Δεν πιστεύω ότι ξαφνικά μια Παρασκευή βράδυ που δεν είχαν τι να κάνουν οι τέσσερις παλικαράδες αποφάσισαν να στήσουν ενέδρα κατά του συμμαθητή τους. Προφανώς ήξεραν πού μένει και ήξεραν τι ώρα θα βγάλει τον σκύλο του περίπατο. Hσαν αρκούντως ηλίθιοι ή θρασείς να βιντεοσκοπήσουν με το κινητό τους την κακοποίηση που του επιφύλαξαν και να τη διαφημίσουν στο Διαδίκτυο. Πίστευαν πως απολάμβαναν κάποιου τύπου ασυλία; Και το κυριότερο ερώτημα: Ως την ημέρα εκείνη δεν είχαν δώσει δείγματα της ροπής τους για παραβατικότητα; Η κοινή λογική μου, όση μου έχει απομείνει, το αποκλείει. Eδώ δεν πρόκειται για έναν περιστασιακό καβγά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με οργανωμένη επιχείρηση με στόχο την ταπείνωση και τον εκφοβισμό ενός συνομηλίκου τους. Πώς είναι δυνατόν να μην είχαν κινήσει υποψίες στο σχολείο ή στο σπίτι ότι κάτι δεν πάει καλά; Προφανώς κάτι θα είχαν δείξει στο οποίο κανείς δεν έδωσε σημασία. Από αδιαφορία ή επειδή οι κανόνες της πειθαρχίας έχουν χαλαρώσει τόσο πολύ, σε σημείο η απειθαρχία να περνάει απαρατήρητη, έως και φυσιολογική. Μια υγιής αντίδραση της εφηβείας. Σε αυτήν την υγιή αντίδραση δεν αναφέρθηκε η προοδευτική μας διανόηση όταν οι κουκουλοφόροι τραμπούκοι έκαψαν την Αθήνα το 2008; Η πειθαρχία, η τάξη θεωρείται παρωχημένο κατάλοιπο άλλων εποχών. Στο επόμενο βήμα η σχολική τάξη, που ονομάστηκε έτσι για κάποιους λόγους, θα λέγεται «όμιλος συλλογικοτήτων». Aκουσα κάποιον εκπρόσωπο της ΟΛΜΕ ο οποίος χρέωσε το επεισόδιο στο γεγονός ότι τα παιδιά φοιτούσαν σε ιδιωτικό σχολείο. Με την υπερηφάνεια που διακρίνει τους δημόσιους λειτουργούς για το έργο τους, απεφάνθη ότι τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια αντιμετωπίζουν τους μαθητές ως πελάτες. Ενώ το δημόσιο σχολείο τούς αντιμετωπίζει με τον γνωστό σεβασμό που ο μέσος δημόσιος υπάλληλος αντιμετωπίζει τον πολίτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν αναφέρθηκε ούτε στιγμή στο ζήτημα της πειθαρχίας. Πού να τολμήσει; Θέλει δηλαδή να μας πει ότι στο δημόσιο σχολείο δεν υπάρχει παραβατική συμπεριφορά την οποία ανέχονται οι καθηγητές και υποθάλπουν οι γονείς;
Η έκρηξη της εφηβικής βίας τείνει να γίνει ενδημική αρρώστια της ελληνικής κοινωνίας. Θα έλεγα των δυτικών κοινωνιών. Σύμπτωμα της νηπιοποίησης. Από τη στιγμή που ο ενήλικος υιοθετεί την ανευθυνότητα του εφήβου, ο έφηβος γίνεται τυφλοπόντικας που έχασε το αζιμούθιο. Διότι, λυπάμαι που το λέω, το παιδί και ο έφηβος χρειάζονται καθοδήγηση «για να βρουν τον δρόμο τους», όπως έλεγαν κι οι παλαιότεροι. «Πειθαρχία», «καθοδήγηση», λέξεις ξεχασμένες για τη χαζοχαρούμενη εκπαίδευση που μεταφέρεται από το σπίτι στο σχολείο.
