Προχθές την Κυριακή το πρωί, στη Νέα Φιλαδέλφεια, στην μπουτίκ του γηπέδου της ΑΕΚ, μαζεύτηκαν κάπου τρεις χιλιάδες κόσμος. Η «ουρά» ξεκινούσε από βαθιά μέσα στο κατάστημα και τραβούσε μέχρι έξω, έως τη γωνία του πεζόδρομου της «πλατείας του Αετού». Ο λόγος; Στις δώδεκα το μεσημέρι θα ερχόταν ο Θωμάς Μαύρος για να υπογράψει αυτόγραφα και παλαιές φανέλες που λανσαρίστηκαν εκ νέου από την ΑΕΚ.
Κάποια στιγμή, αφού έγιναν οι προβλεπόμενες –σύντομες– ομιλίες, τον λόγο πήρε ο ίδιος ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής. Αφού ευχαρίστησε όσους διοργάνωσαν την εκδήλωση, τη στιγμή που πήγε να ευχαριστήσει τους απλούς φιλάθλους της ΑΕΚ, δάκρυσε. Ουσιαστικά, δεν ολοκλήρωσε ποτέ την πρότασή του. Ο Ηλίας Αρμόδωρος, παλαιός συμπαίκτης του στην ΑΕΚ, και εκ των ανθρώπων που είχαν την πρωτοβουλία γι’ αυτή τη συγκέντρωση, του χάιδεψε την πλάτη. Για μία ακόμη φορά, εντός της μπουτίκ, ακούστηκε η ιαχή που έκανε το παλαιό «Νίκος Γκούμας» να σείεται: «Ποιος, ποιος, ποιος: ο Μαύρος ο θεός».
Οταν του έδωσα ένα αντίτυπο της αυτοβιογραφίας του να μου την υπογράψει, τον ευχαρίστησα για όλα. «Οχι, εγώ πρέπει να σας ευχαριστήσω για όλα», μου είπε χαμηλόφωνα, μελαγχολικά.
Ο χρόνος που περνάει λοιπόν. Ή μήπως όχι; Μπροστά του ήμουν ξανά ο οκτάχρονος, ο δεκάχρονος, κυρίως ο δεκατριάχρονος, ο έφηβος που τον τραγούδησε· μπροστά μου ήταν ξανά ο παίκτης-σύμβολο, η «σημαία» όλων όσοι αγαπήσαμε αυτή την ομάδα, ο ποδοσφαιριστής που σχεδόν μόνος του κράτησε όρθια τη χαμένη μας αξιοπρέπεια τα χρόνια της ανυποληψίας της ομάδας, τη δεκαετία του ’80.
Το αστείο εδώ είναι ότι χάρη στη δημοσιογραφία, είχα την τιμή να πάρω συνεντεύξεις και να περάσω χρόνο με συγγραφείς που φάνταζαν σαν μύθοι στο μυαλό μου: Πολ Οστερ, Ντον Ντελίλο, Φίλιπ Ροθ, Ααρον Απελφελντ, Τζον Μπάνβιλ κ.ά. Δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να μου δώσουν αυτόγραφο ή να μου υπογράψουν κάποιο βιβλίο τους. Για τον Θωμά Μαύρο, έσπευσα…
Οι εκδηλώσεις αυτές έχουν τη σημασία τους, ειδικά σήμερα (είχε προηγηθεί πριν από λίγες εβδομάδες κάτι ανάλογο από τον Ολυμπιακό για τον Νίκο Αναστόπουλο, αυτόν τον εκπληκτικό παλαιό επιθετικό). Εχουν τη σημασία τους διότι συγκινούν παλαιούς και νεότερους φιλάθλους, συγκινούν τους βετεράνους παίκτες και φέρνουν έσοδα στους συλλόγους.
Υπογραμμίζω το «ειδικά σήμερα», διότι αυτές οι πρωτοβουλίες βρίσκονται στον αντίποδα της τοξικότητας και είναι ένα κάποιο φάρμακο για τη βία. Είναι μια υπενθύμιση ότι οι σύλλογοι έχουν την ιστορία τους και η ιστορία τους είναι οι άνθρωποί της. Και είναι μια υπενθύμιση πως όλο αυτό είναι πρωτίστως μια ιστορία αγάπης (για μια φανέλα, για ένα γήπεδο, για έναν άνθρωπο – για τη χαμένη εφηβεία μας εντέλει). Οχι μια υπόθεση μίσους.
