Κυκλοφορούν μισές αλήθειες και πολλές εξυπνάδες σχετικώς με τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Η πρώτη εξυπνάδα είναι των οπαδών τού «άσ’ το γι’ αργότερα». Αναρωτιούνται «γιατί τώρα, αφού η κοινωνία έχει πιο πιεστικά προβλήματα;».
Η αλήθεια είναι πως η κοινωνία θα έχει πάντα «πιο πιεστικά προβλήματα» ή, τουλάχιστον, έτσι θα αξιολογούν κάποιοι. Σάμπως η αμερικανική κοινωνία είχε λιγότερα το 1964, όταν ο Λίντον Τζόνσον υπέγραψε τον νόμο για τα πολιτικά δικαιώματα των εγχρώμων; Η χώρα μάτωνε στο Βιετνάμ, η μαφία οργίαζε στις πόλεις, ένας πρόεδρος είχε δολοφονηθεί κ.ά. Ηταν ώρα να διχαστεί η λευκή πλειονότητα (84%) των ΗΠΑ, για τα δικαιώματα μιας μειονότητας;
Επ’ αυτού, ο υπουργός Επικρατείας κ. Ακης Σκέρτσος απάντησε με επάρκεια: «Εχουμε υποχρέωση να εργαζόμαστε ταυτόχρονα για όλους τους πολίτες, και τους πολλούς αλλά και τους λίγους. Με διαρκή μέριμνα και ευαισθησία για τους πιο “αόρατους” και περιθωριοποιημένους συμπολίτες. Αν υποκύψουμε στη λογική των προτεραιοτήτων της πλειοψηφίας, δεν θα έπρεπε να ιεραρχούμε ψηλά τα προβλήματα και άλλων μειοψηφικών ομάδων της κοινωνίας όπως είναι τα άτομα με αναπηρία, οι κακοποιημένες γυναίκες, οι κάτοικοι ακριτικών περιοχών της χώρας μας» («Καθημερινή», 14.1.2024). Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το είπε συνοπτικώς: «Αν υπάρχει αδικία κάπου, είναι απειλή για τη δικαιοσύνη παντού».
Κυκλοφορούν, όμως, και χειρότερες από τα ψέματα μισές αλήθειες. «Το επιχείρημα υπέρ της ισότητας ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών δεν ισχύει», επισημαίνει ο κ. Μάκης Βορίδης και επικαλείται απόφαση του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έπειτα από προσφυγή ομόφυλου ζεύγους εξαιτίας της άρνησης δημάρχου να το παντρέψει. Το δικαστήριο απεφάνθη, συνεχίζει, ότι δεν υπάρχει προσβολή της Αρχής της Ισότητας γιατί η νομοθεσία είναι διαπλασμένη να προστατεύει την οικογένεια και όχι τα ομόφυλα ζευγάρια» («Βήμα», 14.1.2024).
Αν και επαίρεται στη συνέντευξη ότι είναι καλός δικηγόρος –και γι’ αυτό τον προτιμούν τα ομόφυλα ζευγάρια– δεν διάβασε σωστά την απόφαση. Το δικαστήριο δεν απεφάνθη για τη «φύση του γάμου», αλλά για τη νομική υπόσταση της συμβίωσης· θα ήταν παράλογο να φιλοσοφεί ένα δικαστήριο για το τι είναι γάμος, δεν είναι «Department of Sociology», που θα ‘λεγε και ο Χένρι Κίσινγκερ. Εκρινε ότι αφού έχει νομοθετηθεί το σύμφωνο συμβίωσης, δεν υπάρχει υποχρέωση νομοθέτησης του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Ομως δεν ρωτήθηκε και συνεπώς δεν αποφάνθηκε, αν το ήδη νομοθετημένο σύμφωνο συμβίωσης των ομοφύλων μπορεί να είναι λειψό σε δικαιώματα, όπως αυτό της τεκνοθεσίας.
