Ενας νόμος ριζοσπαστικός, που ανατρέπει παραδοσιακές αντιλήψεις κυρίως σε κοινωνικά ζητήματα, πρώτα πρώτα θα πρέπει να πείσει την πλειονότητα των πολιτών για δύο πράγματα: για την ορθότητά του και την αναγκαιότητά του. Να πείσει πως ρυθμίζει υπάρχουσες καταστάσεις και δεν δημιουργεί οπές στην κοινωνία που απειλούν τη συνοχή της. Αυτό ακριβώς θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο για τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Να πείσει. Και για να συμβεί αυτό δεν αρκούν τα ταχύρρυθμα φροντιστήρια στους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Θα πρέπει να συζητήσουν τα στελέχη της με τους πολίτες για τη φυσιογνωμία της σύγχρονης οικογένειας, που σύμφωνα με τη νεωτερική αντίληψη δεν αποτελείται μόνον από τον πατέρα, τη μητέρα και τα παιδιά, αλλά και από τα ομόφυλα ζευγάρια.
Επ’ αυτού να επισημάνω κάτι το θετικό. Σήμερα όλοι αναγνωρίζουν πόσο ισχυρή είναι η έννοια της οικογένειας και γι’ αυτό θέλουν να διευρύνουν τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της. Μέχρι πρότινος αμφισβητείτο ο ρόλος της στη σύγχρονη κοινωνία, η αναγκαιότητα και η αξία της θεωρούνταν ξεπερασμένες από αυτούς που αναζητούσαν εναλλακτικά σχήματα συμβίωσης. Πλέον το ζητούμενο δεν είναι η αμφισβήτησή της, αλλά απεναντίας η αντιμετώπισή της σε όλα τα επίπεδα –κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, νομικό– με όρους διασταλτικούς ώστε να χωρέσουν σε αυτήν και τα ομόφυλα ζευγάρια.
Η δημοκρατική πολιτεία οφείλει να συνθέτει τις απόψεις και ό,τι προκρίνει, να επιλύει το πρόβλημα και όχι να το αναπαράγει.
Είναι ευνόητο ένα τμήμα της κοινωνίας, το πιο συντηρητικό –και δεν είναι καθόλου κακό να είσαι συντηρητικός– να αντιδρά σε αυτή την ανατροπή της παραδοσιακής εικόνας της οικογένειας και πολύ δύσκολα θα πειστεί για το αντίθετο. Οι δημοκρατίες προχωρούν με τις πλειοψηφίες και τις μειοψηφίες, με την πάλη των ιδεών και τη διαμόρφωση, σε τελική ανάλυση, των πολιτικών συσχετισμών. Τα κόμματα και οι κυβερνήσεις σε ζητήματα που αναθεωρούν παγιωμένες αξίες, αν θέλουν το μεταρρυθμιστικό τους έργο να είναι αποτελεσματικό, θα πρέπει να επανεκπαιδεύσουν την κοινωνία. Στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, της συμβίωσής τους και της αντιμετώπισης τους ως μια οικογένεια, τον ρόλο αυτής της επανεκπαίδευσης, εδώ και μια δεκαετία, τον έχουν αναλάβει δύο από τους ισχυρότερους ιδεολογικούς μηχανισμούς της εποχής μας. Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια, σχεδόν σε όλες τις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές υπάρχει και μια φανερή ομοφυλοφιλική σχέση. Οι εκατοντάδες εκατομμύρια θεατές εξοικειώνονται, διά της συνεχούς επαναλήψεως, με αυτού του είδους τον ερωτικό δεσμό, τον θεωρούν φυσιολογικό, δεν δυσανασχετούν όπως γινόταν στο παρελθόν. Ο κινηματογράφος και κυρίως η τηλεόραση επιτελούν –προφανώς όχι τυχαία– στη συγκεκριμένη περίπτωση το «εκπαιδευτικό» τους έργο.
Η δημοκρατική πολιτεία οφείλει να συνθέτει τις απόψεις και ό,τι προκρίνει, να επιλύει το πρόβλημα και όχι να το αναπαράγει. Το τι λύσεις θα δώσει εξαρτάται κάθε φορά από τον συσχετισμό δυνάμεων, δηλαδή από την ισχύ των αντιστάσεων που θα αντιμετωπίσει.
