Δεν υπάρχει ωριμόμετρο. Οσοι επικαλούνται την «ωριμότητα» της κοινωνίας, μάλλον εκδηλώνουν πλαγίως τα προσωπικά τους φρονήματα για το συζητούμενο θέμα, παρά λένε κάτι με κοινωνιολογικό κύρος. Απλώς ακούγεται πιο κομψό να λες «η κοινωνία δεν είναι ώριμη να το δεχτεί», από το να ομολογείς ότι ο ίδιος δεν είσαι ακόμη έτοιμος να αποδεχθείς αυτό που μόνο ενστικτωδώς απορρίπτεις.
Σημείο επιθυμητής «ωριμότητας» στο πώς ζουν οι (άλλοι) άνθρωποι σε μια φιλελεύθερη κοινωνία δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι ερωτεύονται, ενώνουν τις ζωές τους, δημιουργούν οικογένειες χωρίς να ρωτήσουν ούτε τον ληξίαρχο, ούτε τον παπά, ούτε τον δημαγωγό που τοκίζει φοβίες. Σχηματικά, δεν ζητείται η «δημιουργία» κανενός δικαιώματος. Ζητείται από την πολιτεία να αναγνωρίσει ίσες σχέσεις με ίσο τρόπο, ώστε κανένα παιδί να μην έχει λιγότερα δικαιώματα από τα άλλα, καμία οικογένεια να μη θεωρείται πιο «κανονική» από τις άλλες.
Αυτή η κουραστική –και εκνευριστικά αξιωματική– εισαγωγή χρειάζεται για να ζυγιστεί η αναμενόμενη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Δεν θα είναι ένα συνηθισμένο νομοσχέδιο. Του αντιτάσσονται οι μεταπράτες της εικαζόμενης «κοινωνικής ανωριμότητας». Και το υποβιβάζουν στη ρουτίνα του κομματικού ανταγωνισμού δύο από τις κοινοβουλευτικές εκδοχές της αριστερής αντιπολίτευσης, που βιάζονται να καταθέσουν δικά τους νομοσχέδια. Για να δείξουν τι; Οτι είναι πιο γρήγοροι στα δικαιώματα;
Ποιος και πώς μετράει την «ωριμότητα» της κοινωνίας;
Τα media δεν έχουν λυπηθεί τον Στέφανο Κασσελάκη. Εκείνος εκτέθηκε και εκείνα, ανηλεώς, εκμεταλλεύτηκαν την έκθεσή του για να τον μετατρέψουν σε καθημερινή ύλη σκανδαλισμού. Μέσα σε αυτό το φεστιβάλ της ευτέλειας, παραγνωρίστηκε μια καίρια συμβολή του Κασσελάκη στη δημόσια ζωή – συμβολή που συντελέστηκε με μόνη την εμφάνισή του. Η δημόσια εικόνα ενός ομόφυλου ζευγαριού –μάλλον του πρώτου που αξιώθηκε τόση δημοσιότητα και μάλιστα στο πεδίο της πολιτικής– λειτουργεί νομιμοποιητικά (θα έλεγε κανείς χωρίς υπερβολή και «υποδειγματικά») για τα άτομα που έχουν ακόμη λόγους να αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια δακτυλοδεικτούμενη μειονότητα.
Λένε –και όχι άδικα– ότι ο Κασσελάκης είναι συντηρητικός. Για αριστερός πολιτικός, παραδιαφημίζει τους δεσμούς του με την Εκκλησία και τη φιλοδοξία του να εκφράσει μια «πατριωτική» Αριστερά.
Αυτή η κατ’ αρχήν αντίφαση δυναμώνει, αντί να τραυματίζει, τη συμβολική ισχύ του παραδείγματός του, γιατί δείχνει ότι η σεξουαλική ταυτότητα δεν καταλαμβάνει όλες τις αναφορές ενός ατόμου. Μπορείς να είσαι γκέι και να είσαι θρησκευόμενος, αρχηγός «πατριωτικού» κόμματος, επίδοξος πρωθυπουργός.
Ανεξαρτήτως της πολιτικής του επάρκειας, η ύπαρξη του Κασσελάκη είναι ένας δείκτης «κοινωνικής ωριμότητας». Μένει να φανεί αν αυτό το συναισθάνεται και ο ίδιος. Και αν στη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου το σύμβολο θα δικαιώσει τη συμβολιζόμενη πρόοδο.
