Κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες στο Διαδίκτυο μια έρευνα σύμφωνα με την οποία η Αθήνα είναι η χειρότερη πόλη για ψηφιακούς νομάδες στην Ευρώπη. Οσοι τρέφονται ψυχικά από κάθε είδους αρνητική δημοσιότητα για οτιδήποτε ελληνικό έσπευσαν να την αναπαραγάγουν ενθουσιασμένοι, πιστεύοντας ενδόμυχα ότι κάπως έτσι δικαιώνεται η παθολογική αποστροφή τους για τον τόπο που τους γέννησε. Αγνοούν ότι δεν διαφέρουν και πολύ από αυτούς που (υποτίθεται ότι) υποτιμούν: όσους, δηλαδή, υιοθετούν χωρίς δεύτερη σκέψη κάθε έρευνα, ξεζουμίζουν κάθε ειδησάριο που ανακηρύσσει την Ελλάδα ως τον τελευταίο παράδεισο επί της γης, την ελληνική διατροφή ως την καλύτερη στο ηλιακό μας σύστημα και πάει λέγοντας.
Να τα βάψουμε μαύρα επειδή μια διεθνής έρευνα βγάζει τις πόλεις μας ελάχιστα ελκυστικές για τους ψηφιακούς νομάδες; Και ναι, και όχι.
Την έρευνα που αναδημοσίευσε το Forbes «έτρεξε» η Brother UK, θυγατρική του γνωστού ιαπωνικού κολοσσού που στην Ελλάδα γνωρίζουμε κυρίως μέσα από τις γραφομηχανές και τους εκτυπωτές που παράγει. Η εταιρεία δεν δίνει καμία απολύτως πληροφορία για τη μεθοδολογία της και μας πληροφορεί μόνο ότι αντλεί δεδομένα από δύο βασικές πηγές: τη Numbeo, μια εταιρεία ανάλυσης δεδομένων με έδρα το Βελιγράδι, και την GlobalEconomy, αμερικανική πηγή που στην πραγματικότητα συγκεντρώνει και ομαδοποιεί δεδομένα τρίτων. Θα πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά μια έρευνα με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά; Και ναι, και όχι. Πάντως, μέσα στην πρώτη τετράδα των ευρωπαϊκών πόλεων με τις χειρότερες επιδόσεις για την προσέλκυση ψηφιακών νομάδων βρίσκονται τρεις ελληνικές: η Αθήνα (1), η Θεσσαλονίκη (2) και η Πάτρα (4). Για την κατάταξή της η εταιρεία ανέλυσε παράγοντες όπως η ταχύτητα του Wi-Fi, η ασφάλεια, η ποιότητα ζωής, ο δείκτης υγειονομικής περίθαλψης και το γενικότερο κόστος ζωής. Ωστόσο, υπάρχει κι ένας περισσότερο ρευστός δείκτης όπου η Αθήνα κυριολεκτικά πατώνει: πρόκειται για τον δείκτη «ευτυχία της πόλης». Σερφάροντας στην ιστοσελίδα της έρευνας δεν κατάφερα να βρω περισσότερα για τους παράγοντες που τον καθορίζουν. Ομως όλοι μπορούμε να υποθέσουμε τι μπορεί να σημαίνει: προφανώς «μετράει» τον βαθμό ικανοποίησης των πολιτών από την καθημερινότητά τους στην πόλη. Για την Αθήνα αρκεί μόνο ένα στοιχείο: ο νεκρός χρόνος των μετακινήσεων προς και από τη δουλειά μας αγγίζει και το 50% του συνολικού χρόνου εργασίας. Να προσθέσουμε την κατάσταση των συγκοινωνιών; Την εξάρτηση από το αυτοκίνητο; Την αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο; Μια γενικευμένη αίσθηση κατήφειας και ελάχιστων προσδοκιών;
Προσωπικά δεν θα τα βάψω μαύρα επειδή δύο εταιρείες με βάση το Βελιγράδι και την Ατλάντα μάς έβγαλαν τελευταίους σε μια κατάταξη για «ψηφιακούς νομάδες» (ο συγκεκριμένος όρος μού φαίνεται από μόνος του αρκετά προβληματικός). Μου έκανε εντύπωση, για παράδειγμα, ότι στην πρώτη δεκάδα φιγουράρουν αποκλειστικά πόλεις του ευρωπαϊκού Βορρά. Καλά, εμείς τα ξέρουμε τα χάλια μας, αλλά ούτε μία πόλη από την Ισπανία, την Πορτογαλία ή την Ιταλία δεν άξιζε κάτι καλύτερο; Τελικά, ίσως το μόνο που πρέπει να κρατήσουμε από τη συγκεκριμένη έρευνα είναι αυτός ο δείκτης «ευτυχίας της πόλης». Εκεί σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο να κάνουμε ακόμη. Για τους εαυτούς μας, όχι για τους ψηφιακούς νομάδες.
