Και η αγάπη, προφανώς, στην οποία όλοι ομνύουν και την οποία όλοι επικαλούνται, έχει τα όριά της. Ναι μεν ανθρώπινα δικαιώματα, ναι μεν ισότητα, αλλά όχι και γάμος μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών και όσα συνεπάγεται. Να υιοθετούν, για παράδειγμα, παιδιά που βρίσκονται σήμερα σε ιδρύματα ή να παραμένουν τα παιδιά στα ιδρύματα; Συμφωνεί το 52,9%, δεν συμφωνεί το 40,6%, προτιμώντας τον τιμωρητικό εγκλεισμό. Ομως, έχουμε και πιο σοβαρά προβλήματα να ασχοληθούμε ως κοινωνία (66,9%), οπότε γιατί τόση επιμονή με το θέμα αυτό; Ο πρωθυπουργός, από το Νταβός, ανακοίνωσε πως αισιοδοξεί ότι το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια θα γίνει νόμος του κράτους μέσα στις πρώτες δύο εβδομάδες του Φεβρουαρίου. Την ίδια ώρα, ο Αρχιεπίσκοπος της Ελλάδος απηύθυνε το ερώτημα: «Γιατί να μη γίνει ένα δημοψήφισμα; Δεν θα ήταν μία πρόταση και αυτή;». Εάν εμπλουτίσουμε το κολάζ των αντιδράσεων με τη μεγάλη αναταραχή που έχει προκληθεί στο εσωτερικό των κομμάτων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση βρίσκεται στον σωστό δρόμο και προσεκτικά αλλά αποφασιστικά οδηγεί το δράμα στο φινάλε.
Γιατί «δράμα»; Γιατί οτιδήποτε αγγίζει το δομικό τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» σείει θεμέλια ορατά και επινοημένα, προσφέρεται για πάσης φύσεως εκμετάλλευση στο πολιτικό και μιντιακό έδαφος και υπέδαφος.
Γιατί η κυβέρνηση βρίσκεται «στον σωστό δρόμο»; Γιατί η νομοθετική δέσμευσή της δοκιμάζει αντοχές στο νεοδημοκρατικό σύστημα αξιών, ξεκαθαρίζοντας τάσεις και προοπτικές. Χαλαρώνει και ο λώρος της εύκολης κομματικής αναπαραγωγής, χωρίς ρίσκο και κοινωνικές τομές, χωρίς συγκρούσεις με τους ψηφοφόρους, κολακεύοντας μόνο πεποιθήσεις και ανακλαστικά. Και το σημαντικότερο: διαχωρίζει τη θέση της «με απόλυτο σεβασμό» από την Εκκλησία. Δεν της υποδεικνύει τι θα πει, αλλά «στη χώρα υπάρχει εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία». Με χειρουργικούς χειρισμούς, προσπαθεί να αποφύγει ευθεία σύγκρουση (βοηθάει σε αυτό και η, δεδομένων των κλυδωνισμών, ισορροπημένη στάση του κ. Ιερωνύμου) χωρίς να αλλάξει πορεία. Είναι μια μερική αποκόλληση όχι τόσο αιματηρή, ώστε να είναι αδύνατη η επανασυγκόλληση, με εμφανείς όμως τις ραφές. Εχει και αυτό την αξία του, για να συντηρείται η, εκατέρωθεν, ισχύς αλλά στα τετραγωνικά που της αναλογούν, χωρίς επεκτατισμούς και οιμωγές (βλέπε το ιστορικό με τις ταυτότητες πριν από 24 χρόνια).
Οι προκαταλήψεις μπορεί να μην ξεριζώνονται, είναι όμως νίκη όταν δεν επιβάλλονται.
