Ηταν νωρίς το πρωί όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι επαναπαύεται στην «αυτορρύθμιση» της αγοράς για τις τιμές. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο πρωθυπουργός σχεδόν επαιρόταν ότι παίρνει μέτρα που δεν συμβαδίζουν με τη φιλελεύθερη αντίληψη της οικονομίας (επιβολή πλαφόν στο περιθώριο του κέρδους), δικαιολογώντας τα και φιλοσοφικά, ως αναγκαίο χαλινό στην «όχι αγγελική» ανθρώπινη φύση που τείνει προς το «άπληστο» κέρδος.
Το πρωί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μιλούσε για τον γάμο των ομοφύλων, ρίχνοντας το βάρος στην εσωκομματική διχογνωμία της Νέας Δημοκρατίας, που περιέγραψε ως λυτά «κορδόνια», τα οποία ο ίδιος δεν προτίθεται να δέσει (με ό,τι κι αν μπορεί αυτό να σημαίνει στο σύμπαν των αλληγορικών αναφορών της πασοκικής γραμματολογίας). Λίγες ώρες αργότερα ο πρωθυπουργός ενέτασσε ρητά τη δική του νομοθετική πρωτοβουλία στη γενεαλογία των μεταρρυθμίσεων του οικογενειακού δικαίου που έχουν κάνει οι «κεντροαριστερές κυβερνήσεις», εκθειάζοντας μάλιστα ως «επανάσταση» τη μεταρρύθμιση του 1982.
Με τέτοιον πρωτεϊκό αντίπαλο καλείται να αναμετρηθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης. Δεν έχει απέναντί του μια μονολιθική Δεξιά, που, όπως συνηθίζει να λέει, καταπατά το κράτος δικαίου και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Εχει απέναντί του ένα ευλύγιστο αμάλγαμα που διεκδικεί αμφότερες τις κοίτες της Μεταπολίτευσης – που μπορεί να επικαλείται μέσα στην ίδια συνέντευξη και με την ίδια ζέση και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Πώς αντιμετωπίζεις έναν πρωτεϊκό αντίπαλο;
Πώς μπορεί να υπηρετηθεί μέσα στο πεδίο που διαμορφώνει ο εκλεκτικισμός αυτής της κυβέρνησης η δεδηλωμένη φιλοδοξία του Ανδρουλάκη να διεκδικήσει την εξουσία; Πού θα χαράξει τα μέτωπα της αντιπαράθεσης, όταν ο αντίπαλος εξαχνώνει τα ιδεολογικά σύνορα;
Απαντάει ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ: Θα πάρει, λέει, «ένα καλό ποσοστό» στις ευρωεκλογές. Και μετά θα πάρει «όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες» για να «υπάρξει μια προοδευτική δύναμη». Πώς; Θα κάνει «ανοιχτό κάλεσμα με κοινωνικούς όρους σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις».
Το πρόβλημα με αυτή την –ας πούμε– στρατηγική δεν είναι η θεμιτή αοριστία της. Το πρόβλημά της είναι ότι φαίνεται να βασίζεται σε διαχωρισμούς που τους έχει άρει εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια η πολιτική πραγματικότητα. Τους έχει επιχωματώσει συστηματικά η κυρίαρχη πολιτική δύναμη, που είναι και συντηρητική και προοδευτική ταυτόχρονα.
Στην ανάγνωση ότι το κόμμα που κυβερνάει είναι μια στυγνή νεοφιλελεύθερη Δεξιά, που ορμπανίζει και ακολουθεί ανηλεή ταξική πολιτική, είχε βασιστεί και μια άλλη αντιπολίτευση, εξίσου φιλόδοξη για την ικανότητά της να συμπήξει μέτωπο «προοδευτικής διακυβέρνησης» με τις όμορες σ’ αυτήν δυνάμεις. Ο απόηχος εκείνων των «προοδευτικών» σαλπισμάτων δεν έχει σβήσει ακόμη. Εσβησαν όμως εκλογικά οι εμμονικοί σαλπιγκτές.
