Η πανδημία και οι διαδοχικές κρίσεις μάς είχαν κακομάθει: από τη μνημονιακή καταιγίδα που έσκασε στο κεφάλι όλων των κυβερνήσεων (κεντροαριστερών, κεντροδεξιών, αριστερών) περάσαμε σε μια απονεκρωμένη ιδεολογικά περίοδο που συνέπεσε με την πρώτη πρωθυπουργική θητεία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Επιδόματα, οριζόντιες ενισχύσεις, market και youth pass κατέστησαν τις πάλαι ποτέ «διαχωριστικές γραμμές» κενό γράμμα. Αν εξαιρέσουμε την πανεπιστημιακή αστυνομία, δεν υπήρξε κάποιο άλλο μέτρο που να δίχασε την πολιτική σκηνή ή να έβγαλε μαζικά κόσμο στους δρόμους. Με την ευκαιρία, είναι τυχαίο ότι η μόνη ιδεολογικά φορτισμένη πρωτοβουλία της κυβέρνησης του 2019 έμεινε επί της ουσίας ανεφάρμοστη;
Σε κάθε περίπτωση, αυτή η κάπως πλαδαρή πολιτική ρουτίνα «μετρήθηκε» στις διπλές εκλογές του 2023: και οι πολίτες επέλεξαν αυτόν που τους εξασφάλιζε ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Και όταν ένας πανίσχυρος πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις του κραδαίνει ως μεταρρυθμιστικό φωτοστέφανο την επενδυτική βαθμίδα, καταλαβαίνεις ότι η στρατηγική των «σβηστών μηχανών», που θα μας πήγαιναν γιαλό γιαλό μέχρι τις εκλογές του 2027, ήταν εκτός από συγκυριακή και εκτός πραγματικότητας.
Η πραγματική παραγωγή πολιτικής φουντώνει εντάσεις και σχίσματα, αφήνει πίσω της σκόνη, νικητές και ηττημένους.
Ξημέρωσε το 2024, για να θυμηθούμε ότι η πραγματική παραγωγή πολιτικής φουντώνει εντάσεις και παλιά σχίσματα, αφήνει πίσω της σκόνη, χαλάσματα, νικητές και ηττημένους. Αυτό ήδη συμβαίνει, χωρίς καν να έχουν κατατεθεί τα επίμαχα νομοσχέδια για τη θεσμοθέτηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και την ίδρυση μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να πατήσει τη μεταρρυθμιστική του σκανδάλη με ένα θέμα που γνώριζε πολύ καλά ότι θα συναντούσε αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματός του. Στον αντίποδα, η παράκαμψη του άρθρου 16 για τα μη κρατικά ΑΕΙ αναμένεται να συσπειρώσει εκ νέου την Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά και τη βάση της Ν.Δ.
Τι θα αφήσουν πίσω τους αυτές οι δύο μεγάλες μεταρρυθμίσεις που κυοφορούνται στη διαπασών; Πολλοί προεξοφλούν χειροπιαστό κόστος για την κυβέρνηση στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, κυρίως για τη σπουδή της να θεσπίσει την ισότητα στον γάμο. Και; Ποια ήταν η εναλλακτική για τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Να πάρει πίσω μια νομοθετική πρωτοβουλία που είχε προαναγγείλει στην πρώτη συνέντευξή του σε μεγάλο διεθνές μέσο (το Bloomberg) μετά τον πρόσφατο εκλογικό του θρίαμβο; Τι είναι πιο σημαντικό; Κάποιο στραβοπάτημα στις ευρωεκλογές (τρία ολόκληρα χρόνια πριν από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές!) ή η θεσμική πρόοδος της χώρας; Να θεωρήσουμε σπουδαιότερο γεγονός την αύξηση των ποσοστών της Ελληνικής Λύσης ή της Νίκης από την επί της ουσίας συμπόρευση με την προηγμένη Ευρώπη; Τι μετράει περισσότερο για τη διεθνή εικόνα της χώρας αλλά και (κυρίως) για τους πολίτες της, λίγους ή πολλούς; Η επενδυτική βαθμίδα ή η εμπέδωση του αισθήματος της ισότητας για όλους ανεξαιρέτως; Τις πραγματικές απαντήσεις δεν θα τις δώσουν οι εκλογές αλλά μόνον η Ιστορία. Ευτυχώς.
