Εχω περάσει καιρό μιλώντας για το θέμα κι έχω βγάλει κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Ξεκινάμε από τα βασικά. Αυτά που μαθαίνουμε ήδη απ’ το σχολείο. Δεν μπορείς να μιλήσεις αν ο άλλος θέλει μόνο να ξεστομίσει κακίες. Να ξεσπάσει. Να βγάλει το άχτι και το ψυχολογικό του. Απ’ όποια μεριά κι αν είναι, αν η συζήτηση βρωμάει από χιλιόμετρα μιζέρια και μικροψυχία, απόφυγέ την.
Επίσης, δεν μπορείς να μιλήσεις με έναν άνθρωπο που δεν σου απευθύνεται πραγματικά, αλλά που θέλει ν’ αυξήσει τους ακολούθους του. Δεν μπορείτε να τα βρείτε, πώς να το κάνουμε. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι εσύ είσαι υπέρ και ο άλλος κατά, ή το ανάποδο, αλλά ότι εκείνη την ώρα δεν μιλάτε πραγματικά ούτε για τον γάμο ομοφύλων, ούτε για τα παιδιά. Ρίχνετε ο ένας στον άλλο λασπόνερα.
Εάν ο δημόσιος διάλογος σου παραπέφτει βαρύς, δεν χρειάζεται να τον παρακολουθείς σε όλη του τη λεπτομέρεια. Αν δεν νιώθεις ασφαλής σε κάποιο περιβάλλον, δεν χρειάζεται να κάνεις σταυροφορία υπέρ της ισότητας. Αν αισθάνεσαι την ψυχική σου υγεία ένα κουρέλι, ξεκουράσου. Είναι πραγματικά περίεργο να μπορεί ο οποιοσδήποτε να σου λέει τι θα κάνεις με τη ζωή σου, απλώς επειδή δεν είσαι σαν την πλειοψηφία. Αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Ούτε είναι το χειρότερο που θα σου τύχει στη ζωή.
Και πάντα βοηθάει και λίγη αυτεπίγνωση. Είναι σοκαριστικό, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν νοιάζονται πραγματικά για τη σεξουαλικότητα κανενός. Ναι, κουτσομπολεύουν. Ναι, πετάνε κακίες. Ναι, σχολιάζουν. Αλλά έως εκεί. Πόσο σημαντικό μπορεί να είναι όντως όλο αυτό όταν δεν μεταφράζεται σε νομικές δυσκολίες, αποκλεισμό, κακή συμπεριφορά ή βία; Θέλω να πω, δεν χρειάζεται κανείς να συμπαθεί κανέναν πραγματικά για να συνυπάρξουμε.
Τα παιδιά, όμως, τι χρειάζονται; Λεφτά και αγάπη. Εβαλα πρώτα τα λεφτά, γιατί είναι ένας τρόπος να δείξεις την αγάπη σου προς το παιδί σου. Κυνικό, ξέρω. Ας δούμε, όμως, κι άλλους συντηρητικούς θεσμούς (γιατί κι ο γάμος ένας βαθύτατα συντηρητικός θεσμός είναι, ακόμη κι αν επεκταθεί στα ομόφυλα). Ας δούμε το κληρονομικό δίκαιο και όλες τις περιουσιακές ενισχύσεις που δίνουν προβάδισμα σε κάποια παιδιά έναντι άλλων. Οι γονείς κάποιων παιδιών έχουν την άνεση να τα σπρώχνουν προς τα μπροστά. Ακόμη και να σπάσουν τα όρια της ζωής τους μπορούν και να δίνουν πλούτο στα παιδιά τους από τον άλλο κόσμο. Εχει το κληρονομικό δίκαιο τις προβλέψεις του. Ετσι, δεν ξεκινάμε όλοι από τις ίδιες αφετηρίες, γιατί διάφοροι θεσμοί που αφορούν την περιουσία στηρίζουν την οικογένεια. Αυτό σ’ άλλους αρέσει, σ’ άλλους όχι, αλλά δεν αμφισβητούμε πραγματικά ότι η οικογένεια έχει να κάνει και με περιουσιακές διευθετήσεις.
Οταν το θέμα πάει στους γκει, όμως, η οικογένεια αγιοποιείται, χάνει την υλική της υπόσταση. Βγαίνει εκτός της σφαίρας του νομικού δήθεν και εξυψώνεται στους ουρανούς. Ολοι, όμως, ζούμε εντός της επικράτειας του νόμου και έτσι και τα ομόφυλα ζευγάρια θέλουν να δώσουν στα παιδιά τους το καλύτερο που μπορούν. Αυτό σημαίνει να είσαι γονιός, να κάνεις τα πάντα για το βλαστάρι σου. Τι σχέση έχει αυτό με τη σεξουαλικότητα; Αν δει κανείς το κόστος ζωής, το κόστος σπουδών, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια για τα οποία προορίζονται οι φτωχοί, οι άτυχοι, οι ατάλαντοι και οι τεμπέληδες στον σύγχρονο κόσμο που αποσταθεροποιείται σταθερά, θα αντιληφθεί ότι το πραγματικό πρόβλημα που έχει η ελληνική οικογένεια δεν είναι οι γκέι, αλλά το κόστος ζωής. Αυτό εμποδίζει ομόφυλα, ετερόφυλα ζευγάρια, ανθρώπους γενικώς να σκεφτούν στα σοβαρά την απόκτηση παιδιού.
Μερικές φορές χρειάζονται σκληρές λέξεις, άσχημες, για να φτάσουμε στην ουσία του πράγματος. Αν αντέχεις, άκουσέ τες. Μερικές φορές το θέμα πάει σε βαθιά ηθικά ζητήματα, ακόμη και ζητήματα πίστης. Ολα αυτά είναι σημαντικά πράγματα. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να περιγελάσεις την πίστη του άλλου, μπορεί να είναι όλο του το στήριγμα στη ζωή. Οπως δεν μπορείς και να ακυρώνεις τον έρωτα ή τις σχέσεις κάποιου, επειδή δεν σου αρέσουν εσένα. Αν προσπεράσει κανείς μια αρχική λεκτική αντίσταση, ένα πρώτο στρώμα κακών λέξεων που «πρέπει» να εκστομισθούν εκατέρωθεν, αν σκάψει από κάτω, συνήθως δεν θα βρει το μίσος, αλλά άλλα κίνητρα, συχνά μια ανεπεξέργαστη ιδέα ή έντονα συναισθήματα που πιο πολύ έχουν να κάνουν με αυτόν που τα κουβαλάει παρά με τους άλλους.
Αλλάζουν και τα πράγματα και οι άνθρωποι. Ή, τέλος πάντων, καλό είναι να σκέφτεται κανείς έτσι, κάπως αισιόδοξα, αν είναι να μιλήσει στα σοβαρά με τους γύρω του.
