Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσω κάτι. Η συζήτηση για τη θεσμοθέτηση του γάμου ομοφύλων δεν είναι ίδια με τη συζήτηση για την κοινωνική συμπεριφορά απέναντι στους ομοφυλόφιλους συμπολίτες μας. Αυτή η δεύτερη έχει λυθεί προ ετών. Δεν συνιστά πλέον λόγο για κοινωνική απαξίωση κάποιου ή κάποιας που δηλώνει ομοφυλόφιλος. Σκέφτομαι τον Χατζιδάκι ή τον Τσαρούχη, οι οποίοι δήλωναν ανοιχτά πως είναι ομοφυλόφιλοι σε μια κοινωνία η οποία τους χλεύαζε. Οι ίδιοι υπερασπίζονταν με θάρρος την ομοφυλοφιλία τους ως μια αντισυμβατική στάση που στεκόταν αντιμέτωπη στα στερεότυπα. Τον γάμο που τον ευλογεί η Εκκλησία και οδηγεί στην τεκνοποιΐα. Οι ίδιοι υπερασπίζονταν την ομοφυλοφιλία τους με μόνο όπλο το θάρρος τους και βέβαια το ταλέντο τους. Ηταν το αντίπαλον δέος στη συμβατικότητα του μικροαστισμού.
Σήμερα η ομοφυλοφιλία έχει αναγνωριστεί ως μια φυσιολογική ερωτική συμπεριφορά. Δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως μια «παρά φύσιν» κλίση. Εχει ενταχθεί στον κοινωνικό κανόνα. Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης δεν αφορά την ομοφυλοφιλία. Αφορά ένα μέρος των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας οι οποίοι επιθυμούν να υιοθετήσουν παιδιά και να έχουν τα ίδια αστικά δικαιώματα με τους ετερόφυλους. Δεν ξέρουμε πόσοι είναι. Ομως, όσοι κι αν είναι, δεν έχει σημασία. Ξέρω ομοφυλόφιλους, που όχι μόνον δεν τους αφορά το θέμα, αλλά τους ενοχλεί κιόλας. Ο φίλος Μπενουά Ντιτέρτρ, εξαιρετικός συγγραφέας, μου είχε απαντήσει όταν του ζήτησα την άποψή του, ότι θέλει να τον αφήσουν στην ησυχία του να απολαύσει τη διαφορετικότητά του. «Δεν θέλω να γίνω σαν κι αυτούς».
Σέβομαι όμως τους ομοφυλόφιλους συμπολίτες μου που θέλουν να υιοθετήσουν παιδί. Οσοι κι αν είναι, είναι δικαίωμά τους. Σέβομαι το δικαίωμά τους να συμπαρίστανται στον ή στην σύντροφό τους όταν βρεθεί στην εντατική ή το παιδί τους να μην καταλήξει σε κάποιο Ιδρυμα σε περίπτωση που αυτός ή αυτή που το υιοθέτησε πεθάνει. Και νομίζω ότι το επίμαχο νομοσχέδιο αυτά διευθετεί. Και καλά κάνει.
Παράπλευρες απώλειες. Κι αυτές έχουν να κάνουν με την αναγωγή σε ιδεολογική αρχή των κοινωνικών ζητημάτων που καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε. Η προοδευτική κοινή γνώμη επιτίθεται κατά της Εκκλησίας επειδή αυτή τάσσεται κατά του γάμου των ομοφύλων. Μα αυτός είναι ο ρόλος της. Η Εκκλησία οφείλει να εκφράζει τις συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας και οι προοδευτικοί θα πρέπει να αναρωτηθούν για ποιον λόγο ένας θεσμός που εκφράζει τις συντηρητικές δυνάμεις έχει επιβιώσει για 17 ολόκληρους αιώνες. Οι κοινωνίες, όσο κι αν προοδεύουν, έχουν ανάγκη από συντηρητικές δυνάμεις. Για να μην παρεξηγηθώ, διαφωνώ με την πρόταση του Αρχιεπισκόπου για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Εκτός από την τραυματική εμπειρία του 2015, αναρωτιέμαι ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1979 με θέμα την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ.
Κι έτσι φτάνω στη δεύτερη παράπλευρη απώλεια του ζητήματος. Ακουσα ότι στα φροντιστήρια «ορθής ψήφου», που οργάνωσε η Ν.Δ., ένα από τα επιχειρήματα υπέρ του γάμου των ομοφύλων είναι ότι έτσι θα προσεγγίσουμε την ευρωπαϊκή κανονικότητα. Τον έχει αποδεχθεί η πλειονότητα των κρατών της δυτικής Ευρώπης και δεν έχει θεσμοθετηθεί, εκτός από την Ανατολική, στην Ιταλία, η οποία εξαιρείται λόγω Βατικανού υποθέτω. Και δικαιούμαι να αναρωτηθώ: πώς είναι δυνατόν αυτό να αποτελεί επιχείρημα; Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι η ευρωπαϊκή συγκρότηση είναι η δημιουργία μιας ιδεολογίας που έχει τα δικά μας προτάγματα. Ας πούμε το άνοιγμα των συνόρων στης γης τους κολασμένους ή τους γάμους των ομοφυλοφίλων.
Και βέβαια, όσοι υπερασπί-ζονται αυτή την ιδεολογική ευρωπαϊκή κανονικότητα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την καταλυτική άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού. Η Λεπέν στη Γαλλία και η «Εναλλακτική» στη Γερμανία δείχνουν το μέλλον της Ευρώπης; Φοβάμαι πως ναι. Μπορεί η Ευρώπη να αντιμετωπίσει το φάντασμα; Μόνον αν βρεθούν κάποιες δυνάμεις που θα την απαλλάξουν από τις ιδεολογικές της αγκυλώσεις και την επαναφέρουν στα συγκαλά της. Η μετάλλαξη του ευρωπαϊκού πειράματος, του σημαντικότερου πολιτικού και κοινωνικού πειράματος μετά τον Β΄ Πόλεμο, σε ιδεολογικό πρόγραμμα ακυρώνουν τη ζωτικότητά του. Και για να επανέλθω στην αρχή. Η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας είναι συμπεριφορά που δίνει ζωτικότητα στην κοινωνία. Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, όσο κι αν προτείνεται ως απελευθερωτική χειρονομία, διεγείρει τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά, κυρίως εκ μέρους των ενδιαφερομένων.
