσικοί του δρόμου. Πολύς κόσμος νομίζει ότι είναι κάτι σαν ζητιάνοι. Οχι! Δεν είναι έτσι, έχουν μεγάλη αξιοπρέπεια μέσα τους. Οι καλλιτέχνες του δρόμου έχουν λιακάδα μέσα τους. Τους σέβομαι πάρα πολύ. Και το τσίρκο με τρελαίνει», είπε στην τηλεοπτική εκπομπή. Και άφησε την αντισυμβατική ματιά του να περιπλανηθεί στο σήμερα: «Το ραπ βγαίνει από το rhapsody, τη λέξη ραψωδία, δηλαδή από τον Ομηρο. Τα πρώτα μεγάλα ραπ διεθνή σουξέ είναι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια. Εγώ παρακολουθώ με ενδιαφέρον τους ράπερ και τους τράπερ, μολονότι το θέμα τους είναι πολύ ναρκισσιστικό. Δηλαδή, όλο λιμουζίνες, καλάσνικοφ, ναρκωτικά και εμφανίζονται με κάτι γυαλιά έτσι να πούμε. Χάλια! Παρ’ όλα αυτά, το παρακολουθώ όλο αυτό».
Είναι timeless ο Διονύσης Σαββόπουλος. Δεν έχει σημασία ποια χρονιά τον «συναντάς». Θα είναι πάντα και αύριο.
Δεν είναι λίγο για έναν 80χρονο καλλιτέχνη να μην απομονωθεί στις δάφνες του. Να κρατάει την επαφή με τον κόσμο γύρω του, εκτός από μέσα του. Να «βλέπει» τι συμβαίνει στην κοινωνία, στους ανθρώπους, στην πολιτική, στην τέχνη. Και μπορεί να μην τα μετασχηματίζει σε νέα τραγούδια ή μουσικές, όμως, είναι παρών στις ζωές μας με τη σκέψη και τον σχολιασμό του, με το σαββοπουλικό ιδιόλεκτο, με το οποίο χαρακτηρίζει πρόσωπα και συμπεριφορές.
Είναι timeless ο Διονύσης Σαββόπουλος. Δεν έχει σημασία ποια χρονιά τον «συναντάς». Θα είναι πάντα και αύριο. Θα είναι και στις 22 Ιανουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής, μαζί με την ορχήστρα και τη χορωδία του Μουσικού Σχολείου Βόλου, έχοντας επιμεληθεί το πρόγραμμα για μια συναυλία υπέρ των σκοπών της «Αμυμώνης» (πανελλήνιος φορέας που παρέχει εκπαιδευτικά και θεραπευτικά προγράμματα σε παιδιά και ενηλίκους με προβλήματα όρασης και πρόσθετες αναπηρίες).
Ο Σταύρος Θεοδωράκης τον ρώτησε αν φοβάται το τέλος. Κι εκείνος απάντησε: «Ε, δεν θέλω να χάσω αυτό το πανηγύρι της ζωής».
