Την Κυριακή το πρωί, παρευρέθην στο ετήσιο μνημόσυνο ενός παλαιού και εξαιρετικά σημαντικού συνεργάτη των πολιτιστικών σελίδων της «Κ»: του Κώστα Καλφόπουλου.
Γερμανοθρεμμένος, με λόγια παιδεία, ο Κώστας, πέρα από την τακτική συνεργασία του με την «Κ» και το The Books Journal, συνεργάστηκε με σημαντικά γερμανικά έντυπα ως ανταποκριτής, ενώ είχε στο ενεργητικό του σειρά συναρπαστικών μυθιστορημάτων, που ναι μεν υπάγονταν στην κατηγορία της αστυνομικής λογοτεχνίας, όμως, το έχουμε ξαναπεί αυτό, θα αδικούσαμε την πεζογραφία του αν την περιορίζαμε σε ένα είδος.
Λάτρευε το αστυνομικό μυθιστόρημα, ήταν και αρχισυντάκτης του περιοδικού Polar, του μοναδικού εν Ελλάδι εντύπου με ειδίκευση στην αστυνομική λογοτεχνία, όμως, στα βιβλία του ο Κώστας είχε την αστυνομική πλοκή περίπου ως πρόσχημα ή αφορμή για να «πατήσει» πάνω σε θέματα ευρύτερα και βαθιά ανθρώπινα: από την κεντροευρωπαϊκή (και ελληνική) πρόσφατη Ιστορία μέχρι την αγωνία της ύπαρξης που υπόκειται στη φθορά νομοτελειακά.
Ο Κώστας χάθηκε ξαφνικά πριν από ένα χρόνο, στα εξήντα επτά του χρόνια. Ηταν δημιουργικός, ανήσυχος και περίεργος. Ο θάνατος τον βρήκε όρθιο, ευθυτενή, αλλά τον βρήκε πολύ νωρίς. Και τόσο άδικα.
Το μνημόσυνο του Κώστα πραγματοποιήθηκε στον Αγιο Διονύσιο, πλάι στο αγαπημένο του «Φίλιον», όπου και οι δικοί του άνθρωποι προσέφεραν καφέ αλλά και κρασί σε όσους συνέχισαν μετά την τελετή.
Βγαίνοντας στη Σκουφά, τυφλώθηκα από το αττικό κυριακάτικο φως. Θα ορκιζόμουν πως μπορούσα να δω ξανά τον Κώστα να περιδιαβαίνει τον αγαπημένο του δρόμο, με βήμα ταχύ, αγχωμένο κάπως, εκεί όπου κάθε τόσο τον συναντούσα.
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί. Επαναλαμβανόμενοι επίσης. Οσο κι αν ο χρόνος επουλώνει πληγές (ή απλώς τις αναισθητοποιεί), όσο κι αν εκλογικεύεις απώλειες που δημιουργούνται κάθε τόσο στη ζωή σου, το «Αιωνία σου η μνήμη» που ακούς έπειτα από έναν ολόκληρο χρόνο στην εκκλησία, ανοίγει μέσα σου παλιές ρωγμές. Το ξύλο βαθιά μέσα σου τρίζει και πάλι και η μόνη ανακούφιση κάτι τέτοιες στιγμές είναι φίλοι παλιοί που πετυχαίνεις στους οικείους αυτούς δρόμους, στέκεσαι για λίγο στα όρθια και καλύπτεις μαζί τους τα κενά.
Προχθές φόρεσα για την περίσταση σκούρο πράσινο πουλόβερ. Ο Κώστας ήταν φανατικός Παναθηναϊκός. (Ο σύλλογος, προς τιμήν του, είχε μάλιστα αποχαιρετίσει με ανακοίνωση τον Κώστα όταν έγινε γνωστός ο θάνατός του.) «Αν μπορείς να με ακούσεις, Κώστα», είπα από μέσα μου, «παρότι απόψε παίζουμε αντίπαλοι, φόρεσα πράσινα». Το βράδυ, βλέποντας τον αγώνα, τον σκέφτηκα κάμποσες φορές…
Κάτι τέτοια αφόρητα κενά ανοίγει ο θάνατος. Οριστικά και μη αναστρέψιμα: το ότι δεν μας επιτρέπει πια με παλιούς συνεργάτες και φίλους να σχολιάζουμε το κυριακάτικο ματς. Μοιάζουν μικρά, ασήμαντα κενά, αλλά αυτά είναι που πολλές φορές μάς κρατούν, έστω και λίγο, όρθιους.
